СУДЗІ СТРОГА СЯБЕ, А НЕ БЛІЖНЯГА

“Ня будзем жа болей судзіць адно аднаго, а лепей памяркуйце пра тое, як бы не даваць нагоды спатыкнуцца альбо спакусіцца.”

(Рым. 14:13)

Замест таго, каб увесь час шукаць недахопы і памылкі ў нашых блізкіх і знаходзіць нейкае задавальненьне ў размовах і меркаваньнях аб іх дзеяньнях, нам бы лічыла больш строга сачыць за сабою і імкнуцца пазьбягаць усяго таго, што можа паслужыць спакусай нашым братам. Мы занадта легкадумна ставімся да нашых уласных недахопаў, забываючы, што нашымі неабдуманымі паводзінамі мы не толькі ўводзім ў спакусу малодшых братоў, але і грашым супраць закону, якому мы служым, не выконваючы на справе тых правіл, якія мы вызнаем.

Мы няўмольныя ў абвінавачаньні блізкага і занадта паблажлівыя да саміх сабе. Зьвяртаючы ж погляд наш на сябе, будзем судзіць сябе строга, будзем “ухіляйцеся ад ліхаты ў любым яе выглядзе” (1 Фес. 5:22), і без гучных слоў, адным нашым прыкладам, мы, быць можа, прывядзем да Госпада адышоўшых братоў. Тады усё жыцьцё наша будзе жывой пропаведзьдзю, больш карыснай блізкаму, чым вымовы і угаворваньні.

Асэнсоўваючы заўсёды нашы незьлічоныя парокі і недахопы, мы будзем “у пакорлівай мудрасьці ўважайце адно аднаго вышэй за сябе.” (Плп. 2:3), і падасца нам мілата, што абяцаў Гасподзь: “Бог гордым супрацівіцца, а пакорным дае мілату” (Як. 4:6)