Казань на першую Пасію Вялікага посту

У імя Айца, і Сына, і Сьвятога Духа!

Дарагія браты і сёстры!

З Божай дапамогай мы малітоўна заканчваем першы тыдзень Сьвятога і Вялікага посту. Увечары ў пятніцу Царква нам прапаноўвае адмысловую службу - Пасіі, што ёсьць згадваньне сьвятых пакут Госпада нашага Ісуса Хрыста. Мы зноў сваімі думкамі нясемся да Гефсэманскага саду, да Галгофы, да тых месцаў, дзе перацёр мучэньні наш Збаўца. Нас зноў бянтэжаць эвангельскія апавяданьні пра пакуты і сьмерці Збавіцеля грахоў. Мы разумеем, што сьвет быў па вар'яцкаму жорсткі, але гэты сьвет, у якім мы зараз жывем супакоіўся, ён перастаў быць такім?

За увесь гэты адрэзак часу, амаль у дзьве тысячы гадоў ,злотворцямы прыдумана значна больш выдасканаленыя катаваньні над чалавекам. І наша памяць захоўвае гэтыя жудасныя падзеі гадоў таталітарных рэжымаў, Другой сусьветнай вайны, голаду ва Украіне. Але ці можам мы гэтыя катаваньні прыраўнаваць да мучэньня і пакут нашага Збаўцы. Вядома, што ніколі. І ніколі мы не можам нават такога сабе уявіць. Гісторыі вядома нямала выпадкаў, калі чалавек ахвяруе сабой дзеля іншых. Мы упэўненыя, што нашы змагары за свабоду раз былі такімі. Учынкі іх мы называем гераізмам і захоўваем ва удзячнай памяці пакаленьняў. Але ахвяра Збаўцы і яго подзьвіг унікальныя і ніякіх тут паралеляў мы не можам правесьці.

 

У Гефсэманскім садзе Збаўца адчувае маральныя пакуты. Нявінны і бязгрэшны, Ён адданы невыносным пакутам і расьпінаецца за грахі усяго сьвету. Мы бачым Госпада ў тую хвіліну, калі усе Яго пакінулі. Вучні заснулі, хоць Ён просіць іх пабыць з Ім, устаць і маліцца. У момант Хрыстос сам-насам з сваім Айцом. Ён творыць умольна малітву: “Войча Мой! калі магчыма, хай абміне Мяне чара гэтая: але не як Я хачу, а як Ты” (Мц, 26:39).

Вельмі часта ў дні жыцьцёвых выпрабаваньняў, мы, падобна Збаўцы, молімся: Гасподзь, хай абміне нас чара гэтая! Але наступных слоў нават і не думаем казаць. Мы рэдка спадзяемся на Бога, суадносіцца сваю волю з Яго воляй, і не таму, што не хочам, а таму, што забываем. Нам трэба ў самыя цяжкія хвіліны навучыцца супастаўляць сваю волю з воляй Боскай, так як вучыць нас сьвяціцель Іаан Максымавіч у сваім выдатным творы “Ілліатрапыён”. Чалавеку патрабуецца вялікі розум і вопыт, каб перамагчы ў сваім жыцьці спакусы і выпрабаваньні. На дапамогу нам павінна прыходзіць духоўная літаратура. Карысьць ад духоўнага чытаньня, асабліва ў дні вялікага посту, надзвычай дзейсная. Сьвяціцель Іаан Залатавуст вучыць нас, што так "як ежа для падтрыманьня нашых сілаў вельмі патрэбна, гэтак жа чытаньне Пісаньня прыносіць карысьць для душы". Памятаеце, што ў сваіх малітвах мы гутарым з Богам - а ў Сьвятым Пісаньні Бог размаўляе з намі. Нам неабходна ведаць, што чытаючы Эвангельле, мы стараемся ў пэўнай меры вызначыць нашу вечную долю.

Вельмі часта бывае так, што чытаючы, мы засыпаем. Злая сіла усё робіць для таго, каб нас адцягнуць ад размовы з Богам праз чытаньне не толькі Сьвятога Пісаньня, але і павучаньняў сьвятых айцоў, жыціі сьвятых. Нас перамагае той жа сон і абыякавасьць, што і вучняў у Гефсэманскам садзе.

Вельмі важна, што Бог нас разбудзіў ад гэтага згубіла сну, у які упалі вучні Хрыстовы. Хрыстос так хацеў, што ў той момант Пётр і сыны Завядзеявы былі з Ім. Ён тройчы вяртаўся да іх і дакараў іх за тое, што яны аддаліся сну. Але ў цяжкія хвіліны унутраных змаганьняў Хрыста Збавіцеля ў Гефсэманскім садзе Яго падтрымліваў Анёл зь неба, а не вучні.

Паглядзіце на гэтую Галгофу, колькі такіх малюнкаў сумленнага і жыватворчага Крыжа сёньня стаіць пасярэдзіне нашых храмаў. Да якога часу вернікаў людзей Хрыстос з гэтых Галгофе працягвае рукі і моліць: “Глядзіце, будзьце са Мною, Я ужо блізка”.

Гасподзь! Не абвінавачвай нас у тым, што мы яшчэ сьпячыя. Мы стараемся! І пост нам у гэтым дапаможа, супакойся нас, падыме са сну для таго, каб славіць Цябе на вякі

Амін!

+ мітрапаліт Дзьмітрый (Рудюк), Львоўскі і Сакальскі УПЦ КП