НЯДЗЕЛЯ БЛУДНАГА СЫНА

мітрапаліт Антоні (Суражскі)

У імя Айца, і Сына, і Сьвятога Духа.

Штораз мне здараецца прапаведаваць на прыпавесьці пра блуднага сына і пра мытара і фарысэі, і кожны раз я заўважаю, як лёгка — о, не на практыцы, не ў рэчаіснасьці, а уяўленьнем — мне атаясьняцца з грэшнікамі, якія знайшлі свой шлях вяртаньня да Бога, зь мытарам, які ў сардэчным зьнішчэньні стаяў у брамы царквы, не ў стане уступіць у сьвятое Боскага месца, ці з блудным сынам, які, нягледзячы на сваю неверагодную неадчувальнасьць, жорсткасьць, усё ж знайшоў свой шлях дахаты. І як рэдка мяне кранаў за жывое лёс фарысэя, лёс старэйшага сына. Так, Бог не засудзіў ні таго, ні іншага. Пра мытара Ён сказаў: гэты чалавек сышоў больш прабачаным, больш асьвячоным, чым той... Бог не сказаў, што фарысэй адышоў без суправаджаючай яго любові Боскай, што Бог не памятае яго вернасьці, ягонай дакладнасьці ў выкананьні.

ДА ПЫТАНЬНЯ ІДЭІ ЎКРАІНСКАЕ ГРЭКА—КАТАЛІЦКАЕ ЦАРКВЫ АБ “ПАДВОЙНАЙ ЕДНАСЬЦІ”

прат. Сяргей Горбік

У апошні час зьявілася шэраг артыкулаў Праваслаўных[1]  і Грэка—каталіцкіх[2]  багасловаў, якія аднавілі дыскусію вакол ідэі “падвойнай еднасьці”. Гэту ідэю ужо даўно прапаведуюць герархі і сьвятары УГКЦ, абапіраючыся на аналягічную ідэю XVII стагодзьдзя, а менавіта перагаворны працэс паміж праваслаўным і уніяцкім мітрапалітамі: Пятром (Магілай) і Іосіфам Вельямінам Руцкім. Сама ідэя, у сьвятле праблемы аб'яднаньня Украінскага Праваслаўя (Украінскіх Цэркваў Усходняй традыцыі), досыць цікавая і, на мой погляд, дае багатую глебу для дыскусій. Менавіта ў дыскусійным ключы жадалася б выказаць некаторыя заўвагі па ходзе абмеркаваньня дадзенага пытаньня.

На мой погляд, перш чым весьці дыскусіі пра сучасныя адносіны да уніі і кантактах Праваслаўя і Каталіцтва, неабходна прааналізаваць гістарычныя паралелі, а менавіта супаставіць умовы і акалічнасьці першых дыскусій пра “падвойную еднасьць” зь сучасным становішчам.

Аднак практычна усе удзельнікі дыскусіі вакол ідэі “падвойнай еднасьці”, як з грэка—каталіцкага, так і з праваслаўнага боку, аўтаматычна пераносяць асноўныя моманты дыскусіі XVII стагодзьдзя ў ХХI стагодзьдзя. Такія вольныя паводзіны з гістарычным матэрыялам адразу выклікаюць шэраг заўвагаў[3].

НЯДЗЕЛЯ МЫТАРА І ФАРЫСЕЯ

мітрапаліт Антоні (Суражскі)

У імя Айца, і Сына, і Сьвятога Духа.

