заўвагі да новага выданьня
прат. Сяргей Горбік
Узьнікненьня і разьвіцьцё ідэі аўтакефаліі (памеснасьці) ня ёсьць нейчым абсалютова новым у гісторыі сусьветнага праваслаўя. Практычна ўсе краіны зь набыцьцём і ўзьмацненьнем уласнай дзяржаўнасьці прыходзілі да агалошаньня аўтакефаліі праваслаўнай Царквы ў сваёй краіне. Ня была выключэньням і Кіеўская Русь, якая неаднойчы спрабавала атрымаць незалежную ад Канстанцінопаля праваслаўную Царкву, і Полацкае княства, і ВКЛ, і, натуральна, Маскоўскае Вялікае Княства.
Беларуская Аўтакефальная Праваслаўная Царква была абвешчана на Усябеларускім Царкоўным Саборы, што праходзіў у Менску з 30 жніўня па 2 верасьня 1942 г. Гэта быў цалкам натуральны і заканамерны працэс у спробе беларусізацыі, які самаахвярна праводзілі сьвядомыя беларусы ў цяжкія часы нямецкае акупацыі.
Менавіта на Усябеларускім Царкоўным Саборы і была ўхвалена першая рэдакцыя Статуту БАПЦ. Ягонае выданьне з розных чыньнікаў не было зьдзейсьнена ў часе ІІ Сусьветнай Вайны і толькі ў 1956 г. І.Касяк зьмясьціў у сваёй кнізе першапачатковы варыянт Статуту зь невялікімі моўнымі праўкамі.
Разам з тым вядома, што Статут БАПЦ дадаваўся і правіўся некалькі разоў: У траўні 1944 г. і 1947 г. (пасьля высьвячэньня новага япіскапату БАПЦ). Некаторыя праўкі ўносіліся ў агульны статут пасьля пераезду беларусаў зь лягераў дзеля перамешчаных асобаў у Заходняй зоне акупацыі Гэрманіі ў краіны Вольнага Сьвету і датычыліся прыстасаваньня Статуту пад патрабаваньня мясцовага заканадаўства (мова пячатак, штампаў, афіцыйнае дакумэнтацыі і богаслужбах на асобных парафіях).
У дадзеным выданьні мы паспрабавалі, на падставе варыянту пададзеным у кнізе І.Касяка, сабраць усе зьмены і дадаткі і падаць поўную вэрсію Статуту БАПЦ, які дзейнічаў да 22 сьнежня 1964 г.
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.