У апошні час на розных сайтах і СМІ некаторыя асобы абвінавачваюць сапраўдных праваслаўных вернікаў у “неталерантнасьці”, “экстрэмізму” і г.д. у адносінах да “асобаў нетрадыцыйнае сэксуальнае арыентацыі. Але наступ садамітаў на праўдзівае праваслаўе мусіць быць спынены!
Іпадыякан Н.Саўчэнка.
ЕРАСЬ САДАМІЗМУ.
Экумэнічнае ілжэправаслаўе паступова пагаджаецца з садомскім грахом.
У апошнія гады праваслаўныя сталі сьведкамі шырокага распаўсюджваньня ў розных пратэстанцкіх дэнамінацыях вучэньня аб дапушчальнасьці садаміі, яе “раўнацэннасьці” натуральнаму шлюбу. Больш таго, у сьвеце зьявілася мноства канфэсійных арганізацыяў садамітаў, якія займаюцца шырокай прапагандай іх поглядаў. Дачыненьне садамітаў да свайго цяжкага сьмяротнага граху як да маральна-нэўтральнай “арынтацыі” атрымоўвае усё большае распаўсюджваньне і прызнаньне ў публікацыях пратэстанцкіх і каталіцкіх багаведаў і царкоўных дзеячаў, усё шырэй праходзяць багаслоўскія канфэрэнцыі, прысьвечанае гэтаму пытаньню.
Да гэтага часу падавалася, што прымірэньне з гэтым сьмяротным грахом уласьціва пратэстанцтву і, пакуль у меншай меры, каталіцтву, але не закранае сучаснае афіцыйнае праваслаўе. Аднак, мабыць сусьвет занадта блізкі да свайго канца, і ужо зараз трэба са усёй адказнасьцю зрабіць выснову аб пачаўшымся працэсе прымірэньня з садомскім грахом і ў некаторых ілжэправаслаўных царквах. Гэтая выснова робіцца відавочнай пасьля вывучэньня публікацый і выданьняў актыўна пашыраючайся арганізацыі “праваслаўных хрысьціянаў-гомасэксуалістаў і лесьбіянак” — AXIOS (“AXIOS — Eastern and Orthodox Gay and Lesbian Christians”) (Axios — у перакладзе з грэцкага “годны” — вокліч пры пасьвячэньні ва усе царкоўныя чыны).
Гэтая садомская арганізацыя была заснаваная ў 1980 г. у Лос-Анджэлесе і ў цяперашні час мае шматлікавыя аддзяленьні ў Нью-Ёрку, Вашынгтоне, Чыкага, Сан-Францыска, Дэтройце, Бостане, Лас-Вегасе, штатах Каларада, Агайо, Пэнсільванія, а таксама ў Канадзе і Аўстраліі. У апошні час арганізацыя усталявала сувязі са сваімі аднадумцамі ў сьвяшчанічам сане ў Расіі. Сябрамі арганізацыі зьяўляюцца садаміты, дэкляруючыя прыналежнасьць да праваслаўных (дакладней ілжэправаслаўным), монафізіцкім і уніяцкім царквам, пры гэтым аснову складаюць менавіта “праваслаўныя”. Як паказваецца ў публікацыях гэтай арганізацыі, у яе склад уваходзяць грэкі, албанцы, славяне, румыны, армяне і прадстаўнікі іншых нацыянальнасьцяў. Эмблемай арганізацыі зьяўляецца блакітнай трохкутнік вяршыняй уніз з праваслаўным крыжом на ім. Галоўнай мэтай таварыства, як паказвае яео праграмны дакумэнт, зьяўляецца “пабудова маста паміж царкоўнай супольнасьцю і супольнасьцю гомасэксуалістаў у духу любові, праз дыялёг, малітву, сослуженьня і адукацыю”. Арганізацыя увесь час заяўляе, што ні ў якім разе не мае мэтай стварыць уласную царкву або заахвочваць якое-небудзь падзел у афіцыяльным праваслаўі, але толькі імкнецца пагадніць праваслаўе з садаміяй, дамагчыся прызнаньні садомскага граху ў памесных цэрквах. Для гэтага таварыства увесь час удзельнічае ў дыялёг з царкоўным кіраўніцтвам і, у цэлым, станоўча ацэньвае пэрспэктывы гэтага дыялёг. “Сябры арганізацыі, — гаворыцца ў праграмным дакумэньце, — праводзяць дасьледваньня і дыялёг з царкоўным кіраўніцтвам і чальцамі супольнасьці гомасэксуалістаў і лесьбіянак”. Сяброўства ў арганізацыі зьяўляецца альбо таемным, альбо лягальным — па жаданні самога ўдзельніка.
