ПАХАВАНЬНЕ АРХІЕПІСКАПА МІРОНА - ВАРШАВА/СУПРАСЛЬ

http://www.kamunikat.org/8431.html

УШАНАВАНЬНЕ ГОДНАГА СЫНА БЕЛАРУСКАГА НАРОДУ – АРХІЯПІСКАПА ГАЙНАЎСКАГА МІРОНА (ХАДАКОЎСКАГА)

Ад Памінальнае нядзелі ва ўсіх парафіях Беларускае Аўтакефальнае Праваслаўнае Царквы, па дабраслаўленьню мітрапаліта Ёвана (Пуріца), памінаюць годнага сына беларускага народу вялебнага ўладыкі Мірона (Хадакоўскага). Памінаньне будзе працягвацца да 40-га дня.

Вялебны ўладыка Мірон (Міраслаў Хадакоўскі) нарадзіўся 21 лістапада 1957 года ў Беластоку. Тут скончыў школу і ў 1972 г. распачаў навучаньне ў Праваслаўнай Духоўнай Сэмінарыі ў Варшаве. З 1976 г. – студэнт Праваслаўнай Духоўнай сэмінарыі ў Яблачыне. Пасьля сканчэньня навучаньня, нёс у ёй послух інтэнданту і выкладчыка.

17 сьнежня 1978 году намесьнік манастыру ў Яблачыне, архімандрыт Сава зьдзейсьніў пострыг Міраслава ў рясафор, а 26 сьнежня мітрапаліт Васіль зьдзейсьніў рукапакладаньня ў дыякана. 15 лютага 1979 г., тым жа мітрапалітам Васілём, быў рукапакладзены ў сьвятара. На пачатку лістапада 1979 г. прыняў малую схіму.

У 1981 г. робіцца намесьнікам Яблачынскага манастыру і прарэктарам Вышэйшае Праваслаўнай Духоўнай сэмінарыі. У 1984 г. прыняты ў склад сьвятарства Беластоцка – Гданьскай япархіі і прызначаецца парафіяльным сьвятаром у Супрасьлі. У 1989 г. узнагароджаны паліцай і крыжам зь упрыгожаньнем. У 1989 г. быў узьнесены да чыну архімандрыта. У той жа час скончыў Хрысьціянскую Тэалягічную Акадэмію ў Варшаве.

10 траўня 1998 г. быў рукапакладзены ў япіскапа з тытулам: Япіскап Гайнаўскі. Яму было даручана выкананьне абавязкаў праваслаўнага ардынарыя Войска Польскага, якія ён выконваў да самай ягонай трагічнае сьмерці. 15 жніўня 1998 гю Прэзыдэнт Польшы Аляксандр Квасьнеўскі надаў яму чын брыгаднага генэрала. У 2003 г. атрымаў тытул Доктара тэалягічных навук ў Хрысьціянскай Тэалягічнай Акадэміі ў Варшаве. 10 траўня 2008 г. Сьвяцейшы мітрапаліт Сава ўзьнёс уладыку Мірона да годнасьці архіяпіскапа.

ХРОСНАЯ СЛАВА МАНАСТЫРА СЬВЯТОГА АРХАНГЕЛА ГАЎРЫІЛА (ДРАГАНЕЦ)

Манастыр Драганац, што знаходзіцца на самім поўдні Косава і Метохіі, 9 красавіка 2010 году, адзначыў адно зь вялікіх сьвят – Хросную Славу манастыра, інакш кажучы, манастырскі САБОР, ва усім значэньні гэтага слова… У гэты дзень манастыр Драганац звычайна зьбірае больш тысячы людзей… Шмат вернікаў прыяжджаюць з раньняй раніцы, каб заняць месца зблізку манастырскіх варот…

Манастыр сьв. Архангела Гаўрыіла усім знакам як манастыр Драганац, які заснаваў сьвяты князь Лазар у 1381 годзе, таксама як і манастыр Раваніцу… На месцы разбуранай туркамі царквы, быў узьведзены ( 1865 – 1869 г.г.) новы храм, ужо князем Міхалам, які захаваўся да сёньняшняга дня… Ужо тады ў манастыры была адчынена адна з першых мясцовых школ. У сьцен манастыра захаваўся гаючая крыніца, дзякуючы стараньням і высілкам ігумена манастыра а.Кірылы…

У манастыр часта прыяжджаюць гасьці са усёй Сэрбіі…Гэтае вялікае сьвята адбыўся не толькі для жыхароў Косаўскага Памораўля, не толькі для жыхароў Косава і Метохіі, але і для жыхароў і госьцей усёй Сэрбіі. Сьвята, якое аб'ядноўвае усіх родных і не родных, блізкіх і не блізкіх, сяброў і ворагаў… Адным словам САБОР… і гэтым усё сказана!

