Бачачы моцны вецер, спалохаўся і, пачаўшы тануць, закрычаў: Госпадзе!
уратуй мяне
Мц. 14:30
Слава Айцу, і Сыну, і Сьвятому Духу.
Упадабаныя браты і сёстры!
Сёньня чытаньне Эвангельскае перадае нам пра
дзіўнае хадзеньне Збавіцеля па вадзе, пра тое, як Гасподзь супакоіў буру і
выратаваў Апостала Пятра ад патапленьня, калі той, спытаўшы ў Госпада дазволу, пайшоў
па моры, але, усумніўшыся ў заступніцтве Божым, пачаў тануць, заклікаючы: Гасподзь, выратуй мяне!
Эвангельле ад Мацея так перадае нам апавяданьне
пра гэты цуд: пасьля насычэньня пяці тысяч чалавек пяцьцю хлябамі і дзьвюма
рыбамі Гасподзь адразу ж прымусіў вучняў Сваіх увайсьці ў лодку раней за Яго і
плыць на іншы бок, пакуль Ён адпусьціць людзей. І, адпусьціўшы народ, Ён узышоў
на гару памаліцца сам-насам; і вечарам заставаўся там адзін. А лодка была ужо
на сярэдзіне мора, і яе білі хвалі, бо вецер быў страшны. Ў часе чацьвёртай варты
начной пайшоў да іх Ісус, ідучы па моры. Вучні убачыўшы Ягоную хаду па моры, зьдзівіліся
і казалі: гэта прывід І ад страху пачалі страшна крычаць. Але Ісус адразу
зьвярнуўся да іх са словамі: Супакойцеся, гэта Я, ня бойцеся. Пётр сказаў Яму ў
адказ: Гасподзь! Калі гэта Ты, загадай мне прыйсьці да Цябе па вадзе. Ён
сказаў: ідзі. І, выйшаўшы з лодкі, Пётр пайшоў па вадзе, каб падысьці да Ісуса,
але, бачачы моцны вецер, спалохаўся і, пачаўшы тануць, закрычаў: Гасподзь! выратуй
мяне. І адразу Ісус падняў руку яго і кажа яму: малаверны навошта ты
засумняваўся? І, калі увайшлі яны ў лодку, вецер аціх. Тыя, што былі ў лодцы
падышлі, пакланіліся Яму і сказалі: сапраўды, Ты Сын Божы. І пераправіўшыся, прыбылі
ў зямлю Генісарэцкую (Мц. 14:22-34).
І вось сёньня, у часе нашага бурнага і поўнага
сьмяротных спакус сьвету, гэтак жа, як Пятру і іншым апосталам, нам цяжка
паверыць, што Бог, Бог міру, Бог гармоніі можа знаходзіцца ў самым цэнтры буры,
якая быццам гатовая разбурыць і нашу бясьпеку, і пазбавіць нас самога жыцьця. Бо
жыцьцё наша - гэтакае жыцьцёвае мора, палохае нас прыступамі буры. Мы не можам
ведаць, што з намі адбудзецца праз кароткі час. Не адна сьмерць падкрадаецца як
злодзей. Падкрадваюцца таксама амаль усе пошасьці. Жыцьцё наша хістаецца ад
розных нападаў нячысьцікаў і апантаных злым людзей. Немагчыма прадугледзець і
папярэдзіць, што прыдумляе падступны і што паслужыць нагодай і сродкам да
нападу, адкуль паўстане спакуса.
У гэтай цемры начной, якая акружыла нас, сярод
хваляў мора жыцьцёвага, мы можам здабыць сапраўдны спакой і бясьпеку толькі ў
шчырым сардэчным перакананьні ў тым, што плывем мы па гэтым жыцьцёвага мора, падобна
апосталам, не самі сабою, але па волі Госпада: загадаў Ісус, кажа Эвангеліст, вучням
у лодку, - плывём да вызначанага Госпадам берагу вечнага жыцьця, да шчасьлівай
сядзібы Царства Божага, плывём у нябачным, але тым не менш выратавальнай для
нас прысутнасьці Самога Госпада, які ідзе па моры і супакойвае хвалі.
