Monday, February 28, 2011

СЛОВА Ў НЯДЗЕЛЮ МЯСАПУСНУЮ. АБ СТРАШНЫМ СУДЗЕ

архіяпіскап Лука (Война–Ясенецкі)
Як было ў дні Ноя, так будзе і ў прыход Сына Чалавечага, бо як у дні перад патопам елі, пілі, жаніліся і выходзілі замуж да таго дня, як увайшоў Ной у каўчэг, і не разумелі, пакуль ня прыйшоў патоп і не забраў усіх, так будзе і прыход Сына Чалавечага” (Мц. 24:37 – 39) – другі страшны прыход.
Ці так сапраўды будзе? Не, тое, што было ў дні Ноя, прыводзіць Хрыстос у Сваёй гаворцы пра Страшны Суд для таго, каб паказаць, што гэтак жа раптам, гэтак жа нечакана зьявіцца нам Сын чалавечы ў славе Сваёй зь усімі сьвятымі анёламі, каб зьдзейсьніць Свой Суд.
Чаму кажу я, што не дакладна так?
На словы Самога Госпада Ісуса Хрыста абапіраюся я, бо сказаў Ён: “І раптам, пасьля смутку дзён тых, сонца памеркне, і месяц ня дасьць сьвятла свайго, і зоркі спадуць зь неба, і сілы нябесныя пахіснуцца; і тады зьявіцца азнака Сына Чалавечага на небе; і тады заплачуць усе плямёны зямныя і ўбачаць Сына Чалавечага, Які будзе ісьці на аблоках нябесных зь сілаю і славаю вялікай…” (Мц. 24:29 – 30)

Sunday, February 27, 2011

ДУХОЎНЫЯ РАЗМОВЫ. РАЗМОВА 1

звышгодны Макар Эгіпэцкі
Іншасказальнае тлумачэньне бачаньня, апісанага Прарокам Езэкіілям
1. Прарок Езэкііль распавёў Боскую і хвалебную зьяву і бачаньне, якую бачыў, і апісаў гэта, як зьяву, выкананае невымоўных таямніц. Бачыў жа ён на поле калясьніцу херувімаў, чатырох духоўных жывёл. У кожнай жывёлы было чатыры твары: адзін твар львіны, іншае твар арліны, яшчэ твар цялячы і твар чалавечы. І ў кожнага твару былі крыла, так што ні ў аднаго немагчыма было адрозьніць, дзе – пярэдні, ці задні бок. Плечы іх было ў вачах, і грудзі ў вачах, і не было месца, дзе б не было вачэй. Пры кожным твары было па тры кола, быццам кола ў коле, і ў колах быў дух. І Прарок бачыў як бы падабенства чалавека, і падножжа ў яго – як бы сапфірнае. Калясьніца гэтая (гэта значыцца Херувімы і жывёліны) насіла на сябе сядзячага Уладыку. Куды б не пажадаў Ён крочыць – жывёліны усюды былі павернуты туды тварам. І Прарок бачыў пад Херувімамі як бы руку чалавечую, якая іх падтрымлівала і насіла (Ізэк. 1:5–28).

НЯДЗЕЛЯ АБ СТРАШНЫМ СУДЗЕ

мітрапаліт Антоні (Суражскі)
У імя Айца, і Сына, і Сьвятога Духа.
Не раз і не два Эвангельле папярэджвае нас пра тое, што мы будзем асуджаны, і пра тое, як мы можам выратавацца і не быць асуджанымі. У адным месцы Гасподзь кажа: Не усякі, прамаўляючы да Мяне “Гасподзь, Гасподзь”, увойдзе ў Царства Нябеснае… Некаторыя прыйдуць і скажуць: Ці не пераламлялі мы хлеб у дварах Храму Твайго? Ці не маліліся мы, ці не апявалі славу Тваю?.. І Я скажу ім: Адыдзіце ад Мяне, працаўнікі няпраўды…
Такім чынам, не вонкавымі праявамі набожнасьці мы выратуемся. Эвангельле, якое мы чыталі ў дзень Мытара і Фарысэі, ужо нам казала нешта пра гэта. Фарысэі быў дакладны ва усім вонкавым, але унутрана заставаўся мёртвы і халодны да аднаго, што толькі важна: да любові. Ён мог сказаць Гасподзь: Ці не маліўся я так часта ў Тваім храме? — і пачуў бы словы, якія я толькі што працытаваў вам. Ён мог бы таксама успомніць урывак са Старога запавету, дзе гаворыцца, што агіднасьць перад Госпадам малітва таго, хто не прабачае брату свайму.