Любоў Хрыстова, а сёлета яшчэ і Велікодная Радасьць, таму што сьвята прыпала на сьветлы тыдзень, аб'яднала усіх – і старых і маладых, і дарослых і дзяцей, усіх ад мала да вялікага… Пасьля саборнай малітвы на літургіі ў старажытным храме, усё жадаючыя прынялі удзел у сумеснай трапэзе, віншуючы адзін аднаго, і вітаючы адзін аднаго словамі ХРЫСТОС УВАСКРЭС! САПРАЎДЫ ЎВАСКРЭС!

Трапэзу узначаліў дзівосны а. Кірыла… Прымаючы кожнага жадаючага…, і кожнага патрабуючага з такой шчырай любоўю…, што на вачах выступалі сьлёзы радасьці ад сардэчнага замілаваньня…Вось яна праўдзівая ЛЮБОЎ ХРЫСТОВА…, вось яна ВЕЛІКОДНАЯ РАДАСЬЦЬ… Сама прырода цешылася…, здавалася, усе птушкі зьляцеліся ў гэта Богам дадзенае месца…, сонца і блакітнае неба цешыла сваёй цеплынёй і выпраменьваньнем Боскага сьвятла… Душа радавалася…, і усё вакол цешыліся, атрымліваючы асалоду ад гэтай цудоўнай і дзівоснай Боскай прыгажосьці…, атрымліваючы асалоду ад Мілаты Боскай…

Слава Богу, што на Косава і Метохіі, на гэтай шматпакутнай зямлі…, яшчэ захоўваюцца традыцыі сэрбамі, якія да сёньняшняга дня паважаюць і шануюць сваіх продкаў…, любяць, паважаюць і шануюць сваіх бацькоў…, перадаючы з пакаленьня ў пакаленьне гэтыя традыцыі сваім дзецям…

І нам зь Вамі, дарагія мае, ёсьць чаму павучыцца ў нашых блізкіх і родных…, а менавіта, успомніць традыцыі нашых продкаў…, вярнуцца да жывой крыніцы..., і навучыцца любіць адзін аднаго такой жа шчырай любоўю, як любяць нас, нашы браты—сэрбы!

ЧАЛАВЕК – ГЭТА ВОБРАЗ БОЖЫ

архіяпіскап Афанасій (Мартас)

Гэтым казаньнем уладыкі. Афанасія мы працягваем публікацыю ягоных казаньняў, што былі прамоўлены прад вэтэранамі беларускага супраціву ў Аргентыне. Гэтыя казаньня былі запісаны і прысланы ў рэдакцыю спадаром Янам Процькам, які ад 1939 і да 1946 г. змагаўся за незалежнасьць Беларусі ў шэрагах беларускай незалежнай партызанкі.

