РАЎНААПОСТАЛЬНАЯ НІНА, АСЬВЕТНІЦА ГРУЗІІ

Памяць 14 студзеня

Сьвятая Ніна была пляменьніцай Ерусалімскага патрыярха Ювяналія. Яна зь юнацкасьці усім сэрцам палюбіла Бога і глыбока шкадавала аб людзях, не веруючых у Яго. Пасьля таго, як айцец яе Завулан сышоў у пустэльнікі, а маці паступіла ў дыяканісы, сьвятая Ніна была аддадзена на выхаваньне адной набожнай старыцы. Частыя апавяданьні гэтай старыцы аб Іверыі (цяперашняй Грузіі), тады яшчэ паганскай краіне, узбудзілі ў Ніне моцнае жаданьне наведаць гэтую краіну і адукаваць яе жыхароў сьвятлом Эвангельля.

Жаданьне гэта яшчэ больш узмацнілася, калі яна аднойчы убачыла ў сьне Маці Боскую, уручаючую ёй крыж зь вінаградных лоз. І жаданьне яе спраўдзілася, калі ёй прыйшлося зьбегчы ў Іверыю, ратуючыся ад ганеньня, распачатага імпэратарам Дыёклетыянам (284-305 г.г.).

У Іверыі сьвятая Ніна пасялілася ў адной жанчыны ў царскіх вінаградніках і вельмі хутка зрабілася вядомай у навакольлях, таму што аказвала дапамогу шматлікім патрабуючым. Пазнаўшы аб сіле яе малітваў, хворыя сталі ў мностве прыходзіць да яе. Заклікаючы імя Хрыстова, сьвятая Ніна вылечвала іх і распавядала ім аб Богу, які стварыў неба і зямлю, і аб Хрысьце Выратавальніку.

Пропаведзь аб Хрысьце, цуды, якія зьдзяйсьняла сьвятая Ніна, і яе дабрадзейнае жыцьцё дабратворна дзейнічалі на жыхароў Іверыі, і шматлікія зь іх паверылі ў праўдзівага Бога і прынялі хрост. Яна навярнула ў Грузіі да Хрыста і самога цара Марыяна (Мерай), быўшага да гэтага язычнікам. Тады былі выкліканыя з Канстантынопаля япіскап і сьвятары і пабудаваны першы ў Іверыі храм у імя сьв. Апосталаў. Паступова амаль уся Іверыя прыняла хрысьціянства.

Сьвятая Ніна, не не любіўшая ушанаваньня і славы, сышла на адну гару і там у адзіноце дзякавала Госпада за навярненьне ў хрысьціянства ідалапаклоньнікаў. Праз некалькі гадоў яна пакінула сваю адзіноту і адправілася ў Кахецію, дзе навярнула ў хрысьціянства царыцу Сафію. Пасьля зо гадоў подзьвігаў сьвятая Ніна мірна адышла да Госпада 14 студзеня 335 года. На месцы яе спачыну цар Марыян узьвёў храм у імя вялікамучаніка Георгія, далёкага сваяка сьвятой Ніны.

З памяцьцю сьвятой Ніны зьвязана знаходжаньне хітона Хрыстова. Пры расьпяцьці Выратавальніка гэты хітон дастаўся па лёсаваньню аднаму рымскаму ваяру і пасьля розных падзей патрапіў у Грузію.

Трапар сьвятой Ніне, асьветніцы Грузіі

Служыцельніца Слова Божага, / у апостальскай пропаведзі апосталу Андрэю і іншым апосталам пераймаўшая, / асьветніца Іверыі, / і Духа Сьвятога храм, / сьвятая Ніна, роўная апосталам у асьветніцтве, / малі Хрыста Бога, / каб выратаваліся душы нашы.

НАША ЖЫЦЬЦЁ – СЛУЖЭНЬНЕ

“Яна выгадавала дзяцей, прымала гасьцінна дарожнікаў, умывала ногі сьвятым, пасабляла гаротнікам і была старанная ў кожнай добрай справе.”

(1 Цім. 5:10)

Такія былі дыяканісы ў першыя стагодзьдзі хрысьціянства, верныя, руплівыя, адгукаліся на ўсе патрэбы, нястомныя, прасякнутыя адной думкай, адным памкненьням – усе рабіць дзеля славы Божай.

“Усё ў ва ды будзе зь любоўю”, – кажа апостал Павал. Што ж магло ўнушыць такой жанчыне рабіць справы міласэрнасьці, што магло падтрымаць яе на вышыні поўнай самаахвярнасьці, калі не любоў, здольная саграваць, ажыўляць і асьвятляць усё і ўсіх вакол сябе. Забываючы аб сябе, яна аддавала сябе Богу, а ў Ім і ўсялякаму блізкаму.