Saturday, February 26, 2011

ДНІ АСАБЛІВАГА ПАМІНАНЬНЯ СПАЧЫЎШЫХ

Настае гадзіна, калі рэшткі спачыўшага аддаюцца зямлі, дзе будуць быць пахаваны да канца часоў і усеагульнага уваскрэсеньня. Але любоў маці Царквы да свайго дзіцяці, які пайшоў з гэтага жыцьця, не вычэрпваецца. У вядомыя дні яна зьдзяйсьняе маленьні пра памерлы і прыносіць бяскроўную ахвяру пра спачынак ягоны. Адмысловыя дні памінаньняў — трэці, дзевяты і саракавы (пры гэтым дзень скону лічыцца першым). Памінаньне ў гэтыя дні асьвячонае старажытным царкоўным звычаем. Яно узгадняецца зь вучэньнем Царквы пра стан душы за труной.
Трэці дзень. Памінаньне нябожчыка ў трэці дзень пасьля сьмерці зьдзяйсьняецца ў гонар трохдзённага уваскрэсеньня Ісуса Хрыста і ў выяву Усясьвятой Тройцы.
Першыя два дня душа памёршага яшчэ знаходзіцца на зямлі, праходзячы разам зь суправаджаючым яе Анёлам па тых месцах, якія прыцягваюць яе успамінамі зямных радасьцяў і нягод, злых і добрых спраў. Душа, любячы цела, ходзіць часам каля дому, у якім пакладзена цела, і такім чынам праводзіць два дня як птушка, якая шукае сабе гнязда. Дабрадзейная ж душа ходзіць па тых месцах, у якіх мела звычай дзеяць праўду. У трэці ж дзень Гасподзь загадвае душы узьнесьціся на нябёсы для глыбокай пашаны Яму — Богу усіх. Вельмі своечасова таму царкоўнае памінаньне душы, якая паўстала прад тварам Справядлівага Судзьдзі.

ПРАВАСЛАЎЕ І СУЧАСНАСЬЦЬ

Мітрапаліт Варшаўскі і ўсёй Польшчы Сава (Грыцуняк)
Мы жывём у эпоху, калі эўрапейскія краіны і народы аб'ядноўваюцца. Гэты працэс датычыцца таксама і нас – праваслаўных. Менавіта таму нам так неабходна усьвядоміць сваё месца ў эўрапейскіх структурах. Вось чаму тэма майго сёньняшняга дакладу – “Праваслаўе і сучаснасьць”.
Варта рашуча заявіць: Праваслаўе зьяўляецца хрысьціянствам у яго найчыстай форме. Яно захоўвае і разьвівае апостальскае хрысьціянства, нічога штучна не дадаючы і не прыбіраючы. З гісторыі Царквы, а таксама з гісторыі чалавецтва мы ведаем, што праўда заўсёды сутыкалася з процідзеяньнем. І Праваслаўе, якое захоўвала праўду, заўсёды сутыкалася зь цяжкасьцямі рознага характару. Ужо ў старажытнасьці перамога хрысьціянства над паганствам амаль супала ў часе з пачаткам падзеньня Рымскай імпэрыі. На Захадзе варварства перамагло старажытную культуру, былі зьнішчаны шматлікія храмы, Захад адлучыўся ад Усходу. Пачынаючы з VII стагодзьдзя і аж да стагодзьдзя XV Бізантыйская імпэрыя паступова руйнавалася пад ударамі крыжакоў і мусульман, тады ж саслабелі Грэцкая і балканскія Цэрквы. Ад турэцкай няволі яны вызваліліся толькі ў XIX стагодзьдзі. Кіеўская Царква перажыла пэрыяд татарскай няволі. Праваслаўе ў Польшчы змагалася з рымскім каталіцтвам і уніяй. ХХ стагодзьдзе прынесла амаль усім праваслаўным ганеньні з боку камуністаў.
У чым жа Праваслаўе мае патрэбу цяпер? Зьвернем увагу на самае асноўнае.