Пераважная большасьць лягальных сяброў “праваслаўнага” садомскага грамадзтв — простыя парафіяне, аднак, як неаднаразова паказваецца на Інтэрнэт-старонцы арганізацыі, у яе склад уваходзяць таксама япіскапы і сьвятары. “Хоць AXIOS зьяўляецца арганізацыяй парафіянаў, яе сябрамі таксама сталі япіскапы, сьвятары і іншыя клірыкі”, — гаворыцца ў праграмнам дакумэньце на Інтэрнэт-старонцы таварыства. У нумары за люты-сакавік 1995 г. часопіса арганізацыі “AXIOS Newsletter” (у далейшым — AN) (Vol. 12, № 1, p. 3) гаворыцца, што ў склад праваслаўных цэркваў — сяброў Нацыянальнай рады цэркваў (HCЦ) ЗША—уваходзіць шэраг архірэяў, якія зьяўляюцца поўнымі аднадумцамі арганізацыі. У часопісе гаворыцца, што арганізацыя чакае той гадзіны, калі гэты “сьпіс” можна будзе апублікаваць. Не афішуе арганізацыя і імёнаў сьвятароў-удзельнікаў арганізацыі або спачуваючых ёй, іх імёны ў артыкулах у пераважнай большасьці выпадкаў зашыфроўваюцца з меркаваньняў кансьпірацыі.
Сябры садомскага таварыства наведваюць храмы і, як гэта вынікае з іх публікацый, прычашчаюцца, не хаваючы свайго граху. “Мы накіроўваем сваіх сяброў да разумеючых нас сьвятароў або перасьцерагаем іх ад ваяўніча налаштованых, калі маем адпаведную інфармацыю”, - паведамляецца на Інтэрнэт-старонцы арганізацыі. Апроча наведваньня царкоўных службаў, садаміты таксама улаштоўваюць свае уласныя “усяночныя” сьвецкім чынам з “умераным” прытрымліваньнем царкоўнага статуту. Звычайна такія службы праводзяцца па пятніцах. Для гэтага арганізацыя праводзіць навучаньне сваіх сяброў царкоўнаму чытаньню і сьпеву і утворыць з іх царкоўныя хоры і групы псальмаўшчыкаў. Як паказваецца ў публікацыях арганізацыі, некаторыя іх царкоўныя хоры і псальмаўшчыкі маюць вялікі досьвед дзякуючы працягламу удзелу ў службах у розных храмах. Так, у 1995 г. хор садамітаў выпусьціў касеты царкоўнага сьпеву, дзеля хораў Грэцкага архіяпіскапства і Амэрыканскай аўтакефальнай царквы. Акрамя кантактаў з спачуваючымі ім япіскапамі і духавенствам афіцыйных праваслаўных цэркваў, група актыўна узаемадзейнічае са сьвятарамі адной рэфармісцкай каталіцкай царквы (Western Orthodox Church of America), існуючай незалежна ад Ватыкана і афіцыйна вызнаваючай садамію. Арганізацыя таксама мае сваю іканапісную майстэрню, абразы з якой асьвячаюцца ў “дружалюбных” храмах афіцыйных праваслаўных цэркваў. Садаміты ў сьвятарскам сане праводзяць для сваіх падапечных цырымоніі таемнага “шлюбу” аднаполых пар, выкарыстаючы для гэтага старажытны царкоўны Чын братаствораньня. Арганізацыя лічыць, што здзяйсьненьне гэтага чыну над парай садамітаў зьяўляецца, нібы, Божым дабраслаўленьняй на аднаполы блуд. Па зьвестках, якія прадстаўляюцца Інтэрнэт-старонкай арганізацыі, падобныя цырымоніі таксама праводзяцца таемна некаторымі сьвятарамі Албанскай царквы і Маскоўскай патрыярхіі (вядома, што ў МП садамія распаўсюджаная вельмі шырока, асабліва ў архірэйскам і манаскам асяродку. У савецкі час “сыход у царкву” і прыняцьце манаства разглядаліся як ці ледзь ні адзіная магчымасьць сыйсьці ад крымінальнай адказнасьці за гомасэксуалізм. Велічыню маштабаў і глыбіню падзеньня садамітаў з МП у некаторай ступені пазначыла гісторыя япіскапа Екацярынбурскага Нікана (Міронава), супраць лягальнага гомасэксуалізму якога голасна выступіла палова клірыкаў яго япархіі. Не сакрэт, што ў шматлікіх япархіях МП архірэі адмыслова “падбіраюць кадры” па прыкмеце іх “сэксуальнай арыентацыі”).
