Мітрапаліт Антоні (Суражскі)
У імя Айца, і Сына, і Сьвятога Духа.
Кожны зь нас, вядома, чакае сьмерць у тых катэгорыях, якія яму уласьцівыя. Але не трэба ствараць ілжывых катэгорый. А менавіта: наша сустрэча з Хрыстом — гэта сустрэча зь нашым Выратавальнікам. Сустрэча наша з Богам — гэта сустрэча зь невымернае любоўю. Гэта мы павінны памятаць. І мне здаецца, што Страшны суд складаецца ў тым, што ты устанеш перад тварам дасканалае любові і убачыш, як мала яе ў табе, і жахнесься. Але гэта не значыць, што тут жа пачынаецца пакута. Можа быць, я ерэтык, вы можаце мяне спаліць, раней чым я сыду адгэтуль, але мне уяўляецца, што Бог нас сустрэне з жалем пра тое, што мы цэлае жыцьцё пражылі — і так бясплодна пражылі, і так сапсавалі яго для сябе, не кажучы пра іншых; і Ягоная рэакцыя на нас — жаль і спачуваньне. Калі я чытаю, напрыклад, прыпавесьць пра авечак і казлоў, мяне дзівіць не тое, што казлы пойдуць на левы бок, авечкі на правы, а мяне дзівяць крытэрыі, якія Хрыстос дае на выратаваньне і пагібелі. Крытэрыі усе зводзяцца да аднаго: быў ты людзкім ці не? Накарміў галоднага? Апрануў халоднага? Даў прытулак вандроўніку? Наведаў хворага? Ці не пасаромеўся прызнаць, што твой сябар у турме? і г.д. Не гаворыцца ніводнага слова пра тое, як ты верыў, як ты маліўся, ці быў ты набожным ці не, таму што пытаньне стаіць так: калі ты не быў чалавекам, тваё чалавецтва не можа быць абагаўлёнае. Калі ты быў чалавекам, ты можаш стаць прычасьнікам Боскае прыроды (2 Пят. 1:4). І мне здаецца, што гэта ёсьць глыбока суцяшальным не ў нейкім павярхоўным сэнсе.
