Sunday, March 20, 2011

СЫНАКСАР У ДРУГУЮ НЯДЗЕЛЮ ВЯЛІКАГА ПОСТУ

Сёньня вялікага праваслаўнага прапаведніка сьвятла праўдзівага; Да сьвятла вечнага прыводзіць Крыніца сьвятла.
Гэты сын Боскага і вечнага Сьвета, сапраўды праўдзівы чалавек Божы і дзівосны слуга і служыцель Божы, быў родам з Канстантынопалю і меў высакародных і набожных бацькоў. Ён імкнуўся упрыгожыць дабрадзейнасьцю і вучэньнем не толькі зьнешняга і пачуцьцёвага чалавека, але асабліва — унутранага і нябачнага. Калі ён быў яшчэ вельмі юны, бацька ягоны памёр; маці ж і яго, і усіх ягоных братоў і сясьцёр, выхоўвала ў строгасьці і вучыла запаведзям і Сьвятому Пісаньню, а таксама пасылала да настаўнікаў, каб ён добра навучыўся ад іх і сьвецкай прамудрасьці. Дзякуючы прыродным здольнасьцям і стараннасьці ў вучэньні, ён неўзабаве вывучыў усе філязофскія навукі.
Калі Рыгору споўнілася 20 гадоў, палічыўшы усё зямное горшым сноў, жадаў накіравацца да Бога, Крыніцы і Падаўцу усякай прамудрасьці, і дасканалым жыцьцём усяго сябе прысьвяціць Яму. Тады ён адкрыў маці свой богадагодны намер, вялікую любоў да Бога і палымянае жаданьне і знайшоў, што яна падобна яму доўгі час тужыла пра гэта і ў роўнай меры зь ім гэтаму радая. Маці, адразу сабраўшы да сябе усіх дзяцей, радасна сказала: Вось я і дзеці, якіх даў мне Бог (Іс. 8:18; Жыд. 2:13) . Выпрабоўваючы іх добрыя думкі, яна абвясьціла ім намер вялікага Рыгора. Ён, зьвярнуўшыся да іх з павучальнымі словамі, неўзабаве пераканаў усіх пагадзіцца і рупліва рушыць усьлед пакіданьня сьвету, схіліўшы да падобнай яму любові. Затым, паводле эвангельскай запаведзі раздаўшы усю маёмасьць жабракам, велікадушна адмовіўшы царскую літасьць, славу і палацавыя ушанаваньні, ён рушыў усьлед за Хрыстом.

КАЗАНЬНЕ У ДРУГУЮ НЯДЗЕЛЮ ВЯЛІКАГА ПОСТУ

мітрапаліт Антоні (Суражскі)
У імя Айца, і Сына, і Сьвятога Духа.
Якой журботнай і часта непатрэбна журботнай мне уяўляецца наша царкоўнае жыцьцё, нашы хрысьціянскія адносіны, калі чытаеш Эвангельле. Як там усё проста і суцэльна, і як у нас шмат надуманага і ускладненага. Сёньняшняе апавяданьне такое простае, і так проста можна было б жыць па гэтым апавяданьні.
Чалавек у патрэбе, ляжыць паслаблены, паралізаваны. Ён здолеў за сваё кароткае ці доўгае жыцьцё узбудзіць у сэрцах сваіх сяброў і знаёмых любоў, спагаду, павагу. І вось яны чуюць, што хтосьці яму можа дапамагчы, і яны проста яго бяруць і нясуць да гэтага Чалавека. Да Яго доступу, відаць, няма; натоўп загарадзіў шлях, — яны і перад гэтым не спыняюцца, прабіваюцца праз дах да Хрыста, апускаюць ложка, пасьцель, на якой прынесьлі хворага сябра. І Хрыстос глядзіць на усё гэта і. дзівіцца, цешыцца: вось чалавек, які здолеў узбудзіць, нарадзіць любоў, і вось людзі, якія здолелі адклікацца, але не складана, а проста і прама надаць яму магчымасьць пачаць новае жыцьцё.

БОГАСЛУЖЭНЬНЕ Ў ДРУГУЮ НЯДЗЕЛЮ ВЯЛІКАГА ПОСТУ

У СУБОТУ НА ВЯЛІКАЙ ВЯЧЭРНЯЙ
Сьпяваецца пасьлядоўнасьць сьвятога Рыгора Паламы, архіяпіскапа Фесаланікійскага, цудатворцы, складзеная сьвяцейшым патрыярхам Філафэям.
Пасьля прадпачатковай псальмы – першая кафізма цалкам. На “Госпада клічу:” вершыры на 10: нядзельных Актоіха 3; усходніх 3; з Трыёдзі 4:

Тон 2

Якімі пахвальнымі песьнямі апяём герарха, / багаслоўя трубу, агнядышныя вусны дабрыні, / сьвятое ёмішча Духу, / слуп Царквы непахісны, / вялікую весялосьць сусьвету, / раку прамудрасьці, сьвяцільнік сьвятла, / зорку ясную, усё тварэньне адукоўваючую?
Якімі колерамі сьпеваў увянчаем герарха, / набожнасьці змагара, і благога саперніка, / веры гарачага абаронцу, / вялікага настаўніка і асьветніка, / найпрыгажэйшую ліру Духу, / золатам зіхатлівую мову, / крыніца, падаючая верным струмені вылекаваньня, / вялікага і годнага і цудоўнага Рыгора?
Якімі вуснамі мы, зямныя усхвалім герарха, / Цэрквы настаўніка, сьвятла Боскага прапаведніка, / пасьвячонага ў нябесныя таямніцы Тройцы, / вялікае манахаў упрыгожваньне, / дзеямі і сузіраньнем празьзяўшага, / Фесалёнкі і хвалу, / знаходзячамуся суграмадзянінам на нябёсах / боскага і прыцудоўнага міроцечнага Зьміцера?

АКАФІСТ УСЯСЬВЯТОЙ БАГАРОДЗІЦЫ Ў ГОНАР ІКОНЫ ЧЭНСТАХОЎСКАЙ (НЕПЕРАМОЖНАЯ ПЕРАМОГА)

Дадзены акафіст ёсьць аўтэнтычны тэкстам, які зьявіўся ў Кіеўскай Царкве ў першай палове XVIII ст. Ён сьпяваўся ўсімі хрысьціянамі Рэчы Паспалітай: праваслаўнымі, уніятамі і каталікамі.
Кандак 1
Абранаму Ваяводзе, Выратавальніцы зямлі нашай і Царквы Кіеўскай, пахвальны прынясем сьпеў. Ты ж, Маці Цара Нябеснага, ад усякага нападу пазбаў краіну нашу і ад усіх смуткаў і бед вызвалі сьпяваючых: Радуйся, Абаронца Руплівая, збаў нас ад усялякага зла і зьдзейсьні цуд выратаваньня
Анёльскі сабор на Нябёсах гучна апявае Цябе, Уладарка, і мы, на зямлі народжаныя, прыбягаем да абраза Твайго цудатворнага, сьвятым Лукой напісанага, сьпяваем Табе так:
Радуйся, Маці Сьвятла Вечнага; радуйся, Духа Сьвятога сяліба асьвячоная.
Радуйся, мілаты сьветлае Пазнаньне; радуйся, анёльскіх сіл вясельле.
Радуйся, куст няспалена палаючы; радуйся, Уладара Сілаў вечна сузіраючая.
Радуйся, неўвядальная кветка нятленная; радуйся, выява Хрыстовага ўваскрэсеньня.
Радуйся, абаронца руплівая, збаў нас ад усялякага зла і зьдзейсьні цуд выратаваньня.