Аддзяленьні арганізацыі прымаюць сталы удзел у розных экумэнічных і міжрэлігійных мерапрыемствах, напрыклад, у канфэрэнцыях Нацыянальнай рады цэркваў ЗША і ў міжрэлігійных малітвах, што паказвае на нейкую глыбінную містычную сувязь садаміі і ерасі экумэнізму. Матэрыялы часопіса AN за люты-сакавік 1995 г. дазваляюць зрабіць выснову аб цесных кантактах грамадзтв з кіраўніцтвам НСЦ ЗША. У адным артыкуле гаворыцца аб кансультацыях прадстаўніка гэтага садомскага саюза з самім генэральным сакратаром НСЦ. Падчас кансультацый прадстаўнік арганізацыі растлумачваў генюсакратару НСЦ чыньнікі непрыманьня праваслаўнымі вернікамі садаміі. Відавочна, што кіраўніцтва экумэнічнага руху разглядае гэтую арганізацыю як частку Праваслаўнай Царквы. Можна выказаць здагадку, што такое дачыненьне не магло бы мець месцы, калі бы кіраўніцтва афіцыйных праваслаўных цэркваў адназначна заявіла, што садаміты адлучаныя ад Царквы. Нягледзячы на тое, што арганізацыя садамітаў вядзе сваю дзейнасьць ужо шмат гадоў, падобнае меркаваньне не было выказана ў мінулым і, магчыма меркаваць, ужо не будзе выказана ніколі.
Акрамя актыўнага удзелу ў экумэнічных і міжрэлігійных мерапрыемствах, AXIOS стала узаемадзейнічае з іншымі садомскімі рэлігійнымі і грамадзкімі арганізацыямі і удзельнічае ў масавых парадах садамітаў па цэнтральных вуліцах галоўных гарадоў ЗША. Падчас парадаў сябры арганізацыі заяўляюць аб сабе як аб прадстаўніках Праваслаўнай Царквы.
Арганізацыя актыўна займаецца распаўсюджваньнем сваіх поглядаў. З гэтай мэтай яна выдае літаратуру, якая прапагандуе “дапушчальнасьць” садаміі для праваслаўя, распрацоўвае багаслоўскія абгрунтаваньні гэтага і рыхтуе палемічную літаратуру, накіраваную супраць “гомафобіі”. Літаратура актыўна распаўсюджваецца як у друкаваным выглядзе, так і праз старонку ў Інтэрнэце. Палемічныя і інфармацыйныя артыкулы друкуюцца ў пэрыядычным часопісе арганізацыі – “AXIOS Newsletter”. У артыкулах ідэолягаў руху нахабна і настойліва сцвярджаецца, што Сьвятое Пісаньне, нібы, не асуджае садамію. Для абгрунтаваньня гэтага блюзнэрскага сцвярджэньня выкарыстоўваецца мэтад філялягічнай падтасоўкі і заблытваньня пры аналізе тэксту Сьвятога Пісаньня. Арганізацыя актыўна распаўсюджвае зьнеслаўленьні на шматлікіх сьвятых Праваслаўнай Царквы, усё сьведчаньні аб сяброўстве і адданасьці сьвятых адзін аднаму нязьменна і заганна тлумачацца як сьведчаньні іх прыхільнасьці гэтаму сьмяротнаму граху. Сябры арганізацыі прынялі удзел таксама ў складаньні міжканфэсійнага “мартыралёг сьвятых-гомасэксуалістаў” і іх гадавога каляндру
Арганізацыя выступае ў падтрымку экумэнізму і сынкрэтызму і - адначасова з гэтым - за захаваньне некаторых традыцый Праваслаўя. На старонках часопіса арганізацыі можна нават сустрэць крытыку сучаснага пратэстанцкага лібэралізму, падобную хітрай крытыцы пратэстантызму з боку афіцыйнага ілжэправаслаўя.
