Sunday, June 13, 2010

ПАКЛІКАНЬНЕ АПОСТАЛАЎ

мітрапаліт Антоні (Суражскі)

У імя Айца, і Сына, і Сьвятога Духа.

Па меры нашай веры, па меры адкрытасьці нашых сэрцаў, Гасподзь розна нас заклікае. У глыбіні ночы, зь сну быў выкліканы Аўраам. Яго Гасподзь выклікаў па імю, і Аўраам адклікаўся, і Гасподзь яму загадаў: Выйдзі зь зямлі сваёй, пакінь сваё радзтво, адвярніся ад сваіх богаў, пайдзі туды, куды Я цябе павяду... і Аўраам устаў і пайшоў, і ён застаўся ў гісторыі і ў досьведзе усяго чалавецтва як сапраўдная выява безумоўнай, дасканалай веры.

Не так былі закліканыя апосталы. Мы сёньня чыталі аб тым, як праходзячы міма іх у мора Тывіверыядзкага, Госпад іх паклікаў, і яны усталі і пайшлі, але гэта не была іх першая сустрэча. Да гэтага, на беразе ракі Ярдан яны сустрэлі Хрыста. Памятаеце, як яны пачулі сьведчаньне сьвятога Хрысьціцеля Яна: Гэта Ягня Божы, Які возьме на Сябе крыж сьвету, грэх сьвету, цяжар сьвету... І два ягоных уласных вучня, той, які пасьля стаў Янам Багасловам, і Андрэй Першапакліканы пакінулі свайго настаўніка па ягонаму уласнаму сьведчаньню і пайшлі зь Ісусам, прабылі цэлы дзень зь Ім, і потым прывялі да Яго кожны свайго брата. Андрэй прывёў Пятра, Ян прывёў Якава і сваіх сяброў Піліпа і Нафанаіла. І вось пры гэтай сустрэчы яны нешта пабачылі такое вялікае, што было выяўленае Нафанаілам у яго спавяданьні: Ты Сын БожыАле адразу Хрыстос іх за Сабой не заклікае. Ён іх адсылае дадому, і Сам сыходзіць у пустэльню на пост і спакусы даўжынёю ў сорак дзён, і толькі пасьля нейкіх двух месяцаў Ён зноў іх сустракае. За гэты час першае захапленьне, якое іх ахапіла, пасьпеў астыць. Першыя узрушаючыя уражаньні улягліся, яны пасьпелі падумаць, перажыць, ачуцца, вярнуцца да таго штодзённага, што ў іх было на зямлі: рамяство, дом, сям'я, звычайнае асяродзьдзе. І калі яны заняліся толькі самым звычайным, калі успамін аб Ісусе, сустрэтым у Юдэі, засталося ў іх у сэрцах, а жыцьцё працягвала крочыць сваім чынам, Выратавальнік зноў прайшоў міма іх, і зараз ужо не прапаноўваючы нічога, Ён загадаў: Ідзіце за Мной! і яны пакінулі усё і пайшлі.

Бывае і ў нашым жыцьці, што ў нейкі момант мы пачуем ясны голас Божы, які нас кліча па імю, і тады мы можам устаць і пайсьці. Бывае так, што мы сустрэнем у жыцьці, кранем край сустрэчы са Хрыстом, глыбока узрушаныя бываем тым, што перажылі, гатовыя былі ў той момант на любы подзьвіг, але Выратавальнік ведае, што ні на які подзьвіг ад захапленьня нашага мы не здольныя. Пройдзе парыў, захапленьне, вернемся мы да старога і астынем. І нас Гасподзь Сам адсылае назад ў жыцьцё, назад ў сям'ю, назад да звычайных нашых заняткаў, назад да усяго, што раней існавала без Яго ў нашай сьвядомасьці. Але пасылае Ён нас назад зь веданьнем, што мы сустрэлі Жывога Бога. Гэта бывае пасьля малітвы, пасьля прычашчэньня або ў любы неспасьціжны момант, калі нас кране жыцьцё. І у нейкае час Ён пройдзе міма нас і скажа: А зараз кінь, час крочыць за Мной...

Ці гатовыя мы на гэта? Колькі разоў мы усё, кожны зь нас і усе разам мы маліліся, і глыбока уваходзіла ў нас мілата і слова малітвы, і запальваліся сэрцы, і зьнікаў запал, і розум рабіўся ясным, і воля ў моцным парыве жадала толькі дабра! Колькі разоў?! Колькі разоў гэта надыходзіла пры чытаньні Эвангельлі, пасьля прычашчэньня Сьвятых Дарункаў, пасьля таго, як мы нешта зрабілі годнае сябе і годнае Бога, годнае любовіІ зноў засынаем, дзервянеем. Ці чутны мы словы Боскія, прамаўляючыя: А зараз час! або станем чакаць моманту, калі усё ў нас будзе аднятае: хваробай, сьмерцю, што немінуча насоўваецца, страшнымі акалічнасьцямі жыцьця, каб успомніць, што акрамя Бога не застаецца нічога, у канчатковым выніку, ніякага чалавека каля нас? І цяпер колькі вакол нас людзей а ці ёсьць чалавек?

Вось падумаем аб гэтым, не толькі ў тым сэнсе, што каля мяне можа каго-небудзь не быць, а паставім сабе пытаньне так: А я ці чалавек па стаўленьні да таго, хто побач са мной? Ці чую я Госпада, прамаўляючага: Ідзі да Мяне, дапамажы, нагадуй, суцеш, дай шклянку сьцюдзёнай вады, суцеш словам? Вось пытаньне, якое прад намі стаіць. Гасподзь кажа раз, кажа і два, а прыйдзе час, калі Ён перастане казаць, калі мы станем перад Ім і Ён будзе маўчаць, і мы будзем маўчаць, агорнутыя тым жа смуткам: Мінула час, позна... Няўжо мы дамо часу нам сказаць: Позна!”? Апостал Павел нам кажа: Шануеце час, не падманвайце, сьпяшаецеся дзеяць дабро, сьпяшаецеся жыць вечнасьцю... Пачуем гэты заклік і пачнём жыць! Амін.