27 кастрычніка
Усялякая падзея, калі б не была замацавана пісаньнем, забылася б і згубілася б дзеля пазнаньня. Так, калі б Майсей, навучаны Богам, не пакінуў нам у сваіх кнігах вестак пра самы пачатак і першым уладкаваньні сьвету, а таксама пра родапачынальніка нашага Адама, тое уся гэта працягласьць часу пакрыла б, як цемраю, і прывяла б у забыцьцё. Але Бог, захаваўшы ў людзях памяць пра свае цуды, у які пажадае час, узводзіць летапісцаў, каб наступныя пакаленьні, прачытаўшы напісанае імі, здолелі гэтым скарыстацца. Падобным чынам Гасподзь выявіў і ў нашай, Кіеўскай зямлі, у сьвятым Кіева–Пячорскім манастыры, добрай памяці пісьменьніка, звышгоднага айца нашага Нестара, які адчыніў вочы нашы, выказаўшы карыснае для нас, і тым выклікаў у нас падзяку Богу1. Ён напісаў нам пра пачатак і першым ладзе нашага Кіеўскага сьвету, не толькі вонкавага, але і асабліва унутранага, духоўнага, – гэта значыць пра падставу і добраўпарадкаваньні ў Кіеўскае Русі манаскага жыцьця, укаранёнага, як у раі, у сьвятым Пячорскім манастыры, а роўна пра духоўнага родапачынальніка нашага, звышгоднага Антонія, і пра іншыя пераняўшых яму і народжаных ягоным духам Пячорскіх сьвятых. Адным зь іх быў годны праслаўленьня гэты пісьменьнік, які найдасканалыя жыцьці іх запісаў не толькі галінкай на хартыі, але і падобнымі жа падзьвіжніцкімі дзеямі на бязгрэшнай душы сваёй. Гэтай працай ён і самога сябе упісаў у кнігі жыцьця вечнага, так што і сам ён годны чуць аб сябе: “радуйцеся таму, што імёны вашыя напісаны на нябёсах” (Лк. 10:20).