У дачыненьні абортаў таварыства садамітаў схіляецца да апраўданьня гэтага цяжкага граху. “Я не магу разглядаць плод як асобу, гэта — патэнцыйная асоба, але не асоба”, — гаворыць аўтар аднаго з артыкулаў AN (Vol. 12, № 2, 1995 г., р. 8), “апраўдваючы” такім чынам забойства.
Арганізацыя па-рознаму ацэньвае дзейнасьць розных праваслаўных цэркваў. Суровай і бязьлітаснай крытыцы падвяргаецца ў публікацыях таварыства Руская Замежная Царква і грэцкія старастыльнікі. Так, у асноватворным ідэалягічным артыкуле прэзыдэнта арганізацыі Н. Зымарыса “On Being Orthodox and Gay” РПЦЗ характарызуецца як "фундамэнталіская" Руская Царква, да якой далучыліся шматлікія былыя вернікі цэркваў “пратэстанцкага фундамэнталізму”. З абурэньнем прэзыдэнт канстатуе, што духавенства РПЦЗ падвергнула прапагандыстаў арганізацыі бязьлітасным перасьледам. Як паказваецца ў яго артыкулу, амаль усе актывісты арганізацыі, якія адстойвалі перад сьвятарамі РПЦЗ свае грахі, атрымоўвалі пасьля тэлефонныя званкі з пагрозамі, а таксама пагрозы ў пісьмовым выглядзе (паштовы допіс і лісты электроннай пошты).
Адносіны да цэркваў, не зьяўляючыміся “фундамэнталісцкімі”, у садамітаў больш спакойнае і пазытыўнае. Вельмі станоўча ацэньвае арганізацыя адносіны да яе ў адным з кафедральных сабораў Нью-Ёрка (выданьне гаворыць аб ім як аб “вядомым саборы ў Нью-Ёрку”, не вызначая яго канкрэтна). У нумары за красавік-травень 1995 г. (Vol. 12, № 2, р. 5) распавядаецца аб тым, што садаміты зьяўляюцца сталымі і актыўнымі вернікамі гэтага сабору. Як сцвярджае часопіс, сьвятар сабора аднойчы зьвярнуўся да свайго япіскапа са словамі: “Тут у Вас гомасэксуалісты. Вы павінны адлучыць іх!” У адказ, як гаворыцца ў часопісе, япіскап "растлумачыў, што вернікі-гомасэксуалісты - набожныя вернікі, адданыя сваёй веры і дапамагаюць рамантаваць сабор. Затым япіскап забараніў сьвятару прапаведаваць у саборы, хоць і дазволіў па-ранейшаму служыць літургію”. Часопіс прымячае, што, разам з тым, япіскап не дабраваліць да тых з сваіх сьвятароў, якіх ведае як актыўных аднадумцаў арганізацыі. Як магчыма зразумець з артыкула, у апісываемай япархіі неназванай ілжэправаслаўнай царквы садамія не толькі легалізаваная, але і ахоўваецца архірэйскай уладай, а прытрымліваньне маральнаму вучэньню Царкве падвяргаецца перасьледу.