Падобнае служэньне даступна і нам. Госпад, Які быў сярод людзей “як слуга”, навучыў Сваіх вучняў служыць. Таксама і цяпер: дзеля сапраўдных Ягоных вучняў усё жыцьцё – адно служэньне; яны “ходзяць зь месца на месца, робячы дабро”, і адчуваюць, што “больш дабрашчасна – даваць, чым браць” (Дз. 20:35). І калі прыйдзе такая душа ў вечнасьць, “і дзеі іхнія ідуць сьледам за імі” (Адкр. 14:13). Так, зробленае дабро не памірае, запалены сьвяцільнік не згасае; ён сьвеціць нам доўга пасьля таго, як адабрана ў нас дарагая істота; уплыў ягоны бясконцы, і нават сьмерць няздольная яго зьнішчыць, яно прыцягвае нас да нябеснага.

Сьветлая зорка хоць і сышла зь нашага небасхілу, але не згасьне ніколі, і ў Бога захаваецца ўсялякае добрае слова, усялякая спроба падбадзёрыць і суцешыць няшчаснага, усялякая добрая парада, дадзены ў патрэбны час і ўзяты зь адзінай Крыніцы сапраўднае любові. Зноў і зноў сустракаюцца нам, і на нас саміх і на іншых людзях, сьляды добрага ўплыву тых, каго мы згубілі, яны робяцца дзеля нас тады асабліва жывымі, і мы з радасьцю і ўдзячнасьцю разумеем, што “бачнае – часовае, а нябачнае – вечнае!” (2 Кар. 4:18)

НЕАБХОДНАСЬЦЬ АЛЬБО НЕБЯСЬПЕКА БАГАСЛОЎСКАГА ДЫЯЛЁГУ?

Αναγκαιότητα ή κίνδυνος ο θεολογικός διάλογος

Деспіна Константыну

Ужо ў які раз Кіпр робіцца месцам сустрэчы паміж праваслаўнымі і інаслаўнымі дзеля правядзеньня багаслоўскага дыялёгу. Дыялёг, які сваімі карэньнем сягае часоў Сьвятых Айцоў і Сусьветных сабораў, тады называлі “багаслоўскія змаганьні”, зьяўляецца станоўчай зьявай.

Аднак калі мы паспрабуем правесьці нейкае падабенства анатамічнага дасьледаваньня падобных відаў дыялёгаў і сустрэч, то мы сутыкаемся зь вынікамі, які выклікаю толькі занепакоенасьць і спрэчкі.

а) На вялікі жаль, дыялёгі суправаджаюцца супольнымі малітвамі праваслаўных зь інаслаўнымі (нягоднымі – κακοδόξων) тым, што бясспрэчна забараняецца сьвятымі канонамі (хай нам не кажуць, што сьвятыя каноны зьяўляюцца мёртвай літарай, састарэлымі, што яны паралізаваны і г.д.) 45 Апостальскае правіла кажа: “япіскап альбо прэсьвітэр, альбо дыякан, што маліўся зь ерэтыкам, ды будзе адлучаны. А калі дазволіць ім дзейнічаць нейшта, як служыцелям Царквы: ды будзе пазбаўлены (сану)”.

б) Ці гэтыя віды дыялёгаў праводзяцца зыходзячы з патрэбы вернікаў альбо можа неабходна на іх глядзець як вонкава і зь вышыні спрыяльныя, мякка кажучы прымусовай тактыцы Новай Эры, Новага Сусьветнага Парадку і Экумэнічнага руху?

Усё вышэй узгаданае зьяўляецца старанным насаджэньнем новага міжрэлігійнага этаса, што прыводзіць да другога, трэцяга наступства, калі дагматычныя і рэлігійныя адрозьненьні адкідаюцца ўсе ў імя нейкай няправільнай і кепска зразумелай любові. Давайце памятаваць, што Айцы нашае веры мелі любоў і зь душэўным болем ставіліся да тых, хто быў у іх часы па-за Царквой, каб абвяшчаць ісьціну. Таму той, хто мае скептыцызм і пратэстуе, не выкрывае ў сябе адсутнасьць любові, але ён скіроўвае нас да выдатных слоў сьвц. Яна Залатавуснага: “я ненавіджу не чалавека (нягоднага – τον κακόδοξο), а ненавіджу ерась”.

в) Гэтыя віды дыялёгаў раней не прыносілі карысьці па сваім наступствам для Праваслаўя. Мы вызначым дамову, якая была ўкладзена ў чэрвені 1993 г. у Баламандзе (Ліван) паміж праваслаўнымі і каталікамі, дзе ў 13 пункце эклязіялягічных прынцыпаў, па якім дасягнулі згоды, мы чытаем наступнае: “кожным бокам вызнаецца, што кожная Царква паверыла ў Хрыста (мае місію, пераемнасьць, спавяданьне апостальскае веры, удзел у таямніцах) не могуць разглядацца як выключная ўласнасьць адной зь нашых Цэркваў (Праваслаўнай і Рыма-Каталіцкай)”. Робіцца відавочным, што ў гэтых рамках выключаецца ўсялякі паўторны хрост!

Мы цалкам зразумела лічым, што дыялёгі ў тым выглядзе, у якім яны праводзяцца сёньня, у любым выпадку нічога добрага не прыносяць Праваслаўю і яму падобныя дыялёгі не пратрэбныя.

Крыніца: “Ο Φιλελεύθερος” – Τετάρτη, 28 Οκτωβρίου 2009