АКАФІСТ СЬВЯЦІЦЕЛЮ І ЦУДАТВОРЦУ МІКАЛАЮ, АРХІЯПІСКАПУ МІР ЛІКІЙСКІХ

Кандак 1

Вялікі Цудатворца і добры слуга Хрыстовы, усяму сьвету падаўшы каштоўнае міро і невычэрпнае мора цудаў, праслаўляю цябе любоўна, Сьвяціцель Мікалай; ты ж, як меючы адвагу да Госпада, ад усялякіх бед мяне вызвалі, ды засьпяваю табе: Радуйся, Мікалай, вялікі Цудатворца.

Ікас 1

Анёла вобразам, на зямлі жывучым паказаў цябе ўсяму стварэньню Стваральнік. Бо добраплодную дабрыню душы тваёй бачыўшы, усядабрашчасны Мікалай, навучыў усіх сьпяваць табе так:

Радуйся, ад улоньня маці ачышчаны; радуйся, нават да канца асьвячоны.

Радуйся, нараджэньнем сваім бацькоў зьдзівіўшы; радуйся, сілу душэўную адразу па нараджэньні выявіўшы.

Радуйся, сад зямлі абетаванай; радуйся кветка Богам пасаджаная.

Радуйся, лаза добрая вінаградніку Хрыстовага; радуйся, дрэва плод цудаў нараджаючае ў раю Ісуса.

Радуйся, корань райскай расьліны: радуйся, міро водару Хрыстовага.

Радуйся, бо табой суцяшаецца рыданьне; Радуйся, бо табой радасьць прыносіцца.

Радуйся, Мікалай, вялікі Цудатворца.

Кандак 2

Бачачы твайго міра крыніцу, богамудры, адукоўваемся душмі і целамі, дзіўнага цябе міропадаўца жыватворчага, Мікалай, разумеючы: бо цуды як ваду, мілатой Боскай праліваеш, поіш верна сьпяваючых Богу: Алілуя.

СЛОВА НА ЎСЯНОЧНЫМ ДБАНЬНІ Ў ДЗЕНЬ ПАМЯЦІ СЬВЯЦІЦЕЛЯ МІКАЛАЯ ЦУДАТВОРЦА

мітрапаліт Антоні (Суражскі)

У імя Айца, і Сына, і Сьвятога Духа.

Мы сьвяткуем сёньня дзень сьмерці сьвяціцеля Мікалая Цудатворца. Якое гэта дзіўнае сумяшчэньне слоў: сьвята пра сьмерць... Звычайна, калі каго-небудзь засьпее сьмерць, мы тужым і плачам пра гэта; а калі памрэ сьвяты — мы пра гэта радуемся. Як жа гэта магчыма?

Магчыма гэта толькі таму, што калі памірае грэшнік, у застаўшыхся цяжка ляжыць на сэрца пачуцьцё, што надышоў час расстаньня, хоць бы часавы. Як бы ні была моцная наша вера, як бы надзея нас ні акрыляла, як бы мы ні былі упэўнены ў тым, што Бог любові ніколі канчаткова не адлучыць адзін ад аднаго тых, якія любяць адзін аднаго хоць недасканалай, зямной любоўю — усё ж застаецца сум і нуда пра тое, што мы не убачым на працягу доўгіх гадоў твару, выразу вачэй, якія сьвецяцца на нас ласкай, не дакранёмся да дарагога чалавека поўнай глыбокай пашаны рукой, не пачуем яго голасу, што даводзіць да нашага сэрца ягоную пяшчоту і любоў...