САПРАЎДНЫ ТВАР КАТАЛІЦКАГА КАСЬЦЁЛУ: КРЫЖОВЫ ПАХОД НА АФОН

Сьвятая гара Афон — абраная сяліба Багародзіцы, манаская дзяржава, дзе ігуменьняй па сваім зароку Сама Усячыстая Дзева. Не раз Рымскі пасад кідаў свае сквапныя позіркі на гэту цьвярдыню Праваслаўя, спрабуючы скарыць яе і хітрасьцю, і сілай. Але заўсёды безабаронных манахаў ратавала Сама Царыца Нябесная. Сьведчаньні Яе заступніцтва зафіксаваны ў летапісах афонскіх манастыроў. Некаторыя зь іх прыводзіць у сваіх лістах ераманах Сергій Сьвятагорац:
“Раней яшчэ няўдалых наступстваў Флярэнтыйскага сабору, Захад намагаўся захапіць да сваёй Уніі узрушаную палітычнымі абставінамі Грэцыю: сам Імпэратар Грэцкі Міхась Палеоляг садзейнічаў у тым Захаду, у выкананьне сваёй клятвы, дадзенай Папе Рыгору X, па асьляпленьні Яна Ласкаря і пасьля выкраданьня ягонага царскага пасаду. Гэта было ў XIII стагодзьдзі. Патрыярх тагачаснага часу Ян Век, які дзейнічаў паводле злачыннай волі і намеру Імпэратара, на другім Ліёнскім саборы падпарадкаваў Усходнюю Царкву Рымскаму пасаду, што і мела надзвычай згубныя для яе наступствы, таму што лаціняне пераконвалі праваслаўных да Уніі не сілаю Эвангельскага слова, а аголеным мячом і разнастайнымі апантанасьцямі. Тысячы ахвяр загінулі пад іх мячом за чысьціню Ўсходняга Праваслаўя.

Thursday, February 24, 2011

ЧЫН ПАМЯНАНЬЯ ЎСIХ ПРАВАСЛАЎНЫХ ВАЯРОЎ, I ЎСIХ ЗА БЕЛАРУСЬ I НАРОД НАШ У ЗМАГАНЬНI ЗЬ ВОРАГАМ ЗАГIНУЎШЫХ

Сьвятар: Дабраслаўлёны Бог наш спрадвеку, цяпер і заўсёды, і на вякі вякоў.
Людзі: Амін.
Сьвятар кадзіць крыжавобразна над колівам, а дыякан ідзе прад ім зь сьвечкай.
Людзі: Сьвяты Божа, сьвяты моцны, сьвяты несьмяротны, памілуй нас (тры разы)
Слава Айцу, і Сыну, і Сьвятому Духу, цяпер і заўсёды, і на вякі вякоў. Амін.
Найсьвяцейшая Тройца, зьлітуйся над намі. Госпадзе, ачысьці правіны нашы. Уладару, выбач бяспраўе наша. Сьвяты, наведай нас і аздараві немачы нашы дзеля імя Твайго.
Госпадзе памілуй. (тройчы)
Слава Айцу, і Сыну, і Сьвятому Духу, цяпер і заўсёды, і на вякі вякоў. Амін.
Ойча наш , каторы ёсьць у небе, сьвяціся імя Тваё, прыйдзі валадарства Тваё, будзь воля Твая як на небе, так і на зямлі. Хлеба нашага штодзённага дай нам сёньня, і адпусьці нам грахі нашы, як і мы адпускаем вінаватым нашым; і ня ўводзь нас у спакусу, але збаў нас ад злога.
Сьвятар: Бо Тваё валадарства, і сіла, і слава, Айца, і Сына, і Сьвятога Духа, цяпер і заўсёды, і на вякі вякоў.
Чытальнік: Амін.
Чытальнік: Госпадзе, памілуй. (тры разы)
Слава Айцу, і Сыну, і Сьвятому Духу, цяпер і заўсёды, і на вякі вякоў. Амін.
Прыйдзіце, паклонімся Ўладару нашаму Богу.
Прыйдзіце, паклонімся і прыпадзём да Хрыста, Уладара нашага і Бога.
Прыйдзіце, паклонімся і прыпадзём да самаго Хрыста, Уладара і Бога нашага.