Як мы падобныя і на фарысэй, і на мытара, пра якія мы чулі сёньня — і разам з гэтым, як мы гаротна на іх не падобныя! Фарысэй быў падзьвіжнікам сваёй веры, ён сапраўды жыў, выконваючы увесь закон, як ён яго разумеў. Ён быў верны да канца усяму, чаму навучыў яго Бог і што яму перадалі людзі. Мытар, мяркуючы па законе, па усім быў дрэнны, але ў ім была глыбокая сьвядомасьць сваёй нягоднасьці — і сьвятасьці і праўды Боскай. І ў гэтым яны пераўзыходзяць нас бясконца. У адным мы падобныя з фарысэем: нягледзячы на тое, што мы так далёкія ад ягонага падзьвіжніцтва, мы гэтак жа, як ён, узьнімаемся над іншымі, абхоплены ганарыстасьцю, гатовыя дзякаваць Бога за тое, што мы — не як іншыя людзі, драпежнікі і беззаконны. А на мытара мы падобныя тым, што хоць і ведаем шматлікае пра праўду зямную і пра волю Боскую, але так мала зьдзяйсьняем, так далёкія ад таго, каб у нас людзі маглі пазнаць імгненна вучняў Хрыста і, пазнаўшы, паверыць і ў Самага Выратавальніка.

СУСТРЭЧА ГОСПАДА БОГА І ЗБАЎЦЫ НАШАГА ІСУСА ХРЫСТА Ў СЬВЯТЫНІ

2 лютага

НА вялікай ВяЧЭРНяй

На “Госпада клічу:” вершыры на 8, тон 1

патрыярха Германа

Распавядзі, Сімяён, / Каго Ты ў Храме носіш у абдымках і радуесься? / Да Каму ты клічаш і заклікаеш: / “Цяпер я вызваліўся, бо убачыў Выратавальніка майго!". / — "Ён — ад Дзевы народжаны, / Ён — ад Бога Бог Слова, / які увасобіўся дзеля нас і выратаваўшы чалавека!” / Яму паклонімся! (3)

Прымі на рукі, Сімяён, Заканадаўца, / Якога бачыў  Майсей у цямрэчы на Сінаі, / зрабіўшагася Немаўлём і падкараючагася Закону. / Ён — праз Закон гаварыўшы, / Ён — прарокамі абвешчаны, / што увасобіўся  дзеля нас і выратаваўшы чалавека. / Яму паклонімся! (3)

Давайце і мы сьпевамі боганатхнёнымі / сустрэнем Хрыста і прымем Таго, / чыё выратаваньне Сімяён убачыў. / Гэта аб Ім Давыд абвяшчае, / гэта Ён — Які гаварыў праз прарокаў, / што увасобіўся нас дзеля і праз Закон абвяшчаўшы. / Яму паклонімся! (2)

Слава Айцу, і Сыну, і Сьвятому Духу, цяпер і заўсёды, і на вякі вякоў. Амін.

КАНОН АНЁЛУ АХОЎНІКУ

Трапар, тон 6

Анёл Божы, захавальнік мой сьвяты, / жыцьцё мае захавай у глыбокай павазе прад Хрыстом Богам, / розум мой зацьвердзі на праўдзівым шляху, / і любоўю да нябеснага запалі душу маю, / каб табою накіраваны, / атрымаў я ад Хрыста Бога вялікую міласьць.

Багародзічны: Сьвятая Уладарка, / Хрыста Бога нашага Маці, / як усіх Творцу неспасьціжна нарадзіўшая, / малі дабрыню Яго бесьперастанку, / з захавальнікам маім Анёлам, / выратаваць душу маю, запалам апантаную, / і прабачэньне грахоў дараваць мне.

