МАЛІТВЫ НА ВОЗЕРЫ (працяг 5)

сьвяціцель Мікалай Сэрбскі

51. Гасподзь Трысонечны, папалі бруд розуму майго

Радуйся, душа мая, вырасла немаўля твае і сілай, што мацней зямлі, пераперазаўся. Разбуральнік замкаў паветраных вырас, і сьвет не заўважыў і не пазнаў яго.

Пустэльня была яму сябрам, думка і малітва – сувязьзю зь небам, айчынай ягонай.

Вось, бясстрашна крочыць ён насустрач цёмным спараджэньнем тваім. У вачах яго зьзяе вечнасьць; на чале вечнасьць чытаецца, на руках спачывае вечнасьць. Радуйся, душа мая, перасягнуў ён сьвет у сіле і выходзіць на бітву зь ім, з усімі прывіднымі сьветамі тваімі, душа паланёная.

Спакойны, як ваяр, дасьведчаны ў неадольнае сілу сваю і бясьсільле саперніка, крочыць умілаваны мой сярод зьвярэй, і ухіляюцца яны са шляху ягонага, напоўненыя трапятаньня.

Сапраўды, прырода раней людзей яго пазнала і аддалася яму, як раб праўдзівы праўдзіваму гаспадару свайму.

МОВА ЦАРКВЫ І МОВА СЬВЕТУ – ДЫЯЛЁГ АЛЬБО КАНФЛІКТ

Афанасіяс Н. Папафанасіў,

галоўны рэдактар грэцкага праваслаўнага часопісу “Synaxi”

Часам у мяне складаецца уражаньне, што вывучаць традыцыі Царквы азначае быць гатовым да шматлікіх дзіўных адкрыцьцяў. Так я быў зьдзіўлены, адшукаўшы ў тварэньнях сьвц. Рыгора Багаслова (+389/390 г.) наступны радок: “”Наватары” — гэта неразумная назва прадбачлівых” [1].

Гэта больш, чым проста сьцьвярджэньне. Гэта адначасова задача і выклік, таму што гэта выказваньне ставіць перад Царквой важныя пытаньні: “Што вызначае новаўвядзеньні?” і “Хто зьяўляецца наватарам?” Шматлікія праваслаўныя сёньня могуць не пагадзіцца са сьвц. Рыгорам Багасловам, бо новаўвядзеньні, як правіла, лічацца дзёрзкасьцю і сынонімам сэкулярызацыі. Небясьпека сэкулярызацыі сапраўды існуе, але мы, тым не менш, не можам не прызнаць той факт, што Царква сама абяцае сьвету усёабдымную навізну: адукацыя цалкам новага створанага сьвету, яго ператварэньне праз зносіны з Богам. Гэта апісана ў кнізе Адкрыцьця 21:1—5. Такім чынам, жыцьцё верніка — гэта не проста пасіўнае чаканьне канца, але і актыўны удзел у ажыцьцяўленьні Божага задуму. Іншымі словамі, Царква ў гісторыі зьяўляецца прадбачаньнем і лябараторыяй гэтага эсхаталягічнага канца. У гэтай лябараторыі сьвет паступова ператвараецца ў Цела Хрыстова.