Sunday, February 20, 2011

НЯДЗЕЛЯ БЛУДНАГА СЫНА

мітрапаліт Антоні (Суражскі)
У імя Айца, і Сына, і Сьвятога Духа.
Штораз мне здараецца прапаведаваць на прыпавесьці пра блуднага сына і пра мытара і фарысэі, і кожны раз я заўважаю, як лёгка — о, не на практыцы, не ў рэчаіснасьці, а уяўленьнем — мне атаясьняцца з грэшнікамі, якія знайшлі свой шлях вяртаньня да Бога, зь мытарам, які ў сардэчным зьнішчэньні стаяў у брамы царквы, не ў стане уступіць у сьвятое Боскага месца, ці з блудным сынам, які, нягледзячы на сваю неверагодную неадчувальнасьць, жорсткасьць, усё ж знайшоў свой шлях дахаты. І як рэдка мяне кранаў за жывое лёс фарысэя, лёс старэйшага сына. Так, Бог не засудзіў ні таго, ні іншага. Пра мытара Ён сказаў: гэты чалавек сышоў больш прабачаным, больш асьвячоным, чым той... Бог не сказаў, што фарысэй адышоў без суправаджаючай яго любові Боскай, што Бог не памятае яго вернасьці, ягонай дакладнасьці ў выкананьні.

ДА ПЫТАНЬНЯ ІДЭІ ЎКРАІНСКАЕ ГРЭКА—КАТАЛІЦКАЕ ЦАРКВЫ АБ “ПАДВОЙНАЙ ЕДНАСЬЦІ”

прат. Сяргей Горбік
У апошні час зьявілася шэраг артыкулаў Праваслаўных[1]  і Грэка—каталіцкіх[2]  багасловаў, якія аднавілі дыскусію вакол ідэі “падвойнай еднасьці”. Гэту ідэю ужо даўно прапаведуюць герархі і сьвятары УГКЦ, абапіраючыся на аналягічную ідэю XVII стагодзьдзя, а менавіта перагаворны працэс паміж праваслаўным і уніяцкім мітрапалітамі: Пятром (Магілай) і Іосіфам Вельямінам Руцкім. Сама ідэя, у сьвятле праблемы аб'яднаньня Украінскага Праваслаўя (Украінскіх Цэркваў Усходняй традыцыі), досыць цікавая і, на мой погляд, дае багатую глебу для дыскусій. Менавіта ў дыскусійным ключы жадалася б выказаць некаторыя заўвагі па ходзе абмеркаваньня дадзенага пытаньня.
На мой погляд, перш чым весьці дыскусіі пра сучасныя адносіны да уніі і кантактах Праваслаўя і Каталіцтва, неабходна прааналізаваць гістарычныя паралелі, а менавіта супаставіць умовы і акалічнасьці першых дыскусій пра “падвойную еднасьць” зь сучасным становішчам.
Аднак практычна усе удзельнікі дыскусіі вакол ідэі “падвойнай еднасьці”, як з грэка—каталіцкага, так і з праваслаўнага боку, аўтаматычна пераносяць асноўныя моманты дыскусіі XVII стагодзьдзя ў ХХI стагодзьдзя. Такія вольныя паводзіны з гістарычным матэрыялам адразу выклікаюць шэраг заўвагаў[3].