СТАНІСЛАЎ БУЛАК—БАЛАХОВІЧ

А. Грыцкевіч

Пасьля доўгага замоўчваньня беларускімі гісторыкамі савецкага часу ужо у 90—я гады мінулага стагодзьдзя беларускія нацыянальныя гісторыкі вярнулі з часовага нябыту імя аднаго зь найактыўнейшых беларускіх вайсковых і палітычных дзеячаў — генэрала Станіслава Булак—Балаховіча. Акрамя аўтара гэтых радкоў трэба згадаць працы Алега Латышонка з Беластока, Алеся Бяляцкага зь Мінска. Артыкулы, прысьвечаныя генэралу і яго паходу ў Палесьсе, плянаванаму як пачатак вызваленьня Беларусі ад панаваньня ў ёй бальшавіцкай Расіі, увайшлі ў "Энцыкляпэдыю гісторыі Беларусі" і "Беларускую Энцыкляпэдыю". У Польшчы ў 1993 г. выйшла кніга М. Цабаноўскага "Генэрал Станіслаў Булак—Балаховіч. Забыты герой". Вывучэньне біяграфіі С. Булак—Балаховіча і яго вайсковай і палітычнай дзейнасьці працягваецца. Забытыя імёны Бацькаўшчыны вяртаюцца.

КАНОН ПАКАЯНЬНЯ ДА ГОСПАДА НАШАГА ІСУСА ХРЫСТА

тон 6

Песьня 1

Ірмас: Як па сушы прайшоў Ізраіль / па бяздоньню ступнямі, / і сьпяваў, ганіцеля фараона бачачы тонучым: / “Богу пераможную песьню засьпяваем”!

Прысьпеў: Памілуй мяне Божа, памілуй мяне!

Сёньня прыйшоў я, грэшны і абцяжараны, / да Цябе, Уладару і Богу майму; / але не адважваюся пазіраць на неба, / толькі малю, прамаўляючы: / “Дай мне, Гасподзь, розум, / каб аплакваў я горка справы мае!”

Прысьпеў: Памілуй мяне Божа, памілуй мяне!

О гора мне, грэшнаму! / Больш усіх людзей зласьлівы я: / няма ва мне пакаяньня. / Дай мне, Гасподзь, сьлёзы, / каб аплакваў я горка справы мае!

Слава: Бяздумны, няшчасны чалавек, / ты час губляеш у ляноце! / Падумай аб жыцьці сваім / і зьвярніся да Госпада Бога, / і плач горка аб справах сваіх!

Цяпер: Маці Боская ўсячыстая! / Зірні на мяне, грэшнага, / і ад сетак сатаны пазбаў мяне, / і на шлях пакаяньня скіруй мяне, / каб аплакваў я горка справы мае.

АРХІЯПІСКАП БАПЦ СЯРГЕЙ (АХАТЭНКА)

12(25).03.1890 – 2.10.1971

прат. Сяргей Горбік

Мы ўсе, праваслаўныя ўкраінцы і беларусы, былі, ёсьць і будзем роднымі дзецьмі Маёнткавай Кіеўскай Царквы…

З пропаведзі архіяпіскапа Сяргея на Вялікдзень 1959 г.

Кожны народ мае сваіх праведнікаў, якія прысьвяцілі усё сваё жыцьцё сваёй краіне і нацыі. Усе яны заслужылі прызнаньне і памяць сваіх народаў, а некаторыя рабіліся годнымі і Вышэйшай славы — вянкоў Госпада нашага Ісуса Хрыста. Але якой нявыказанай любоўю Гасподняй трэба палаць, што б у цяжкіх акалічнасьцях добраахвотна узяць на сябе і другі крыж — крыж дапамогі іншаму, хай і братэрскаму народу, зразумець яго боль, вывучыць мову, стаць і яго сьвяцільняй праваслаўнай веры… Менавіта такім быў архібіскуп БАПЦ Сяргей (Ахаэнка).

НЯДЗЕЛЯ АБ ЗАКХЕІ

мітрапаліт Антоні (Суражскі)

У імя Айца, і Сына, і Сьвятога Духа.

Мы уступілі сёньня ў другі падрыхтоўчы тыдзень да Вялікага паста. На першым тыдні выявай сьляпога, жабрака Варцімея, вылечанага Хрыстом, нам нагадвалася пра тое, што усе мы духоўна сьляпыя, што усе мы асьлеплены бачным і няздольныя бачыць нябачнае, якое зьяўляецца адзінай усяканечнай рэальнасьцю жыцьця: Бога.