У AN (Vol. 12, № 2, 1995, p. 6) зьмешчаны грунтоўны камэнтар да паведамленьня, апублікаванаму ў часопісе Грэцкага Паўночнаамерыканскага архіяпіскапства Канстанцінопальскага патрыярхату “Orthodox Observer” за лістапад 1994 г. Як распавядаецца ў паведамленьні, 18 лістапада 1994 г. у Грэцкай праваслаўнай багаслоўскай школе сьв. Крыжа ў Брукліне прайшла канфэрэнцыя пад назовам “Гомасэксуалізм: праваслаўныя пэрспэктывы ў сьвятле новых дасьледаваньняў”. Канфэрэнцыя была арганізаваная з удзелам Грэцкага архіяпіскапства, што было прадстаўленая япіскапам Мяфодзіем Бостанскім, а таксама вядомымі сьвятарамі і дактарамі багаслоўя. У сьпісе асноўных пытаньняў канфэрэнцыі, прапанаваных для абмеркаваньня яе удзельнікамі, былі наступныя. “Якія адрозьненьні ў этычных адзнаках гомасэксуалізму? Ці вядуць розныя этычныя адзнакі да адрозьненьняў у дачыненьні да гомасэксуалізму? Ці можна дазволіць гомасэксуалістам удзел у царкоўным жыцьці (г. з. прымаць Прычасьце, складаць шлюб, прымаць на выхаваньне дзяцей)? Ці трэба падахвочваць гомасэксуалістаў да зьмены сваёй сэксуальнай арыентацыі на гетэрасэксуальнасьць?” Часопіс паведаміў, што канфэрэнцыя уключала таксама вячэрні сымпозіюм, адчынены для наведваньня усіх жадаючых (іншыя паседжаньні канфэрэнцыі былі зачыненымі). Асноўная мэта сымпозіўма складалася ў імкненьні “прадэманстраваць, як Праваслаўнае Хрысьціянства разумее гомасэксуалістаў і адгукаецца на іх праблемы сёньня, у сьвятле новых мэдыцынскіх і псыхалягічных адкрыцьцяў”. AN вельмі станоўча ацаніў сам факт прамой пастаноўкі пытаньня аб магчымасьці дапушчэньня садамітаў да прычашчэньня. Гэтая інфармацыя дае усе падставы зрабіць выснову, што пытаньне аб легалізаваньні садаміі ў Грэцкім архіяпіскопіі ужо асьцярожна пастаўлены і адмоўнага адказу на гэтае пытаньне не дадзена.
На бачыне 7 таго жа нумара AN каротка распавядае аб удзеле арганізацыі ў міжрэлігійнай малітве ў каталіцкім храме Францыска Асізскага 30 лістапада 1994 г., у рамках міжнароднага дня барацьбы са Сьнідам. Артыкул адзначае, што ў сынкрэтычнай малітве прыняў удзел “шырокі спэктр рэлігій”, у тым ліку прадстаўнікі юдаізму і ісламу. Сусьветнае афіцыйнае праваслаўе было прадстаўлена дэлегатам ад Грэцкага архіяпіскапства. Саюз садамітаў таксама удзельнічаў у малітве ў якасьці прадстаўніка сусьветнага афіцыйнага праваслаўя. Часопіс адзначыў прыгожае выкананьне дэлегатам архіяпіскапства царкоўнага сьпеву падчас міжрэлігійнай малітвы і падкрэсьліў, што на гэта было дадзена дабраслаўленьня архіяпіскапам Якавам. Пасьля канчатка сынкрэтычнай цырымоніі сябрамі саюза, як гаворыцца ў артыкуле, “плённа абмеркавалі пытаньні, выклікаючыя узаемную цікавасьць, з прадстаўніком архіяпіскапства”. Падобная праява зацікаўленасьці з боку архіяпіскапства выклікае ў арганізацыі садамітаў аптымізм і упэўненасьць у посьпеху сваёй справы.