І мы - як тыя вучні; нам не трэба прадстаўляць
уяўленьнем, што з імі адбываецца: мы самі знаходзімся ў тым жа моры, у той жа
буры, і Той жа самы Хрыстос, з Крыжа або з магілы устаў, стаіць пасярод яе і
кажа: ня бойцеся, гэта Я!
Кожны з нас, калі б асэнсавана глядзеў на сваё
жыцьцё, то пастаянна бачыў бы гэты цуд прысутнасьці Божага. Гэта цуд пастаянны
і паўсядзённы, калі наша душа, зламана, раздушана, падымаецца з дна, - большы
цуд, чым чалавек, які ідзе па водах. Мы мала спадзяемся на малітву, і Ён чуе, калі
мы сапраўды клічам да Яго. Толькі зваць трэба, цалкам аддаўшы Яму сэрца, а не
так як Пётр, пайшоў, але адвярнуўся ад Хрыста Збавіцеля, паглядзеў на бурныя
хвалі пад нагамі, і тут жа пачаў тануць. У той самы момант, калі ён паглядзеў
на гэтыя жудасныя хвалі, а не на Хрыста, ён страціў выдатную здольнасьць ісьці
па вадзе. Вось так і мы з вамі, атрымліваючы падтрымку і дапамогу Божую, тут жа
пачынаем вагацца і думаць: “Можа быць, гэта супадзеньне, можа быць, так і трэба,
можа быць, гэта было б непазьбежна?” Адразу пачынаем тлумачыць па-свойму, па-чалавечы,
і тады усё ў нас зноў пачынае разбурацца. Богу аддаюць альбо усё, альбо нічога.
Трэба заўсёды памятаць: калі мы станем азірацца на
хвалі, і на вятры, і на навісае пагрозу сьмерці, мы, як Пётр, пачнём тануць. Але
і тады мы не павінны губляць надзеі: нам дадзена упэўненасьць, што, як бы ні
была малая наша вера ў Бога, Яго вера ў нас непахісная; якой бы малой ні была
наша любоў да Яго, любоў да нас бязьмежная і вымяраецца усім жыцьцём і усёй
сьмерцю Сына Божага, Які стаў сынам чалавечым. І ў той момант, калі мы адчуваем,
што няма надзеі, што мы гінем, калі ў гэтую апошнюю хвіліну ў нас дастаткова
веры, каб закрычаць, як Пётр закрычаў: “Гасподзь! Я тану! Я гіну, дапамажы мне!”,
- Ён працягне нам руку і дапаможа нам. І ўразьліва і дзіўна Эвангельле кажа нам,
што ў момант, калі Хрыстос узяў Пятра за руку, усе апынуліся ў берага.
Упадабаныя браты і сёстры, мы нямоглыя; сілы ў нас
слабыя; жывой веры, здольнай тварыць цуды, у нас мала ці зусім няма. А спакусаў,
што прыводзяць да сьмерці, занадта шмат. І мы, падобна апосталу Пятру, патанае
ў моры, тонем ў жыцьцёвым моры. Дзе ж шукаць нам падтрымкі і дапамогі ў
барацьбе з бедамі, пошасьцямі, праблемамі, спакусамі зьнешнімі і унутранымі, каб
зусім не патануць у яго мяцежных хвалях? - Там і ў той, у каго шукаў дапамогі
які тоне Пётр у Госпада Ісуса. Так клічам да Госпада Ісуса усе і кожны магчыма
часьцей: “Гасподзь, выратуй, я гіну. Накіруй мяне на шлях ісьціны, дабра і
праўды і умацуй на гэтым шляху і вызвалі мяне, Гасподзь, ад спакус. А калі Табе
жадаецца паслаць мне спакусы умацуй і падтрымай мае слабыя сілы ў барацьбе з
імі, каб мне не упасьці пад цяжарам іх і не загінуць для Царства Твайго, якое
любіць Цябе ад стварэньня сьвету”. Амін.
прат. Сяргей Горбік
12 / 25 жніўня 2013 л.Б.