НЯДЗЕЛЯ МЫТАРА І ФАРЫСЕЯ

мітрапаліт Антоні (Суражскі)
У імя Айца, і Сына, і Сьвятога Духа.
Як мы падобныя і на фарысэй, і на мытара, пра якія мы чулі сёньня — і разам з гэтым, як мы гаротна на іх не падобныя! Фарысэй быў падзьвіжнікам сваёй веры, ён сапраўды жыў, выконваючы увесь закон, як ён яго разумеў. Ён быў верны да канца усяму, чаму навучыў яго Бог і што яму перадалі людзі. Мытар, мяркуючы па законе, па усім быў дрэнны, але ў ім была глыбокая сьвядомасьць сваёй нягоднасьці — і сьвятасьці і праўды Боскай. І ў гэтым яны пераўзыходзяць нас бясконца. У адным мы падобныя з фарысэем: нягледзячы на тое, што мы так далёкія ад ягонага падзьвіжніцтва, мы гэтак жа, як ён, узьнімаемся над іншымі, абхоплены ганарыстасьцю, гатовыя дзякаваць Бога за тое, што мы — не як іншыя людзі, драпежнікі і беззаконны. А на мытара мы падобныя тым, што хоць і ведаем шматлікае пра праўду зямную і пра волю Боскую, але так мала зьдзяйсьняем, так далёкія ад таго, каб у нас людзі маглі пазнаць імгненна вучняў Хрыста і, пазнаўшы, паверыць і ў Самага Выратавальніка.

Tuesday, February 15, 2011

СУСТРЭЧА ГОСПАДА БОГА І ЗБАЎЦЫ НАШАГА ІСУСА ХРЫСТА Ў СЬВЯТЫНІ

НА вялікай ВяЧЭРНяй

На “Госпада клічу:” вершыры на 8, тон 1

патрыярха Германа

Распавядзі, Сімяён, / Каго Ты ў Храме носіш у абдымках і радуесься? / Да Каму ты клічаш і заклікаеш: / “Цяпер я вызваліўся, бо убачыў Выратавальніка майго!". / — "Ён — ад Дзевы народжаны, / Ён — ад Бога Бог Слова, / які увасобіўся дзеля нас і выратаваўшы чалавека!” / Яму паклонімся! (3)
Прымі на рукі, Сімяён, Заканадаўца, / Якога бачыў  Майсей у цямрэчы на Сінаі, / зрабіўшагася Немаўлём і падкараючагася Закону. / Ён — праз Закон гаварыўшы, / Ён — прарокамі абвешчаны, / што увасобіўся  дзеля нас і выратаваўшы чалавека. / Яму паклонімся! (3)
Давайце і мы сьпевамі боганатхнёнымі / сустрэнем Хрыста і прымем Таго, / чыё выратаваньне Сімяён убачыў. / Гэта аб Ім Давыд абвяшчае, / гэта Ён — Які гаварыў праз прарокаў, / што увасобіўся нас дзеля і праз Закон абвяшчаўшы. / Яму паклонімся! (2)
Слава Айцу, і Сыну, і Сьвятому Духу, цяпер і заўсёды, і на вякі вякоў. Амін.

Monday, February 14, 2011

КАНОН АНЁЛУ АХОЎНІКУ

Трапар, тон 6

Анёл Божы, захавальнік мой сьвяты, / жыцьцё мае захавай у глыбокай павазе прад Хрыстом Богам, / розум мой зацьвердзі на праўдзівым шляху, / і любоўю да нябеснага запалі душу маю, / каб табою накіраваны, / атрымаў я ад Хрыста Бога вялікую міласьць.
Багародзічны: Сьвятая Уладарка, / Хрыста Бога нашага Маці, / як усіх Творцу неспасьціжна нарадзіўшая, / малі дабрыню Яго бесьперастанку, / з захавальнікам маім Анёлам, / выратаваць душу маю, запалам апантаную, / і прабачэньне грахоў дараваць мне.