Таварыства разьвівае кантакты са шматлікімі архірэямі экумэнічных цэркваў і дамагаецца паступовага і пакуль тайнага прызнаньня. Так, у AN (Vol. 11, № 1, 1994) гаворыцца аб атрыманьні чальцамі Дэнвэрскага аддзяленьні арганізацыі садамітаў дазволу прычашчацца ў архірэя грэцкага архіяпіскапства Анфіма Денвэрскага. Даўшы дазвол на прычашчэньне асобам, прама задэкляраваўшым аб сваім садомскім граху, япіскап разам з тым захаваў сваё адмоўнае стаўленьня да самой арганізацыі, што прывяло неўзабаве да некаторага адступленьня ад першапачаткова дадзенага ім дазволу.
У канцы 80-х гадоў арганізацыя вяла пісьмовыя кансультацыі з першагерархам Грэцкага архіяпіскапства Канстанцінопальскага патрыярхата ў Амэрыц — архіяпіскапам Якавам. У тым жа нумары AN узгадваецца аб перапісцы таварыства з архіяпіскапам у 1987 г. З радасьцю часопіс пракамэнтаваў той факт, што адказ першагерарха “не быў адмоўным”. У ім, як паведамляе часопіс, было толькі выяўленае засьцеражэньне, як бы справа не дайшло да “арганізацыі новай царквы, заснаванай на такой адметнай асаблівасьці, як гомасэксуалізм”. Інакш гаворачы, архіяпіскап выказаў такое меркаваньне: лепш садамія ў царквы, чым новы раскол. Часопіс з радасьцю прыняў гэтыя прынцыпы і сьпешна растлумачыў, што арганізацыя ні ў якім разе не плянуе арганізоўваць новую асобную царкву, а мае намер заставацца ў сучасным царкоўным арганізьме, таму турбота архіяпіскапа не апраўданая. Тым не менш, у пачатку 1992 г. архіяпіскап выпусьціў зварот, дзе зганіў садамію.
Уплывовасьць садаміцкай арганізацыі ў дастатковай меры адлюстроўвае нумар AN за люты-сакавік 1995 г. (Vol. 12, № 1, р. 3}. У ім апавядаецца аб удзеле прадстаўнікоў арганізацыі ў канфэрэнцыі Нацыянальнай рады цэркваў ЗША 9-12 лістапада 1994 г. у Новым Арлеане. Асноўным пытаньнем канфэрэнцыі зрабілася пытаньне аб прыняцьці ў склад Рады Metropolitan Community Church (MCC) - спэцыялізаванай пратэстанцкай царквы для садамітаў. Праваслаўныя прадстаўнікі ў экумэнічнай радзе былі супраць прыняцьці, што прывяло да гарачых дыскусій. Глыбока заганную унутраную атмасфэру паседжаньня і нізкі маральны узровень удзельнікаў экумэнічнай рады ілюструе наступны прыведзены ў часопісе эпізод. Выступіўшы ў спрэчках экумэнічны прадстаўнік МСС пастар-садаміт Кітрыдж Чэры з незадаволенасьцю і разгубленасьцю заявіў голасна, што “найболей кансэрватыўныя сябры HCU (на чале з праваслаўнай фракцыяй) абсалютна супраць сяброўства МСС нават нягледзячы на тое, што сярод сяброў іх цэркваў больш гомасэксуалістаў і лесьбіянак, чым у МСС”. Дзіўна, што нават такі абразьлівы аргумэнт, прыведзены падчас экумэнічнага збору, не заахвоціў ілжэправаслаўных экумяністаў да неабходнай у такім выпадку заявы аб адлучэньні садамітаў ад Царквы. Відавочна, што пры адсутнасьці такой заявы, гэты неўзаемны аргумэнт агаляе катастрафічнае духоўнае падзеньня цэркваў, якія завуць сябе праваслаўнымі.
Акрамя кантактаў для наладжваньні дыялёг з сьвятакіраваньнем, садомская арганізацыя разьвівае таксама фінансавыя сувязі з Паўночнаамерыканскай архіяпіскапіяй. Так, у AN за люты-сакавік 1995 г. (Vol. 12, № 1, р. 5) распавядаецца аб прашоўшым у Чыкага зборы, прысьвечаным угодкам стварэньня там аддзяленьня арганізацыі, прычым часопіс адзначае, што сродкі, сабраныя падчас мерапрыемстваў, былі пералічаныя на рахункі камітэта па барацьбе са сьнідам Грэцкага праваслаўнага япархіі Чыкага. З прычыны таго, што чыкаскае аддзяленьне AXIOS зьяўляецца аддзяленьнем зарэгістраванай рэлігійнай арганізацыі, Чыкаскага япархія не магла не знаць аб крыніцы атрыманых сродкаў.
