НЯДЗЕЛЯ БЛУДНАГА СЫНА

мітрапаліт Антоні (Суражскі)

У імя Айца, і Сына, і Сьвятога Духа.

Штораз мне здараецца прапаведаваць на прыпавесьці пра блуднага сына і пра мытара і фарысэі, і кожны раз я заўважаю, як лёгка — о, не на практыцы, не ў рэчаіснасьці, а уяўленьнем — мне атаясьняцца з грэшнікамі, якія знайшлі свой шлях вяртаньня да Бога, зь мытарам, які ў сардэчным зьнішчэньні стаяў у брамы царквы, не ў стане уступіць у сьвятое Боскага месца, ці з блудным сынам, які, нягледзячы на сваю неверагодную неадчувальнасьць, жорсткасьць, усё ж знайшоў свой шлях дахаты. І як рэдка мяне кранаў за жывое лёс фарысэя, лёс старэйшага сына. Так, Бог не засудзіў ні таго, ні іншага. Пра мытара Ён сказаў: гэты чалавек сышоў больш прабачаным, больш асьвячоным, чым той... Бог не сказаў, што фарысэй адышоў без суправаджаючай яго любові Боскай, што Бог не памятае яго вернасьці, ягонай дакладнасьці ў выкананьні.

ДА ПЫТАНЬНЯ ІДЭІ ЎКРАІНСКАЕ ГРЭКА—КАТАЛІЦКАЕ ЦАРКВЫ АБ “ПАДВОЙНАЙ ЕДНАСЬЦІ”

прат. Сяргей Горбік

У апошні час зьявілася шэраг артыкулаў Праваслаўных[1]  і Грэка—каталіцкіх[2]  багасловаў, якія аднавілі дыскусію вакол ідэі “падвойнай еднасьці”. Гэту ідэю ужо даўно прапаведуюць герархі і сьвятары УГКЦ, абапіраючыся на аналягічную ідэю XVII стагодзьдзя, а менавіта перагаворны працэс паміж праваслаўным і уніяцкім мітрапалітамі: Пятром (Магілай) і Іосіфам Вельямінам Руцкім. Сама ідэя, у сьвятле праблемы аб'яднаньня Украінскага Праваслаўя (Украінскіх Цэркваў Усходняй традыцыі), досыць цікавая і, на мой погляд, дае багатую глебу для дыскусій. Менавіта ў дыскусійным ключы жадалася б выказаць некаторыя заўвагі па ходзе абмеркаваньня дадзенага пытаньня.

На мой погляд, перш чым весьці дыскусіі пра сучасныя адносіны да уніі і кантактах Праваслаўя і Каталіцтва, неабходна прааналізаваць гістарычныя паралелі, а менавіта супаставіць умовы і акалічнасьці першых дыскусій пра “падвойную еднасьць” зь сучасным становішчам.

Аднак практычна усе удзельнікі дыскусіі вакол ідэі “падвойнай еднасьці”, як з грэка—каталіцкага, так і з праваслаўнага боку, аўтаматычна пераносяць асноўныя моманты дыскусіі XVII стагодзьдзя ў ХХI стагодзьдзя. Такія вольныя паводзіны з гістарычным матэрыялам адразу выклікаюць шэраг заўвагаў[3].

НЯДЗЕЛЯ МЫТАРА І ФАРЫСЕЯ

мітрапаліт Антоні (Суражскі)

У імя Айца, і Сына, і Сьвятога Духа.

Як мы падобныя і на фарысэй, і на мытара, пра якія мы чулі сёньня — і разам з гэтым, як мы гаротна на іх не падобныя! Фарысэй быў падзьвіжнікам сваёй веры, ён сапраўды жыў, выконваючы увесь закон, як ён яго разумеў. Ён быў верны да канца усяму, чаму навучыў яго Бог і што яму перадалі людзі. Мытар, мяркуючы па законе, па усім быў дрэнны, але ў ім была глыбокая сьвядомасьць сваёй нягоднасьці — і сьвятасьці і праўды Боскай. І ў гэтым яны пераўзыходзяць нас бясконца. У адным мы падобныя з фарысэем: нягледзячы на тое, што мы так далёкія ад ягонага падзьвіжніцтва, мы гэтак жа, як ён, узьнімаемся над іншымі, абхоплены ганарыстасьцю, гатовыя дзякаваць Бога за тое, што мы — не як іншыя людзі, драпежнікі і беззаконны. А на мытара мы падобныя тым, што хоць і ведаем шматлікае пра праўду зямную і пра волю Боскую, але так мала зьдзяйсьняем, так далёкія ад таго, каб у нас людзі маглі пазнаць імгненна вучняў Хрыста і, пазнаўшы, паверыць і ў Самага Выратавальніка.