Куды сёньня ні зірні, усюды бачны вялікі неспакой на зямлі. Усюды чалавек не шануецца, не паважаецца, усюды яго зьневажаюць і абражаюць, усюды чалавек зьменшаны ў нішто. Абдурыць чалавека або забіць яго зрабілася звычайнай справай… Таму і такі неспакой на зямлі. Бог стварыў чалавека цалкам іншым — Ён стварыў яго па Выяве Сваёй і Падабенству. І як мы любім і ушанаваны Бога, так мы павінны пачытаць і любіць кожнага чалавека (Мц. 22:39). Ужо ў старажытнасьці было вядома людзям, што чалавек ёсьць Выява і Падабенства Боскае, але людзі не зразумелі гэтай найбольшай Запаведзі Боскай і не выконваюць яе. Вельмі рана людзі сталі ненавідзець адзін аднаго, стварылі спадароў і рабоў, прыдумалі жорсткі прыгон, завялі міжусобіцы і войны паміж народамі. Замест міру і шчасьці па зямлі усюды пайшлі гвалт і рабаваньні. Адбылося гэта ад таго, што людзі зусім забыліся аб тым, што Бог стварыў чалавека па Выяве і Падабенству Свайму. Гэта значыць, што Бог даў людзям Сваю найпершую Запаведзь, каб яны сваёй выявай і падабенствам, г.з. жыцьцём нагадвалі Бога. Але пайшлі войны, рабаваньні, пахабнае рабства і гвалт адных над іншымі. Так жыць нельга было і Гасподзь Бог наш паслаў у мір Сына Свайго, каб Ён зьмяніў, зьмяніў людзей, каб навучыў іх Праўдзе Божай, каб увёў на зямлі Свой Новы Запавет, каб людзі сталі жыць па—новаму. І Сын Божы, Ісус Хрыстос, прыйшоў на зямлю нашу як Чалавек, не перастаўшы быць Богам, прыйшоў як Богачалавек, каб у чалавечай выяве цесна аб'яднацца зь людзьмі і навучыць іх жыць так, каб на зямлі заўсёды быў мір і праўдзівае шчасьце. І Гасподзь наш Ісус Хрыстос 33 гады прабыў сярод людзей, увесь час дбайна павучаючы іх асновам нашага шчасьлівага жыцьця, паказваючы нам мэты і задачы нашага зямнога жыцьця.

Хрыстос даў нам Сваё праўдзівае вучэньне, як трэба жыць на зямлі, каб мы былі усё Выявай і Падабенствам Божым, г.з., каб мы былі такімі, якімі стварыў нас Гасподзь спачатку. Калі Хрыста спыталі, якая першая запаведзь у законе, г.з. якая мэта нашага чалавечага жыцьця, альбо — як мы павінны жыць, то Ён рашуча адказаў: “Палюбі Госпада Бога твайго усім сэрцам тваім, усёю душою тваёю і усім разуменьнем тваім”, — гэтая ёсьць першая і найбольшая запаведзь. Другая жа падобная ёй: палюбі блізкага твайго, як самога сябе. На гэтых двух запаведзях сьцьвярджаецца увесь закон і прарокі (Мц. 22:37—40). Гэтай сваёю запаведзьдзю Хрыстос стварыў Новы Запавет. Гэтая запаведзь ёсьць падмурак для новага жыцьця. Гэта значыць, што гэта Божы загад нам, як трэба жыць на зямлі, каб былі на ёй мір і шчасьце. Ніхто ніколі не паставіў чалавека так высока, як паставіў яго Хрыстос: чалавек — гэта Выява і Падабенства Боскае! Чалавека усё павінны любіць, як любяць Бога. А любіць — гэта значыць служыць, дапамагаць, паважаць, шанаваць.

Сёньня няма ў нас, у Беларусі, міру і шчасьця, як і на ўсёй зямлі, таму што людзі не выконваюць найпершай запаведзі, дадзенай Хрыстом, таму што шмат людзей сёньня ілжыва вучыць, быццам няма Бога. Камуністы не прызнаюць Бога і ідуць гвалтам і зманам, агнём і мячом супраць тых, хто Бога любіць. А хто не любіць Бога, той чалавека не паважае. Менавіта таму зараз пайшлі войны, гвалт і д'ябальская хлусьня. Хто не прызнае Бога, той ніколі не будзе мець міру, той чалавека не будзе паважаць. Камуністы выступілі супраць Бога і без канца узброенае сеюць нянавісьць да людзей, гвалт і зман… У 1933 г. яны голадам забілі сем мільёнаў людзей на Украіне, у 1937 і ў далейшыя гады – лепшых дзяцей беларускай зямлі. Камуністы сеюць нянавісьць да людзей, нянавісьць да кожнага, хто думае інакш, чым яны. У сваім вучэньні яны прапаведуюць вайну усім не камуністам і пагражаюць зьняволіць увесь сьвет. Увесь сьвет знаходзіцца пад пагрозай. Толькі Бог можа выратаваць сьвет ад згубы, але дзеля гэтага людзі павінны вярнуцца да Бога.

1959 г.

