СЬВЯТАРСТВА І НАРОД

архіяпіскап Апанас (Мартас)

Усякі народ, які вызнае тую ці іншую рэлігію, мае сваё вызначанае стаўленьне да сьвятарства сваёй рэлігіі. Гэта стаўленьне выпрацоўвалася стагодзьдзямі і знаходзілася ў вялікай залежнасьці ад ступені рэлігійнага настрою дадзенага народа, а таксама ад ягонага культурнага стану. Народы рэлігій каталіцкай і пратэстанцкай заўсёды ставіліся і ставяцца да свайго сьвятарства добразычліва і з павагай. Гэта мог бачыць кожны, хто жыў у краінах Заходняй Эўропы. Такое стаўленьне склалася не таму, што там сьвятарства ідэальна і беззаганна, а таму што народ выгадаваны ў павазе да духоўнага сану. Калі ж сярод гэтых народаў маецца нейкі адсотак людзей, варожа наладжаных да духавенства, тое гэта камуністы і злосныя бязбожнікі, якія складаюць малую колькасьць і ніякага уплыву на народныя масы вернікаў не маюць.

АБ БОГАСЛУЖБОВЫМ СТАТУЦЕ НАШАЕ ЦАРКВЫ

Друкуючы гэты матэрыял, “Беларуская Аўтакефалія” намагаецца адказаць на шэраг досыць частых пытаньняў, якія надыходзяць на нашу пошту. Чытаючы яго нам патрэбна памятаваць, што аж да канца ХVII стагодзьдзя Кіеўская праваслаўная мітраполія была адзінай для беларусаў ды ўкраінцаў. Таму беларускаму чытачу сьлед дадаваць “і беларускі”, калі ў тэксьце напісана “украінскі”.

Рэдакцыя “Беларускай Аўтакефаліі”

ДА ПЫТАНЬНЯ ПЕРШАКРЫНІЦ УНІЯЦКІХ БОГАСЛУЖБОВЫХ ПЕРАКЛАДАЎ АЙЦА АЛЯКСАНДРА НАДСАНА

прат. Сяргей Горбік

Гэты невялікае паведамленьне зьяўляецца пэўным вынікам досыць вялікай дыскусіі, якая разгарнулася пасьля публікацыі на сайце “Беларуская Аўтакефалія” артыкулу “Гісторыя і Праблематыка перакладаў праваслаўнага богаслужэньня на сучасную беларускую мову”, дзе дадзены невялікі аналіз перакладаў а.Аляксандра Надсана. Аніякім чынам не ўмаляючы ўклад шаноўнага а. Аляксандра ў справу перакладу богаслужбовых тэкстаў на беларускую мову і ў фармаваньне аднаго зь варыянтаў беларускае рэлігійнае тэрміналёгіі, жадаецца абагульніць і ўдакладніць некаторыя факты ў справе вызначэньня першакрыніц гэтых уніяцкіх перакладаў.

ЦАНІЦЕ ЧАС, БО ДНІ ПАДМАНЛІВЫЯ…

мітрапаліт Антоні (Суражскі)

У імя Айца, і Сына, і Сьвятога Духа.

Не так даўно ў Пасланьні апостала Паўла мы чулі папярэджаньне і заклік цаніць час, бо дні падманлівыя... “Падманлівыя” ў тым сэнсе, што час зманлівы. Час як быццам ляжыць перад намі без межаў. Кожнае імгненьне нам здаецца, што за ім рушыць усьлед іншае імгненьне, што часу наперадзе яшчэ шмат. А разам з гэтым, Хрыстос нас ясна папярэджвае: вар'ят, хіба ты не ведаеш, што ў гэту самую ноч, на працягу якой ты разьлічваеш на адпачынак, на сон, твая душа будзе зь цябе выдрана. Сьмерць прыйдзе, канец жыцьця прыйдзе, часу прыйдзе канец... І ў іншым месцы Хрыстос кажа, што трэба дзеяць справы сьвятла, пакуль яшчэ ёсьць сьвятло, што прыйдзе час, калі сьвятла не будзе для нас, і тады наш шлях будзе цёмны... Трэба дзеяць справы сьвятла, пакуль ёсьць жыцьцё і час, — тое імгненьне, у якім мы цяпер жывём, не будучае імгненьне, якое можа ніколі не надысьці, і пакуль яшчэ кажа ў нас сумленьне, пакуль мы яшчэ можам услухоўвацца ў словы Выратавальніка, узірацца ў Ягонае аблічча і, як Ён сам сказаў, пераймаць таму прыкладу, які Ён нам даў.