НЕАБХОДНАСЬЦЬ ЦАРКОЎНАГА ШЛЮБУ
Шлюб ёсьць таемніца, у якой пры вольным, прад сьвятаром і Царквой, абяцаньні жаніхом і нявестай узаемнай шлюбнай вернасьці, дабраслаўляецца іх шлюбны саюз, як выява духоўнага саюза Хрыста зь Царквой, і просіцца ім дабрыня чыстай аднадушнасьці да дабраслаўлёнага нараджэньня і хрысьціянскага выхаваньня дзяцей.
Праваслаўны катэхізіс
Цяпер, нягледзячы на паўсюднае і масавае вяртаньне людзей да Праваслаўя, нажаль, часта прыходзіцца сутыкацца зь даволі абыякавым стаўленьні сучасных хрысьціян да царкоўнага шлюбу, нярэдка з поўным неразуменьнем яго сэнсу і неабходнасьці.
Паводле вучэньня Царкве, шлюб ёсьць усталяваная Богам таямніца, якоя асьвячае шлюбныя адносіны, робіць шлюбны саюз непарыўным, ускладае на уступаючых у шлюб абавязак клапаціцца адзін аб адным, як аб самім сабе, і выхоўваць сваіх дзяцей у духу веры і хрысьціянскай маральнасьці. 19 стагодзьдзяў хрысьціянскі сусьвет верыў у шлюб як у таемніцу, прызнаваў яго абавязковую сілу, — і як мала было выпадкаў да разводу паміж мужамі, а аб шлюбе так званым грамадзянскім і мовы не было. Сужыцьцё без царкоўнай дабраслаўленьні лічылася найвялікшым злачынствам, і асобы, яго дапускаючыя, падвяргаліся дакорам і пагардзе грамадзтва.
І вось падчас ганеньняў на Царкву ў савецкі час царкоўны шлюб паўсюды быў выцесьнены грамадзянцкім. Бязбожнае грамадзтва сфармавала і адпаведнае дачыненьне да шлюбу. Які вынік? На нашых вачах то муж пакідае сваёй жонку, то жонка зьбяжыць ад мужа, — і гэтыя карціны ні ў каго не выклікаюць здзіўленьні. А “вольны” (ад усялякай маралі) Захад як бы гаворыць: гэта яшчэ не мяжа, развод варта лічыць справай не толькі дапушчальнай, але і карыснай. “Нядрэнна бы раз у 7 гадоў зьмяняць фрызуру і мужа, — раяць сваім кліенткам амэрыканскія псыхолягі, — гэта прынясе новыя адчуваньні ў ваша жыцьцё”.
