ПАМЁР СЬВЯТАР БЕЛАРУСКАЕ АЎТАКЕФАЛЬНАЕ ПРАВАСЛАЎНАЕ ЦАРКВЫ

У Мэльбурне (Аўстралія) 18 сакавіка памёр беларускі праваслаўны сьвятар Аляксандр Кулакоўскі. Ён не дажыў сем дзён да 25 сакавіка — свайго 85‑га дня нараджэньня.

Аляксандр Кулакоўскі нарадзіўся 25 сакавіка 1925 г. у в. Тулічава на Наваградчыне (тады Заходняя Беларусь, Польшча) у сялянскай сям’і Рыгора і Сьцефаніды Кулакоўскіх. У сям’і было пяцёра дзяцей, і усе — браты (Мікалай, Адам, Рыгор, Уладзімір). Аляксандр быў сярэднім.

У 1942 г. Тулічава спалілі немцы ў часе карнай акцыі. Гэта была помста ў адказ на тэракт савецкіх партызанаў.

Кулакоўскі перабраўся ў Менск, адкуль у 1944 г. выехаў на Захад. Немцы адправілі яго пад самую французскую мяжу рыць бункеры. Па сканчэньні вайны апынуўся ў беларускім лягеры ў Остэргофэне, дзе вучыўся ў беларускай гімназіі. Потым вучыўся ужо ў Пасаў і ў Нюрнбэргу ў нямецкіх прафэсійных вучэльнях, здабыў адукацыю, што моцна прыдалося пасьля пераезду ў Аўстралію.

У гэтай краіне працаваў токарам, зьбіраў заводзкія станкі. На пэнсію выйшаў, працуючы на пошце.

Амаль адразу па прыезду ў Мэльбурн далучыўся да беларускага грамадзкага руху, чым і займаўся ў вольны час.

У 1953 г. Аляксандр Кулакоўскі ажаніўся з Раісай Борстак. Выхаваў двух дачок — Ірэну і Веру. Адна працуе настаўніцай, другая займаецца бізнэсам.

У 1958 г. а. Мадэст (Яцкевіч) заснаваў у у Мэльбурне парафію БАПЦ імя Трох Віленскіх Пакутнікаў. Кулакоўскі напачатку кіраваў царкоўным хорам, а ў 1963 г. у Нью‑Ёрку быў высьвячаны на дыякана, а потым атрымаў і сьвятарскую хіратонію.

Пасьля адыходу а. Мадэста з парафіі і стаў настаяцелем парафіі Трох Віленскіх Пакутнікаў.

Пры ім было заснавана дабрачыннае Сястрыцтва , жаночы сьвецкі хор “Каліна”, які існуе і дагэтуль, а ў 1981 г. з ініцыятывы айца Кулакоўскага куплены новы будынак для царквы.

Айцец Аляксандр Кулакоўскі таксама быў ініцыятарам набыцьця дзялянкі пад беларускія пахаваньні на гарадзкіх могілках Фоўкнэр у Мэльбурне.

Вечная памяць!

http://www.nn.by/index.php?c=ar&i=36353&c2=araddcompa

СУДЗІ СТРОГА СЯБЕ, А НЕ БЛІЖНЯГА

“Ня будзем жа болей судзіць адно аднаго, а лепей памяркуйце пра тое, як бы не даваць нагоды спатыкнуцца альбо спакусіцца.”

(Рым. 14:13)

Замест таго, каб увесь час шукаць недахопы і памылкі ў нашых блізкіх і знаходзіць нейкае задавальненьне ў размовах і меркаваньнях аб іх дзеяньнях, нам бы лічыла больш строга сачыць за сабою і імкнуцца пазьбягаць усяго таго, што можа паслужыць спакусай нашым братам. Мы занадта легкадумна ставімся да нашых уласных недахопаў, забываючы, што нашымі неабдуманымі паводзінамі мы не толькі ўводзім ў спакусу малодшых братоў, але і грашым супраць закону, якому мы служым, не выконваючы на справе тых правіл, якія мы вызнаем.

Мы няўмольныя ў абвінавачаньні блізкага і занадта паблажлівыя да саміх сабе. Зьвяртаючы ж погляд наш на сябе, будзем судзіць сябе строга, будзем “ухіляйцеся ад ліхаты ў любым яе выглядзе” (1 Фес. 5:22), і без гучных слоў, адным нашым прыкладам, мы, быць можа, прывядзем да Госпада адышоўшых братоў. Тады усё жыцьцё наша будзе жывой пропаведзьдзю, больш карыснай блізкаму, чым вымовы і угаворваньні.

Асэнсоўваючы заўсёды нашы незьлічоныя парокі і недахопы, мы будзем “у пакорлівай мудрасьці ўважайце адно аднаго вышэй за сябе.” (Плп. 2:3), і падасца нам мілата, што абяцаў Гасподзь: “Бог гордым супрацівіцца, а пакорным дае мілату” (Як. 4:6)