ПРАВАСЛАЎНЫЯ БЕЛАРУСЫ ЛЬВОВА ПАМЯНУЛІ АХВЯР ГАЛАДАМОРУ

26 лістапада, па дабраслаўленьню кіруючага архірэя Львоўска-Самбірскае япархіі, Правялебнага уладыкі Іяана (Швеца), старшыня япархіяльнага прэс-цэнтру прат. Сяргей Горбік адслужыў у Львове 26 лістапада паніхіду па ахвярах Галядамору на беларускай мове для праваслаўных беларусаў горада і вобласьці.

У час служэньня протаіерэй Сяргей зьвярнуўся да вернікаў зь наступнымі словамі:

Слова ў дзень памяці ахвяр Галядамору на Украіне

У імя Айца, і Сына, і Сьвятога Духа!

І калі Ён зьняў пятую пячатку, я ўбачыў пад ахвярнікам душы забітых за слова Божае і за сьведчаньне, якое мелі яны. І залямантавалі яны моцным голасам, кажучы: дакуль, Уладыка сьвяты і праведны, ня судзіш і ня помсьціш жыхарам зямным за кроў нашу?  … і сказана ім, каб яны супакоіліся яшчэ на нядоўгі час, пакуль і саслужнікі іхнія і браты іхнія, якія будуць забітыя, як і яны, дапоўняць лік.

(Адкр. 6:9 - 11).

Мы сёньня сабраліся, каб памоліцца за украінскіх мучанікаў: мужчын, жанчын, дзяцей - усіх тых, хто зрабіўся ахвярай Галядамору. Ён не быў стыхійным бедзтвам ці сьледзтвам няўмелага гаспадараньня на зямлі. Гэта было добра сплянаванае і ажыцьцёўленае злачынства камуністычнага кіраўніцтва СССР. У Крамлі, у цяпле і сытасьці, кіраўнікі дзяржавы старанна прадумвалі плян зьнішчэньня мільёнаў украінцаў.

Да дня народзінаў і да надыходзячых 180 ўгодкаў сьмерці беларускай сьвятой пакутніцы, гэраіні паўстанцаў – Эміліі Плятэр

Сьмерць палкоўніка

Адам Мецкевіч (1798-1855)

У пушчы леса стралковая рота

Стары дом лесьніка ахоўвае

Вартавыя вартуюць браму,

А палкоўнік ў хаце памірае

Зь вёські зьбяжаліся сяляне

Бачна, аточаны ён любоўю

Калі людзі простыя сумуя,

Сьціпла пытаюць аб ягоным здароўі

І аддаў ён загад салдату,

Каб асядлаў ён каня варанога

І прывёў каня да яго ў хату –

Каб у апошні раз яго зноў пабачыць

Загадаў даць шаблю байвую,

Быццам зноў у бойку сьпяшаўся;

Як Чарнецкі, у вялікіх ваяр слаўны,

Паміраючы са зброяй разьвітацца.

А як павялі каня з хаты

Сьвятар зь дарункамі сьвятымі зьявіўся

Пабялелі ад гора салдаты

А народ каля ганку маліўся

Нават камбанаты Касьцюшка

Што нейднойчы кроў пралівалі

Сьлез ня ведалі, але каля гэтай хаты

Быццам малыя дзеці рыдалі.

Зазванілі званы на сьвітанку

І сышлі нязаўважна жаўнеры

Акупанты расейскія блізка…

Але шоў народ да ваяра ў хату

І сядло пад яе галавою

Побач шабля, ружжо баявое.

І хоць быў ваяр жорсткім салдатам

Прыгажосьцю яго зьдзівананы

Стан пяшчотны! – ды гэта ж дзяўчына

Гэраіня ў палкоўнічым строі

Камандзёр беларускіх паўстанцаў – сьвятая Эмілія Плятэр

Сьвяты Стэфан Мілюцін кароль Сэрбскі, брат ягоны Драгуцін і маці іх Алена

Памяць 30 кастрычніка / 12 лістапада

Сьвяты Стэфан быў малодшым сынам караля Стэфана - Ураша I і унукам першавенчанага караля сьвятога Стэфана (памяць 24 верасьня). Ён кіраваў Сэрбіяй з 1275 па 1320 год. Пасад Стэфан Милюцін атрымаў ад старэйшага брата свайго Драгуціна, набожнага хрысьціяніна, які пасьля нядоўгага валадараньня перадаў уладу брату, а сам, умілаваўшы пустэльніцтва, зачыніўся ў Среме, дзе зьдзяйсьняў таемныя подзьвігі ў яме-магіле, выкапанай уласнаручна. У сваім праведным жыцьці сьвяты Драгуцін шмат працаваў над вяртаньнем да праўдзівай веры ерэтыкоў-багамілаў. Ён адышоў да Госпада 2 сакавіка 1316 года.

Канон сьвятому звышгоднаму Ялісею Лаўрышэўскаму, тон 8

Песьня 1

Ірмас: Мора прайшоў як сушу, і эгіпэцкага зла пазьбегнуўшы, ізраільцяны засьпявалі: “Выратавальніку і Богу нашаму сьпяваем”

Прысьпеў: Звышгодны ойча наш Ялісей, малі Бога за нас.

Чысьціню розума атрымаў праз цяжкія подзьвігі, разумовага фараона перамог і ад рабства граху вызваліўся ты, звышгодны, малітвамі тваімі выратаваныя, цябе ўзьвялічваем.

Грэх перамогшы малітвай і постам, душу ўпрыгожыў ты шматлікімі дабротамі, што роўныя анёльскім, гэтаму пераймаючы ўслаўляем Госпада, у гэтым і нас удастой стаяць малітвамі тваімі.

Гасподзь, слава Табе, падаўшаму нам дзівоснага малітоўніка і абаронца зямлі нашай, і дазволь, Уладыка, сьвету ў міры знаходзіцца, малітвамі звышгоднага слугі Твайго.

Багародзічны: Пачатак нашага выратаваньня, Усясьвятая Багародзіца, пакладзі пачатак нашага выпраўленьня, малітвамі Ялісея, абраньніка Твайго.

ПАМЯЦЬ ЗВЫШГОДНАЯ ЯЛІСЕЯ ЛАЎРЫШЭЎСКАГА

23 кастрычніка / 5 лістапада

Амаль восем стагодзьдзяў прайшло зь моманту заснаваньня лаўрышэўскага манастыра, заснавальнікам якога быў вялебны Ялісей. На беразе ракі Нёман у аддаленых месцах ад людзей, сярод лясоў і балот, пераймаючы старажытным пустэльнікам, пачаў свой подзьвіг сьвяты Ялісей. Пакінуўшы марнасьць зямнога жыцьця і занядбаўшы чалавечую славу дзеля любові да Хрыста, ён рушыў усьлед свайму Госпаду. Шмат стагодзьдзяў прайшло з тых часоў. Аднак памяць слугі Божага застаецца незабыўнай для беларускага і украінскага народаў.

Звышгодны Ялісей нарадзіўся ў сям'і жмудзінскага князя Тройната, які, верагодней за усё, быў язычнікам. Дзіцячыя і юнацкія гады, якія праходзілі ў сям'і багатых і уплывовых бацькоў, паслужылі набыцьцю добрай адукацыі, дастатковага для таго, каб знаходзіцца ў вышэйшых плястах грамадзтв. Дасягнуўшы паўналетняга узросту, Ялісей, адрозьніваючыся ад іншых аднагодкаў разумовымі здольнасьцямі, паступіў на службу пры двары вялікага князя Міндоўга.