ВЯЛІКОДНАЕ ПАСЛАНЬНЕ ПРАДСТАЯЦЕЛЯ УКРАІНСКАЕ АЎТАКЕФАЛЬНАЕ ПРАВАСЛАЎНАЕ ЦАРКВЫ

Прысьвятыя уладыкі, годныя айцы, упадабаныя ў Хрысьце браты і сёстры, верныя дзеці Сьвятой Украінскай Аўтакефальнай Праваслаўнай Царквы,

Хрыстос Уваскрэс!

Ад шчырага сэрца вітаю ўсіх Вас зь вялікім і выратавальным сьвятам Хрыстовага Уваскрэсеньня, зрабіўшага крапкай адліку для новага часу ў жыцьці чалавецтва. “Той, хто пазнаў таямніцу Хрысты і магілы, ведае падставу ўсіх рэчаў”, піша звышгодны Максым Спавядальнік. І сапраўды, зразумець хто мы, навошта жывём і куды крочым – магчыма толькі помнячы аб гэтым дзівосным сьведчаньні Боскай любові. Чалавек жыве ў велізарным сьвеце, параўнальна зь якім ён ёсьць пясчынкай. Жыве як сьмяротная істота, жыве ў сьвеце, якой цяжка назваць справядлівым. Аднак, кожны зь нас, хто ведае аб увасабленьні. Сьмерці і Ўваскрашэньні Выратавальніка, не адчувае сябе згубленым альбо ашуканым лёсам. Мы ведаем, што не загублены ў сусьвеце, ведаем, што не зважаючы на несправядлівасьць і сьмерць, якія да сёньня пануюць у гэтым сьвеце – яны пераможаны, а шлях да несьмяротнасьці і паўнаты жыцьця адкрыты. Уваскрэсеньнем зь мёртвых Выратавальніка засьведчана, што кожны зь нас нарадзіўся не для таго, каб мучацца і памерці, а дзеля радасьці ў Госпадзе і вечнага жыцьця.

ВЕЛІКОДНАЕ ПАСЛАНЬНЕ СУСЬВЕТНАГА ПАТРЫЯРХА КАНСТАНТЫНОПАЛЬСКАГА ВАРФАЛАМЕЯ

+ Варфаламей

Боскай ласкай

Архіяпіскап Канстантынопалю – Новага Рыму

і Сусьветны Патрыярх

Усей Царкве Мілата, Мір і Міласьць ад Хрыста Выратавальніка

Уваскрэслага ў Славе

Упадабаныя дзеці ў Госпадзі!

Зноў, у духу радасьці і міру, мы зьвяртаемся да Вас зь сьветлым і поўным надзеі прывітаньнем: Хрыстос Уваскрэс!

Выклікі і падзеі нашага часу могуць выглядаць так, быццам яны не адпавядаюць урачыстасьці нашага прывітаньня. Прыродныя катаклізмы выкліканыя землятрусамі і цунамі, разам зь магчымасьцю атамнай катастрофы і чалавечых ахвяр ад вайсковых канфліктаў і тэрарыстычных актаў, паказваюць наш сьвет поўным пакут і мучэньняў, чыньнікам якіх ёсьць прыродныя і духоўна злыя сілы.

Разам з тым, Уваскрэсеньне Хрыста ёсьць сапраўды праўдзівым і даруе веруючым хрысьціянам упэўненасьць, а для ўсяго чалавецтва магчымасьць – перажыць неспрыяльныя наступствы стыхійнага ліха і сапсаванай духоўнасьці.

КАНОН ВЯЛІКАЙ СУБОТЫ

тон 6

Твор звг. Касьмы Манумскага, Марка, япіскапа Ідруіцкага і манашкі Касіі. Ірмасы сьпяваем двойчы, трапары на 12. У канцы кожнай песьні сьпяваецца ірмас.

Песьня 1

Ірмас: Хваляю марскою / Накрыўшага ў старажытнасьці / прасьледаваўшага ката / пахавалі пад зямлёю / дзеці Ім выратаваных; / але мы, як юныя дзевы, / Госпаду засьпяваем: / бо хвалебна Ён праславіўся.

Гасподзь, Божа мой! / Адыходны сьпеў / і надмагільную песьню апяю Табе, / пахаваньнем Сваім уваходы жыцьця мне адчыніўшаму, / і сьмерцю сьмерць і пекла зваяваўшаму.

У вышыні на пасадзе / і унізе ў труне, / надсьвецкія і падземныя істоты, / сузіраючы Цябе, Выратавальнік мой, / хісталіся пры забойстве Тваім; / бо найвышэй розуму Ты зьявіўся мёртвым, / жыцьця Першакрыніца.

Каб Тваёю славаю / усё напоўніць, / Ты сышоў у найглыбокія месцы зямлі; / бо не схавалася ад Цябе / існасьць мая, тое, што ў Адама, / і, пахаваны, Ты абнаўляеш / мяне, спарахнелага, Чалавекалюбца.

ВЯЛІКАЯ СУБОТА

мітрапаліт Антоні (Суражскі)

Бывае, што пасьля доўгай, пакутлівай хваробы памірае чалавек; і труна яго стаіць у царкве, і, пазіраючы на яго, мы пранікаемся такім пачуцьцём супакою і радасьці: прайшлі пакутлівыя дні, прайшла пакута, прайшоў перадсьмяротны жах, прайшло паступовае выдаленьне ад блізкіх, калі гадзіну за гадзінай чалавек адчувае, што ён сыходзіць і што застаюцца за ім на зямлі любімыя.

А ў сьмерці Хрыстовай прайшло і яшчэ самае страшнае – тое імгненьне Богапакінутасьці, якое прымусіла Яго ў жаху выклікнуць: Божа Мой, Божа Мой, навошта Ты Мяне пакінуў?..

ВЯЛІКАЯ СУБОТА ПАКУТНАГА ТЫДНЯ ВЯЛІКАГА ПОСТУ

У Вялікую суботу Праваслаўная Царква згадвае пахаваньне целам Ісуса Хрыста і сыходжаньне Ягонае ў пекла.

Зьняўшы з крыжа і абвіўшы тканінамі з пахамі, па звычаі юдэяў, Іосіф і Нікадзім паклалі усячыстае Цела Госпада у новай каменнай магіле ў садзе Іосіфа, які знаходзіўся недалёка ад Галгофы. Да дзьвярэй магілы прывалілі вялікі камень. Пры пахаваньні Ісуса Хрыста “была ж там Марыя Магдаліна і другая Марыя, якія сядзелі насупраць магілы” (Ян. 67:21).

Першасьвятары і фарысэі ведалі, што Ісус Хрыстос прадракаў пра Сваё уваскрэсеньне, але не верачы гэтаму прадказаньню і асьцерагаючыся, каб Апосталы не выкралі Целы Ісуса Хрыста і не сказалі народу: уваскрэс зь мёртвых, – у суботу выпыталі ў Пілят ваенную варту, прыставілі да труны і самую труну запячаталі (Мц. 27:57-66; Ян. 19:39-42) і тым даставілі праўдзе новае пацьверджаньне.