Thursday, February 10, 2011

СТАНІСЛАЎ БУЛАК—БАЛАХОВІЧ

А. Грыцкевіч
Пасьля доўгага замоўчваньня беларускімі гісторыкамі савецкага часу ужо у 90—я гады мінулага стагодзьдзя беларускія нацыянальныя гісторыкі вярнулі з часовага нябыту імя аднаго зь найактыўнейшых беларускіх вайсковых і палітычных дзеячаў — генэрала Станіслава Булак—Балаховіча. Акрамя аўтара гэтых радкоў трэба згадаць працы Алега Латышонка з Беластока, Алеся Бяляцкага зь Мінска. Артыкулы, прысьвечаныя генэралу і яго паходу ў Палесьсе, плянаванаму як пачатак вызваленьня Беларусі ад панаваньня ў ёй бальшавіцкай Расіі, увайшлі ў "Энцыкляпэдыю гісторыі Беларусі" і "Беларускую Энцыкляпэдыю". У Польшчы ў 1993 г. выйшла кніга М. Цабаноўскага "Генэрал Станіслаў Булак—Балаховіч. Забыты герой". Вывучэньне біяграфіі С. Булак—Балаховіча і яго вайсковай і палітычнай дзейнасьці працягваецца. Забытыя імёны Бацькаўшчыны вяртаюцца.

Tuesday, February 8, 2011

КАНОН ПАКАЯНЬНЯ ДА ГОСПАДА НАШАГА ІСУСА ХРЫСТА

тон 6

Песьня 1

Ірмас: Як па сушы прайшоў Ізраіль / па бяздоньню ступнямі, / і сьпяваў, ганіцеля фараона бачачы тонучым: / “Богу пераможную песьню засьпяваем”!
Прысьпеў: Памілуй мяне Божа, памілуй мяне!
Сёньня прыйшоў я, грэшны і абцяжараны, / да Цябе, Уладару і Богу майму; / але не адважваюся пазіраць на неба, / толькі малю, прамаўляючы: / “Дай мне, Гасподзь, розум, / каб аплакваў я горка справы мае!”
Прысьпеў: Памілуй мяне Божа, памілуй мяне!
О гора мне, грэшнаму! / Больш усіх людзей зласьлівы я: / няма ва мне пакаяньня. / Дай мне, Гасподзь, сьлёзы, / каб аплакваў я горка справы мае!
Слава: Бяздумны, няшчасны чалавек, / ты час губляеш у ляноце! / Падумай аб жыцьці сваім / і зьвярніся да Госпада Бога, / і плач горка аб справах сваіх!
Цяпер: Маці Боская ўсячыстая! / Зірні на мяне, грэшнага, / і ад сетак сатаны пазбаў мяне, / і на шлях пакаяньня скіруй мяне, / каб аплакваў я горка справы мае.

АРХІЯПІСКАП БАПЦ СЯРГЕЙ (АХАТЭНКА)

12(25).03.1890 – 2.10.1971
прат. Сяргей Горбік
Мы ўсе, праваслаўныя ўкраінцы і беларусы, былі, ёсьць і будзем роднымі дзецьмі Маёнткавай Кіеўскай Царквы
З пропаведзі архіяпіскапа Сяргея на Вялікдзень 1959 г.
Кожны народ мае сваіх праведнікаў, якія прысьвяцілі усё сваё жыцьцё сваёй краіне і нацыі. Усе яны заслужылі прызнаньне і памяць сваіх народаў, а некаторыя рабіліся годнымі і Вышэйшай славы — вянкоў Госпада нашага Ісуса Хрыста. Але якой нявыказанай любоўю Гасподняй трэба палаць, што б у цяжкіх акалічнасьцях добраахвотна узяць на сябе і другі крыж — крыж дапамогі іншаму, хай і братэрскаму народу, зразумець яго боль, вывучыць мову, стаць і яго сьвяцільняй праваслаўнай веры… Менавіта такім быў архібіскуп БАПЦ Сяргей (Ахаэнка).