У сёньняшнім Эвангельлі гаворыцца нам аб Закхее—мытару; пра чалавека, які здолеў перамагчы самае, можа быць, цяжкая і самую сталую спакусу нашага жыцьця, а менавіта — ганарыстасьць. І праз гэта, аддаўшы сябе на суд Божы і занядбаўшы меркаваньне і суд чалавечы, ён зрабіўся здольным быць дзіцем Царства Боскага. Ганарыстасьць — гэта сьцьвярджэньне, што мы самадастатковыя, што нам не патрэбен ні Творца, ні Прамысьліцель, ні Судзьдзя, ні Бог, ні чалавек. Гэта сьцьвярджэньне, што мы  — закон, пачатак і канец. Але ў ганарыстасьці, як кажа сьвяты Ян Лесьвічнік, мы робімся дзёрзкімі перад Богам і баязьлівымі перад людзьмі; таму што пыхлівы чалавек, гэта чалавек, шукаючы ухвалы ад людзей, аддаючы сябе чалавечаму суду, забываючы пра тое, што над ім — суд Божы, суд вечнай праўды.

СЬВЕТЛАЙ ПАМЯЦІ БАРЫС ДАНІЛЮК

28 студзеня 2011 г., пасьля цяжкай хваробы пайшоў зь жыцьця спадар Барыс Данілюк.

Барыс Данілюк нарадзіўся 5-га красавіка 1923 года ў вёсцы Старыя Дзевяткавічы на Слонімшчыне, ў сям’і беларускага сьвятара, удзельніка Слуцкага паўстаньня Хведара Данілюка. Падчас нямецкай акупацыі, ў часе 2-й Сусьветнай вайны, працаваў у беларускіх арганізацыях у Слоніме, браў удзел у працы Другога Усебеларускага Кангрэсу. У ліпені 1944 года разам зь сям’ёй вымушаны пакінуць Беларусь перад надыходам савецкіх акупантаў. Да 1950 году жыў у францускай акупацыйнай зоне ў Нямеччыне, вучыўся на інжынэра – будаўніка ў Мюнхэнскім унівэрсытэце, быў сябрам Беларускага Студэнцкага Згуртаваньня, уваходзіў у Раду Беларускай Народнай Рэспублікі. 

Пасьля пераезду ў ЗША, спадар Данілюк прымаў актыўны ўдел у арганізацыі беларускага царкоўнага і грамадзкага жыцьця ў Амэрыцы. На працягу доўгіх гадоў уваходзіў у Раду і Кансысторыю Беларускай Аўтакефальнай Праваслаўнай Царквы, кіраваў царкоўным хорам у Катэдральным Саборы Сьв. Кірылы Тураўскага ў Нью Ёрку, з’яўляўся рэдактарам і выдаўцом часопіса “Царкоўны Пасланец”. Спадар Барыс таксама вядомы як аўтар і перакладчык шматлікіх духоўных вершаў. 

Асаблівую падтрымку і павагу заслужыў Барыс Данілюк ад новай хвалі беларускае эміграцыі, якую ён шчодра падтрымліваў і навучаў.

Дзякуй Вам за ўсё, спадару Барысе!

Няхай Гасподзь супакоіць душу Ягоную, дзе ўсе Праведнікі спачываюць. 

Вечная памяць! 

Парахвіяльная Рада Катэдральнага Сабору Сьв. Кірылы Тураўскага 

Барыс Данілюк будзе пахаваны 1 лютага на Беларускім Магільніку ў Іст Брансвіку, у штаце Нью Джэрсі . Заўпакойная літургія і адпяваньне будуць адпраўленыя ў царкве Жыровіцкае Іконы Божае Маці, (9 River Road, Highland Park, NJ 08904, tel. 1-732-247-9173). Пачатак - а 10-й гадзіне раніцы.

Паводле: http://www.belapc.org/naviny---galounaa/svetlajpamacibarysdaniluk