Публікацыі і артыкулы так званага таварыства “Усходніх і праваслаўных хрысьціянаў гомасэксуалістаў і лесьбіянак AXIOS” адчыняюць пагрозу новай страшнай ерасі дапамогі і папушчальніцтвы гэтаму сьмяротнаму граху - ерасі, імкнуйшайся на месцы Сьвятой Царквы - дабрадатнага дому выратаваньня - стварыць злавесны д'ЯБАЛЬСКІ “гей-клюб”. Менавіта папушчальніцтва, а таксама паступова і асьцярожна праводзіяаеся легалізаваньне гэтага граху, гатовы прывесьці да ператварэньня практыкучых гэтае вычварэньня ілжэправаслаўных цэркваў у тое, што на мове нашага апошняга часу завецца “gay-friendly church”. Паступовасьць і незаўважнасьць гэтага працэсу можа стаць надзейным падмуркам такой сатанінскай рэформы.
Правядзеньне шматлікіх канфэрэнцый з канкрэтна пастаўленымі пытаньнямі і без пэўных адказаў і заяў, уваход у працяглы дыялёг, які суправаджаецца шматлікімі камісіямі, пасяджэньням і публікацыямі, з паступовым збліжэньнем пазыцый, абмеркаваньні і дыскусіі аб “найноўшых” і “апошніх” “адкрыцьцях” і “дасьледаваньнях” навукі па гэтай праблеме, сталыя сустрэчы з прадстаўнікамі арганізацыі на розных міжканфэсійных і міжрэлігійных мерапрыемствах, змаўчаньне аб правілах Царквы адносна гэтага пытаньня, прывыканьне да удзелу прадстаўнікоў арганізацыі ў царкоўным жыцьці, напаўафіцыйная дабраслаўленьня прычашчацца ў стане гэтага сьмяротнага граху і паступовае распаўсюджваньне гэтай практыкі, маўчаньне ў адказ на абурэньне змагароў і асьцярожны іх прыгнёт, адмова ў адкрыцьці сьледчых спраў у духоўным судзе па гэтаму пытаньню, атрыманьне ахвяраваньняў і фінансавай дапамогі ад арганізацыі садамітаў на прыхадзкім і епархіяльным узроўнях, паступовае выключэньне з выкладаньня ў царкоўных навучальных установах непажаданых сучаснай супольнасьці тлумачэньняў пад пагрозай спыненьня дзяржаўнай дапамогі - вось прылады гэтага разгортваючагася дьябальскага ператварэньня. Кожнага чалавека, які імкнецца жыць па запаведзях Божых, гэта ставіць перад найважным маральным выбарам. Робіцца максымальна зразумела, што кожнаму чалавеку, які імкнецца верыць праваслаўна і жыць па запаведзях Божых, трэба усьвядоміць поўную немагчымасьць выратаваньня там, дзе адпрэчваецца маральнае вучэньне Царквы. Неабходна асэнсаваць, што там, дзе ёсьць заступніцтва садамітам, для праваслаўных ужо няма надзеі на выратаваньне; там, дзе ёсьць заступніцтва садаміі, там няма вылекавальнага дзеяньня дабрыні Сьвятога Духа, адпрэчанага апякунамі граху. Адтуль трэба сыходзіць, як справядлівы Лот са сваёй сям'ёй сыходзіў з Садома. Толькі ў пагібель можа быць прычасьце з веданьням, што з той жа чары прычашчаюцца садаміты, якім гэта “афіцыйна” дазволена. “дык жа ня будзьце супольнікамі іхнімі” (Эф. 5:7).
Праваслаўны інфармацыйны бюлетэнь “ВЕРТОГРАДЪ-ИНФОРМ”, чэрвень 1999 г.
