КАЛЯДНАЕ ПАСЛАННЕ ПАТРЫЯРХА АЛЕКСАНДРЫЙСКАГА ХВЯДОРА

Хрыстос нараджаецца — слаўце! Хрыстос зь нябёсаў — сустракайце!

Шаноўныя і дабраслаўлёны браты!

Гэтымі выдатнымі словамі гімнограф паказвае вялікую таямніцу Нараджэньня Госпада. Вялікі і неспасьціжны Бог робіцца бачным і адчувальным Чалавекам. Сходзіць і нараджаецца на зямлі сыходзячы зь нябёсаў Хрыстос.

З старажытнасьці і дагэтуль неба было месцам духоўных шуканьняў, а таксама вобласьцю навуковых дасьледаваньняў. Людзі ва усе стагодзьдзі, пачынаючы зь эпохі мітычнага Ікара і да цяперашняга часу тэлекамунікацый, калі пасланьні людзей адлюстроўваюцца ад нябеснай цьвердзі і вяртаюцца на зямлю, зьвярталі свой погляд увысь, спрабуючы здабыць адказы на хваляваўшыя іх пытаньні быцьця.

А у Царкве зварот гімнографу да неба заўсёды зьяўляецца нязьменнай багаслоўскай канстантай. Неба, аб якім гэтулькі раз згадваецца ў Сьвятым Пісаньні, зьяўляецца месцам, дзе воля Боская уяўляе сабой дадзенасьць, зь якой яднаюцца анёлы, нябесныя сілы і сьвятыя. Царква разумова накіроўвае свой погляд у гэтым кірунку, шукаючы рашэньні з бязвыхадных жыцьцёвых сытуацый. І яна не спыняе пазіраць увысь, бесьперастанку молячыся, чакаючы і просячы, каб і на зямлі усталявалася воля Боская.

Біблейскія фразы “слава ў вышнях Богу, і на землі мір, у людзях добрая воля” або “ды будзе воля твая, яка на небе, так і на землі” (малітва Госпада) адчыняюць канчатковую мэту выратавальнага акту зрабіўшагася чалавекам Бога – “уздыманьня да нябёсаў” сьвету, каб “людзі пазбавіліся ад памылкі і злосьці і спазналі ісьціну і дабрадзейнасьць, каб не было ніякага адрозьненьня паміж небам і зямлёй і гарманічным небам" (Гамілія 19:5) як піша сьвяціцель Ян Залатавуст. Царства Боскае заўсёды зьяўляецца нашым пунктам прызначэньня, а Нараджэньне Госпада - гэта узыход "апошняга дня", удзел чалавечай існасьці ў Боскай славе, якую апявалі нябесныя анёлы ў тую ціхую ноч ва убогай Віфлеемскай пячоры.

Наша сьвятая Царква, і асабліва старажытная Александрыйская Царква, якая ажыцьцяўляе сваю пастырскую і місіянэрскую дзейнасьць на бязьмежных прасторах кантынэнта будучыні, у Афрыцы, хвалюецца вышэйпаказаныя багаслоўскія ісьціны ва услаўленьні, падобна анёлам Каляднай ночы, паколькі эвангельская пропаведзь уяўляе сабой услаўленьне, якое ставіць мэта, як мы ужо казалі вышэй, "уздыманьня ў нябёсы" сьвету. Адкрыцьцё чарговай япархіі - гэты перадпачатак Царства Боскага. Адкрыцьцё прыходу ёсьць ні што іншае, як якая адчуваецца прысутнасьць Хрыста ў пэўным месцы і часу да апошняга хвалебнага прышэсьця Царства Хрыстова.

Вонкава малаважны і пакорлівы паходжаньнем Боганемаўля, Які нараджаецца ў ясьлях сярод жывёл і саграваецца іх дыханьнем, ёсьць хвалебны Госпад, Які не атаясамляў Сябе зь моцнымі уладарамі сьвету, але з “малодшымі” - простымі людзьмі зь народа. Ад іх ён увасобіўся, зь імі меў зносіны, іх зваў Сваімі братамі, і ў іх душах здабыла сваё месца і паўзрастала Яго выратавальнае слова. І менавіта іх Ён зрабіў крытэрам нашага сумленьня пры апошнім судзе над чалавецтвам, як гэта гаворыцца ў Эвангельлі ад Мацея (25:31-41). Такім чынам Хрыстос зрабіўся аўтарытэтным і бескарысьлівым барацьбітом за чалавечую вартасьць, за гонар і узвышэньне чалавека ва усіх канцах сусьвету.

Тое, што сучасная цывілізацыя лічыць сваім набыцьцём, і тое, што, нажаль, неаднаразова толькі на словах зьяўляецца так званымі “правамі чалавека”, яшчэ зь Нараджэньня Ісуса было асноўным прынцыпам і паданьнем нашай Царквы. Заснаваўшага яе Богачалавек і Яго сьвятыя пасьлядоўнікі разважалі аб пакутах блізкіх не ў тэорыі, але падзяляючы зь імі іх трывогі і цяжкасьці і на справе, па любові да іх, добраахвотна выпрабавалі іх ліхтугі.

Дабраслаўлёныя мае браты, Бог "пакідае" нябёсы, каб нарадзіцца ва убогай пячоры, “прыняўшы выяву раба” (Флп. 2:7), не затуляючыся сьвецкім аўтарытэтам і напышлівай уладай. Ён добраахвотна робіцца жабраком, перасяленцам, уцекачом, ахвярай чалавечай нетрываласьці. Ён нараджаецца ў прастаце далёка ад Назарэта, зьбяжыць у амываемы водамі Нілу Егіпет, вяртаецца бедняком у бацькоўскую зямлю і увесь час пераходзіць зь месца на месца, бесьперастанку прапаведуючы і вылечваючы.

З Яго Нараджэньнем любоў уваходзіць у сьвет, надзеленая целам і косткамі. Яна робіцца адзінай сапраўднай выявай жыцьця, не уцякаючы ад адказнасьці, не ператвараючыся ў маўчаньне вінаватага і ў нэўтральнасьць па стаўленьні да пакрыўджанага і патрабуючаму. Яна не прапаноўвае зьняважаным ахвярам нашай злосьці фальшывыя словы суцяшэньні або падробленыя драбкі культуры, але ператвараецца ў адзіны шлях, ісьціну і жыцьцё для тысяч душ, якія падвяргаюцца небясьпекі ў Афрыцы, Азіі або на ускраінах заходніх мэгаполісаў, якія прагнуць пераадолець штодзённую руціну і вечную сьмерць. У гэтыя месцы, як сучасныя вешчуны, пасьпяшаемся і мы, калі жадаем казаць аб сьвядомым хрысьціянскім жыцьці, пасьпяшаемся, каб прапанаваць каштоўныя дарункі нашай любові тым спосабам, якім гэта толькі магчыма. І будзьце упэўненыя, што ў журботнай усьмешцы, зазьзяўшай на тварах гэтых людзей, мы сустрэнем Хрыста, сышоўшага зь нябёсаў.

З глыбіні душы жадаю, каб нованароджаны Выратавальнік абараніў вас і дараваў вам Сваю багатую літасьць.

Нараджэньне Хрыстова 2009/2010