ЗВЫШГОДНЫ ЯН ЛЕСЬВІЧНІК

мітрапаліт Антоній (Суражскі)

Пост – час пакаяньня, час, калі нашы закамянелыя сэрцы павінны сілай Боскай ператварыцца ў сэрцы жывыя, зь нячулых стаць чулымі, зь ледзяных і цьвёрдых стаць цёплымі і адчыненымі для іншых і для Самога Бога.

Пост – гэта час абнаўленьня, калі, як увесну, усё ізноў становіцца новым; калі наша жыцьцё, якое паступова сышло да зьнікненьня, ледзь мігатлівае, зноў ажывае зь сілай, якую Бог можа даць нам, прылучаючы нас да Свайго Сьвятога Духу, робячы нас у Сьвятых Таямніцах і ў прамым дарунку Самога Сябе прычасьнікамі Боскай прыроды.

Гэты час прымірэньня, а прымірэньне – гэта радасьць Боская і наша радасьць; гэта – новае пачатак.

Сёньня зьдзяйсьняецца памяць сьвятога Яна Лесьвічніка, і я жадаю прачытаць вам некалькі зь ягоных слоў, асабліва значных для таго пэрыяд царкоўнага года, які мы цяпер перажываем: “Пакаяньне – гэтае наша вяртаньне да Бога, абнаўленьне нашага хросту; гэта подзьвіг, каб абнавіць наш зьвяз з Богам, наша абяцанка зьмяніць сваё жыцьцё. Гэты час, калі мы можам навучыцца пакоры, гэта значыць міру: міру з Богам, міру зь самімі сабой, міру са усім стварэньнем. Пакаяньне нараджаецца ад надзеі і рашучай адмовы ад адчаю. І прыносячы пакаяньне – гэта той, які заслугоўвае асуджэньні, але сыходзіць зь стаяньня на судзе без сораму і ганьбы, таму што пакаяньне – гэтае наша прымірэньне з Богам. І дасягаецца гэта праз годнае жыцьцё, праз вайну з грахамі, якія мы зьдзяйсьнялі ў мінулым. Пакаяньне – гэтае ачышчэньне нашага сумленьня. Пакаяньне – гэта гатоўнасьць, без слова нараканьня і ў ператварэньні любоўю, панесьці усякі смутак і усякую боль”.

І калі мы спытаем сябе, як, якім шляхам дасягнуць гэтага, як мы можам адклікацца Богу, Які прымае нас, як айцец прыняў блуднага сына, Богу, Які столькі чакаў нас, з болем, калі мы адпрэчылі Яго, і ніколі не адвярнуўся ад нас – як мы можам адклікацца такому Богу? – то вось яшчэ кароткі урывак аб малітве: “Не выдасканальвайся ў малітоўным красамоўстве; таму што нашага Нябеснага Айца часта цешыць і сарамлівы, няхітры лопат дзяцей. Не кажы шмат слоў, калі размаўляеш з Богам, таму што інакш, адшукваючы словы, ты заблытаесься ў іх. За адно толькі слова Бог памілаваў мытара; адно слова веры выратавала разбойніка на крыжы. Шматслоўе ў малітве расьсейвае розум і напаўняе яго багацьцем выяў. Адзінае жа слова, зьвернутае да Бога, зьбірае розум у Яго прысутнасьці. І калі, калі молісься, якое слова стукнула цябе ў сэрца, дасягнула самых тваіх глыбінь, – трымайся гэтага слова, паўтарай яго, бо ў такія хвіліны сам Анёл-ахоўнік моліцца з табой, таму што тады мы праўдзівыя і верныя самім сабе і Богу”.

Пачнём жа памятаць, што кажа сьвяты Ян Лесьвічнік, нават калі забудуцца мае тлумачэньні; станем памятаць яго словы, таму што ён быў чалавекам, які ведаў, што значыць зьвярнуцца да Бога і застацца зь Ім, быць радасьцю для Бога і цешыцца аб Ім. Памяць і асоба сьвятога Яна Лесьвічніка прапаноўваюцца нам цяпер, калі мы узыходзім да гарачых дзён, у прыклад таго, як мілата Божа можа звычайнага, простага чалавека ажыцьцявіць у сьвяцільнік сьвету.

Навучымся ад яго, станем пераймаць ягонаму прыкладу, станем цешыцца аб тым, што Бог можа Сваёй сілай зрабіць з чалавекам; і зь упэўненасьцю, зь надзеяй, з радаснай і разам з гэтым ціхай, звычайнай радасьцю рушым усьлед гэтай радзе прыслухацца да Бога, молячаму нас знайсьці шлях жыцьця і кажучаму нам, што зь Ім, у Ім мы будзем жывыя, таму што Ён ёсьць Ісьціна, але таксама і Шлях, і Жыцьцё вечнае. Амін.