МЭТА ВЫПРАБАВАНЬНЯЎ – ВЫРАТАВАНЬНЕ ДУШЫ

“Гэта хвароба не да сьмерці, а на славу Божую, хай праславіцца празь яе Сын Божы.”

(Ян. 11:4)

Хвароба, скруха, гора сустракаюцца на кожным кроку. Няма ні аднаго чалавека, які мог бы гэтага пазьбегнуць. Але, хоць гора, у сутнасьці, рэч такая звычайная, яно, у той жа час, і вельмі загадкава. І сярод гора усяго часьцей, усяго натуральным зьяўляецца пытаньне: навошта? Поўны адказ мы атрымаем, верагодна, толькі пасьля сьмерці цялеснай; але збольшага нам дадзена і тут спазнаць мэту і прызначэньне пасланых нам выпрабаваньняў.

Для таго, каб зразумець гэтую мэту, мы павінны памятаць, што наша скруха не датычыцца толькі нас асабіста, але дзеяньне яе распасьціраецца значна далей. У гісторыі хваробы, сьмерці і уваскрашэньні Лазара мы бачым пацьверджаньне вышэйсказанага. Гэты цуд, дасканалае Выратавальнікам у Віфаніі, мела чатыры розных дзеяньня і значэньні. Ён быў патрэбны для Самога Выратавальніка: “ды ўславіцца праз яго Сын Божы”. Ён было патрэбны для апосталаў: “і цешуся за вас, што Мяне не было тамака, каб вы паверылі”.

Выратавальнік ведаў, якое моцнае уражаньне гэты цуд зробіць на апосталаў, і сказаў: “Я цешуся”. Усяго бліжэй гэтая падзея датычылася, вядома, сясьцёр Лазара, і калі ім быў вернуты любімы брат, аб якім яны стагналі і плакалі, як аб памерлым, яны атрымалі і упэўненасьць у Бажастве Ісуса Хрыста. Яны спазналі упершыню, чым Ён можа быць для усіх праўдзіва веруючых у Яго. Нарэшце, гэтая ж скруха, гэты цуд было трэба і для саміх юдэяў. Успомнім словы Выратавальніка: “Ойча, дзякую Цябе, што Ты пачуў Мяне! Я і ведаў, што Ты заўсёды пачуеш Мяне; але сказаў гэта для народа, тут стаяўшага, каб паверылі, што Ты паслаў Мяне”.

Вялікая скруха, паланіўшая сясьцёр Лазара, павінна была, такім чынам, крануць дабратворна і народу, сабранага па гэтым выпадку ў Віфаніі.

Прызначэньне пасланага выпрабаваньня зьяўляецца нам тут у цалкам новым сэнсе, яно асьветлена новым сьвятлом, у які мы, быць можа, не апранаць скруху. Аднак жа і ў нашы дні усё выпрабаваньні і скрухі маюць тую жа вызначаную мэту — выратаваньне душы чалавечай. Кожнае выпрабаваньне ёсьць для Госпада толькі спосаб явіць прад людзьмі усемагутнасьць выратавальнай Сваёй мілаты. Падбадзёрыцеся жа, браты! Мужнейцеся, умацоўвайцеся надзеяю, вучыцеся “хваліцца і жалобамі”, бо “цярпеньне павінна мець дасканалае дзеяньне, каб вы былі дасканалыя ва усёй поўнасьці, без усякага недахопу”.