Sunday, February 6, 2011

НЯДЗЕЛЯ АБ ЗАКХЕІ

мітрапаліт Антоні (Суражскі)
У імя Айца, і Сына, і Сьвятога Духа.
Мы уступілі сёньня ў другі падрыхтоўчы тыдзень да Вялікага паста. На першым тыдні выявай сьляпога, жабрака Варцімея, вылечанага Хрыстом, нам нагадвалася пра тое, што усе мы духоўна сьляпыя, што усе мы асьлеплены бачным і няздольныя бачыць нябачнае, якое зьяўляецца адзінай усяканечнай рэальнасьцю жыцьця: Бога.
У сёньняшнім Эвангельлі гаворыцца нам аб Закхее—мытару; пра чалавека, які здолеў перамагчы самае, можа быць, цяжкая і самую сталую спакусу нашага жыцьця, а менавіта — ганарыстасьць. І праз гэта, аддаўшы сябе на суд Божы і занядбаўшы меркаваньне і суд чалавечы, ён зрабіўся здольным быць дзіцем Царства Боскага. Ганарыстасьць — гэта сьцьвярджэньне, што мы самадастатковыя, што нам не патрэбен ні Творца, ні Прамысьліцель, ні Судзьдзя, ні Бог, ні чалавек. Гэта сьцьвярджэньне, што мы  — закон, пачатак і канец. Але ў ганарыстасьці, як кажа сьвяты Ян Лесьвічнік, мы робімся дзёрзкімі перад Богам і баязьлівымі перад людзьмі; таму што пыхлівы чалавек, гэта чалавек, шукаючы ухвалы ад людзей, аддаючы сябе чалавечаму суду, забываючы пра тое, што над ім — суд Божы, суд вечнай праўды.

Tuesday, February 1, 2011

СЬВЕТЛАЙ ПАМЯЦІ БАРЫС ДАНІЛЮК

28 студзеня 2011 г., пасьля цяжкай хваробы пайшоў зь жыцьця спадар Барыс Данілюк.
Барыс Данілюк нарадзіўся 5-га красавіка 1923 года ў вёсцы Старыя Дзевяткавічы на Слонімшчыне, ў сям’і беларускага сьвятара, удзельніка Слуцкага паўстаньня Хведара Данілюка. Падчас нямецкай акупацыі, ў часе 2-й Сусьветнай вайны, працаваў у беларускіх арганізацыях у Слоніме, браў удзел у працы Другога Усебеларускага Кангрэсу. У ліпені 1944 года разам зь сям’ёй вымушаны пакінуць Беларусь перад надыходам савецкіх акупантаў. Да 1950 году жыў у францускай акупацыйнай зоне ў Нямеччыне, вучыўся на інжынэра будаўніка ў Мюнхэнскім унівэрсытэце, быў сябрам Беларускага Студэнцкага Згуртаваньня, уваходзіў у Раду Беларускай Народнай Рэспублікі. 
Пасьля пераезду ў ЗША, спадар Данілюк прымаў актыўны ўдел у арганізацыі беларускага царкоўнага і грамадзкага жыцьця ў Амэрыцы. На працягу доўгіх гадоў уваходзіў у Раду і Кансысторыю Беларускай Аўтакефальнай Праваслаўнай Царквы, кіраваў царкоўным хорам у Катэдральным Саборы Сьв. Кірылы Тураўскага ў Нью Ёрку, з’яўляўся рэдактарам і выдаўцом часопіса “Царкоўны Пасланец”. Спадар Барыс таксама вядомы як аўтар і перакладчык шматлікіх духоўных вершаў. 
Асаблівую падтрымку і павагу заслужыў Барыс Данілюк ад новай хвалі беларускае эміграцыі, якую ён шчодра падтрымліваў і навучаў.
Дзякуй Вам за ўсё, спадару Барысе!
Няхай Гасподзь супакоіць душу Ягоную, дзе ўсе Праведнікі спачываюць. 
Вечная памяць! 
Парахвіяльная Рада Катэдральнага Сабору Сьв. Кірылы Тураўскага 
Барыс Данілюк будзе пахаваны 1 лютага на Беларускім Магільніку ў Іст Брансвіку, у штаце Нью Джэрсі . Заўпакойная літургія і адпяваньне будуць адпраўленыя ў царкве Жыровіцкае Іконы Божае Маці, (9 River Road, Highland Park, NJ 08904, tel. 1-732-247-9173). Пачатак - а 10-й гадзіне раніцы.

Паводле: http://www.belapc.org/naviny---galounaa/svetlajpamacibarysdaniluk