Monday, January 11, 2010

ПРЫСТАНАК У СКРУСЕ

“Ён захоўвае душы сьвятых Сваіх; з рукі бязбожных вызваляе іх.

(Пс. 96:10)

Куды нам ісьці ў нашай скрусе? Няма чалавека, які б не выпрабаваў гора, таму і пытаньне гэтае датычыцца кожнага. Госпад і Настаўнік наш, за Якім мы жадаем крочыць, паказаў нам шлях да прыстанку падчас скрухі: “і ў змаганьні ўнутраным руплівей маліўся” (Лк. 22:44). Падыходзячы разумова да саду Гэфсіманскага, навучымся ад Яго гэтай малітве. Вялікая скруха наведала Яго, і Ён маліў Айца каб мінула гэтая скруха. Прыклад Выратавальніка дае нам права маліцца, каб Госпад пазбавіў нас ад гора або пагражаючай нам небясьпекі.

Але малітва Сына Боскага была непарыўна зьвязана зь адчуваньнем дасканалай пакоры волі Айца: “Не Мая воля, а Твая хай будзе” (Лк. 22:42). Малітва праўдзівая, малітва жаданая Богу, мусіць быць заўсёды прасякнутая такім жа духам.

Мы не ведаем, што для нас лепш. Мы не ведаем, якую карысьць наша гора можа прынесьці нам або іншым, не ведаем, чаго б мы пазбавіліся, калі б гэтае гора нас абмінула. Таму аддамо ўсё Яму: “Не Мая воля, а Твая хай будзе

Малітва Выратавальніка не засталася без адказу. Ён атрымаў падмацаваньне і дапамогу. Хоць горкая чара не абмінула Яго, хоць Ён павінен быў выпіць яе да апошняй кроплі, аднак адказ зьявіўся іншым чынам. Малітва падмацавала Боскага Пакутніка і дала Яму сілу прыняць на Сябе цяжкі крыж і несьці яго да канца. Ці не лепшы гэта адказ на усякую скруху?

Тры разу Выратавальнік выдаляўся ў глыбіню Гэфсіманскага саду, і з кожным разам сьмяротная нуда Яго памяншалася, і нарэшце барацьба скончылася, Ён атрымаў перамогу, і поўны мір пасяліўся ў душы Ягонай.

Госпад заўсёды адказвае на малітву. Адказ зьяўляецца або прама, даруючы нам то, пра што мы просім, або жа выяўляецца ў магчымасьці з пакорай і з радасьцю прыняць волю Боскую. Адыходзячы ў адзіноту для малітвы, мы заўсёды знойдзем суцяшэньне і мір. У гэтай адзіноце нам зьявіцца Анёл Госпада, які умацоўвае нас у сьмяротнай нудзе, і мы атрымаем сілу вынесьці усякае выпрабаваньне.

СЬВЯТЫЯ МУЧАНІКІ 14000 НЕМАЎЛЯТАЎ, ШТО ІРАД У ВІФЛЕЕМЕ ЗАБІЎ.

Памяць 29 сьнежня

Сьвятыя мучанікі 14000 немаўлятаў забітыя царом Ірадам у Бэтлеем. Калі надышоў час зьдзяйсьненьня найвялікшай падзея — Увасабленьне Сына Боскага і Нараджэньні Яго ад Усясьвятой Дзевы Марыі, усходнія вешчуны убачылі на небе новую зорку, зьвясьціўшую нараджэньне Цара Юдзейскага. Адразу яны накіраваліся ў Ерусалім для глыбокай пашаны Нарадзіўшамуся, а зорка паказвала ім шлях. Пакланіўшыся Боганемаўлю, яны не вярнуліся ў Ерусалім да Ірада, як ён загадваў ім, але, атрымаўшы адкрыцьцё звыш, сышлі ў сваю краіну іншым шляхам. Тады Ірад зразумеў, што задум ягоны знайсьці Немаўля не ажыцьцявіўся, і загадаў забіць у Віфлееме і навакольлях усіх дзяцей мужчынскай полу ад двух гадоў і малодшых. Ён разьлічваў, што сярод забітых дзяцей будзе і Боганемаўля, у Якім бачыў саперніка. Загубленыя немаўляты зрабіліся першымі мучанікамі за Хрыста. Гнеў Ірада абрынуўся і на Сімеона Богапрыняўшага, які усенародна сьведчыў у храме аб Нарадзіўшымся Месіі. Калі сьвяты старац памёр, Ірад не дапусьціў, каб яго годна пахавалі. Па наказе цара быў забіты сьвяты прарок сьвятар Захар: яго забілі ў Ерусалімскім храме паміж ахвярнікам і алтаром за тое, што ён не паказаў, дзе сын яго, Ян, будучы Хрысьціцель Госпада Ісуса Хрыста.

Гнеў Божы неўзабаве пакараў самога Ірада: яго спасьцігла лютая хвароба, і ён памёр, жыўцом зьедзены чарвякамі. Перад сьмерцю ганебны цар скончыў меру сваіх злачынстваў: забіўшы першасьвятароў і кніжнікаў юдзейскіх, роднага брата, сястру і яе мужа, сваю жонку Марыямну і трох сыноў, а таксама 70 наймудрых мужоў, сяброў Сынэдрыёну.

Трапар 14000-м мучанікам немаўлятам, якія Ірадам забітыя

Пакутамі сьвятых, які за Цябе пацярпелі, / угавораны будзь, Госпадзі, / і ўсе нашы хваробы вылекуй, / Чалавекалюбчы, молімся Табе.