сьвяціцель Рыгор Багаслоў
Змоўкні, ласкавая язык; і ты, пяро маё, пішы словы маўчаньня, распавядай вачам вяшчаньня сэрца!
Калі, прыносячы таямнічую ахвяру чалавечым пакутам Бога, каб і самаму мне памерці для жыцьця, зьвязаў я цела на сорак дзён, па законах Хрыста–Уладара, бо вылячэньне даецца целам вычышчаным, тады, па-першае, прывёў у непахіснасьць розум, жывячы адзін удалечыні ад усіх, абклаўшыся воблакам жальбы, сабраўшыся увесь у сябе і не цешачыся думкамі, і потым, трымаючыся правіл сьвятых мужоў, прыклаў дзьверы да вуснаў. Падстава гэтаму тая, каб, устрымліваючыся ад усякага слова, навучыцца выконваць меру ў словах.
Хто супраць шматлікіх уздыме уражаючую дзіду, той зручна уціхамірвае нешматлікіх. Хто здалёк кідае дакладна ў цэль крылатыя стрэлы, у таго на блізкай адлегласьці ніколі не праляціць страла міма цэлі. І карабель марскі пераплываючы шырокія моры, адважна можна пасылаць у плаваньне, не далёкае ад прыстані. Хто атрымае верх у малым, пры тым яшчэ сумнеўна, ці атрымае посьпех і ў вялікім, хоць і моцна жадае. Але хто вырабляе вялікае, пра тое няма сумневу, што, калі захоча, лёгка перасягне іншых і ў малым. Таму вось і я зусім зьвязаў у сябе сілу слова, бо спадзяваўся, што пасьля зь вуснаў маіх ужо не выльецца лішняга слова.