НЯДЗЕЛЯ РАССЛАБЛЕНАГА

Мітрапаліт Антоній (Суражскі)

Ізноў і ізноў, з году ў год тыя жа самыя эвангельскія урыўкі чытаюцца ў царкве; і калі яны вяртаюцца, заўсёды устае перад мной пытаньне: А што ты зрабіў і працяг цэлага году для таго, каб гэты урывак Эвангельля не быў словам, сказаным табе і не пачутым, не быў словам, проста дарма прагучаўшым?..

Сёньняшняе Эвангельле кажа аб паралізаваным чалавеку, які на працягу шматлікіх гадоў не мог знайсьці сабе вылячэньне, таму што ніхто, ні адзін чалавек не знайшоўся за усе гэтыя гады, каб дапамагчы яму апусьціцца ў вылечваючыя воды хрысьцільні. І вось перад мной, як перад кожным зь вас, верагодна, стаяць два пытаньні, і першы зь іх: Хто я? Зь аднаго боку, я той чалавек, пазбаўлены сілы, які няздольны, не можа знайсьці сабе вылячэньне саматугам. Колькі здранцьвеньня ў душы, колькі бясьсільля ў волі, колькі нячуласьці ў сэрца, колькі цьмянасьці ў розуме кожнага зь нас, у мне... І вось, з году ў год, калі—небудзь, хоць сёньня, ураз, устае пытаньне: Ты можаш вылечыцца? – і адказ: Не, не магу; сілы няма, не магу узьляцець душой да Бога, не магу сабрацца зь сіламі – не магу; я паралізаваны ва усіх адносінах...

І другое пытаньне, ужо дваякае: няўжо няма нікога каля мяне, хто дапамог бы мне ажыць? Не апусьціўшы мяне, вядома, у гаючыя воды, а, можа быць, сказаўшы жыватворнае слова? Можа быць, прапанаваўшы, калі я сам, адзін, не магу ісьці, мяне падтрымаць, мне дапамагчы хоць некалькі крокаў ступіць – няўжо няма нікога?.. І калі спытаць сябе – колькі ёсьць такіх галасоў, колькі сяброўства, колькі падбадзёрлівых слоў, колькі слоў, зьвернутых да мяне асабіста і да кожнага зь нас, да цябе Самім Выратавальнікам Хрыстом, якія маглі бы крануць душу так, каб яна здрыганулася і зрабілася жывой...

І зваротны бок гэтага другога пытаньня: колькі вакол мяне людзей, паралізаваных воляй, сэрцам, душой, якім я мог бы дапамагчы ажыць, устаць, пайсьці, – а мне лянота, мне няма калі, я забываю... І калі я кажу “я” – то, па сумленьні, я кажу аб сабе, але таксама, верагодна, аб кожным зь вас, хто слухае, хто чуе маё прызнаньне ў коснасьці...

І што жа нам рабіць? Няўжо зноў чакаць на працягу году, каб тыя жа словы прагучалі, каб зноў Хрыстос нам сказаў тыя жа словы і мы зноў падумалі: А, мінуў год – і усё адно і тое ж паўтараецца ў царкве... Паўтараецца, так! – як у нашым жыцьці; калі бы толькі мы ажылі ад першага слова, нам не трэба было б яго чуць ізноў і ізноў, мы бы гэтае слова увасобілі ў сабе, мы б яго пранесьлі праз усё жыцьцё, як паходню, і загарэліся бы душы вакол нас, і ажылі бы людзі вакол нас, і яны таксама панесьлі б добрую, жыватворчую вестку...

Вось, на працягу тыдню, які сёньня пачаўся гэтым чытаньнем, паставім перад сабой пытаньне аб тым, у чым мая немач? Чым я паралізаваны? Якой часткай душы? Што занесла гэты параліч, гэтае здранцьвеньне ў маю душу? – і адкараскаемся ад гэтага зь дапамогай Хрыста, зь дапамогай любячых нас людзей, сабраўшы усе свае сілы. І спытаем сябе: хто каля мяне патрабуецца ў той дапамозе, аб якой я мару, без якой я жыць не магу?.. І не чакаючы нічога, не чакаючы, каб я сам стаў жывым, – паспрабую даць іншаму тую дапамогу, якая яму дапаможа ажыць. Амін.