11 верасьня
Звышгодная Фядора Александрыйская і яе муж жылі ў Александрыі. У іх сям'і панавалі любоў і згода, і гэта было нянавіснае ворагу выратаваньня. Падвахочаны сатаной, адзін багаты чалавек прывабіўся прыгажосьцю маладой Фядоры і пачаў усімі спосабамі схіляць яе да пралюбадзейства, але доўгі час не меў посьпеху. Тады ён падкупіў жанчыну—зводніцу, якая увяла ў зман даверлівую Фядору, сказаўшы, што грэх, які здзяйсьняецца уначы, Бог не ставіць ў віну. Фядора здрадзіла свайму мужу, але неўзабаве апамяталася і, усьвядоміўшы паскуднасьць падзеньня, зьненавідзела сябе, неміласэрна біла сябе па твары і рвала валасы на галаве. Сумленьне не давала ёй супакою, і Фядора адправілася да знаёмай ігуменьні і распавяла пра дасканалае злачынства. Ігуменьня, бачачы роспач маладой жанчыны, узбудзіла ў ёй веру ў Боскае прабачэньне і нагадала эвангельскую прыпавесьць пра грэшніцу, якая абмыла сьлязамі ногі Хрыста і атрымала ад Яго прабачэньне сваіх грахоў. У надзеі на літасьць Боскую Фядора сказала: “Веру Богу майму і з гэтага часу не буду зьдзяйсьняць такога граху, а зроблены паспрабую загладзіць”. У тую ж хвіліну звышгодная Фядора вырашыла сысьці ў манастыр, каб ачысьціцца ў подзьвігу і малітве. Яна таемна пакінула сям'ю і, перапрануўшыся ў мужчынскую вопратку, накіравалася да мужчынскага манастыра, бо баялася, што муж знойдзе яе ў жаночым манастыры. Ігумен манастыра не дабраславіў пусьціць яе нават у двор, выпрабоўваючы цьвёрдасьць прышэльца. Звышгодная Фядора засталася начаваць у варот. Раніцай яна, прыпаўшы да ног ігумена, назвалася Хвядорам зь Александрыі прасіла пакінуць яе ў манастыры дзеля пакаяньня і манаскіх подзьвігаў. Бачачы чыстасардэчны намер прышэльца, ігумен пагадзіўся.
Нават дасьведчаныя манахі дзівіліся усяночным укленчаным малітвам, пакоры, цярпеньню і самаадданасьці Хвядора. Сьвятая жыла ў манастыры восем гадоў. Яе цела, некалі апаганенае пралюбадзействам, стала бачным сасудам мілаты Боскае і ёмішчам Сьвятога Духу. Аднойчы сьвятая была паслана ў Александрыю для набыцьця хлеба. Дабраслаўляючы яе ў шлях, ігумен загадаў, у выпадку затрымкі на шляху, спыніцца ў суседнім, Энацкам манастыры. У гасьцініцы Энацкага манастыра пражывала тады дачка ігумена, якая прыйшла наведаць айца. Прывабленая прыгажосьцю маладога манаха, яна пачала схіляць звышгодную Фядору да граху блуду, не ведаючы, што прад ёй жанчына. Пачуўшы адмову, яна зьдзейсьніла грэх зь іншым госьцем і зачала. Звышгодная ж, купіўшы хлеб, вярнулася ў свой манастыр.
Праз некаторы час бацька бессаромнай дзяўчыны, заўважыўшы зьдзейсьненае злачынства, пачаў выпытваць у дачкі, хто яе спакусіў. Дзяўчына паказала на Хвядора—манаха. Айцец неадкладна паведаміў настаяцелю манастыра, у якім жыла звышгодная Фядора. Ігумен заклікаў Хвядора і распавёў яму пра абвінавачваньне. Манах цьвёрда адказаў: “Бог сьведка, я гэтага не рабіў”, і ігумен, ведаючы чысьціню і сьвятасьць жыцьця Хвядора, не паверыў паклёпу. Калі блудніца нарадзіла, энацкія манахі прынесьлі немаўля ў манастыр, дзе жыла падзьвіжніца, і пачалі дакараць манахаў у нячыстым жыцьці. Гэтым разам і ігумен паверыў паклёпу і угневаўся на невінаватага Хвядора. Немаўля уручылі звышгоднае і з ганьбай выгналі яе зь манастыра. Фядора пакорліва скарылася новаму выпрабаваньню, бачачы ў ім адкупленьне ранейшага граху. Яна пасялілася зь дзіцем непадалёк ад манастыра ў будане. Пастухі зь жалю давалі малако для немаўля, а сама звышгодная сілкавалася толькі дзікай травой. На працягу сямі гадоў, пераносячы нягоды, сьвятая падзьвіжніца знаходзілася ў выгнаньні. Нарэшце, па просьбе манахаў, ігумен дазволіў ёй вярнуцца ў манастыр разам зь немаўлём, дзе яна два гады пражыла ў засаўцы, павучаючы дзіця страху Боскаму. Ігумен манастыра атрымаў ад Бога адкрыцьцё, што грэх манаха Хвядора дараваны. Мілата Боская спачывала на манаху Фядоры, і неўзабаве усе манахі зрабіліся сьведкамі знака, які здзейсьніўся малітвамі падзьвіжніцы. Аднойчы ў той мясцовасьці падчас засухі перасохлі усе крыніцы. Ігумен сказаў браціі, што толькі Хвядор зможа адхіліць бедзтва. Заклікаўшы звышгодную, ігумен загадаў ёй прынесьці ваду зь высмаглай студні. Па дабраслаўленьню ігумена звышгодная Фядора прынесла ваду, пасьля чаго вада ў студні ужо не перасыхала. Пакорлівая Фядора казала, што цуд зьдзейсьніўся па малітве і веры іх ігумена.
Перад сьмерцю вялебная Фядора зачынілася ў кельлі з хлопцам і адпісвала яму любіць Бога, падпарадкоўвацца ігумену і браціі, захоўваць маўчаньне, быць незласьлівым і рахманым, пазьбягаць брыдкаслоўя і марнаслоўя, любіць беднасьць, успамінаць іх вандроўнае жыцьцё. Пасьля гэтага, стаўшы на малітву, яна ў апошні раз прасіла ў Госпада прабачэньня грахоў. Разам зь ёй маліўся і хлопец. Хутка словы малітвы замерлі на вуснах падзьвіжніцы, і яна спакойна адышла ў Вышэйшы сьвет (+ кал. 474 — 491).
Гасподзь адкрыў ігумену праўду аб духоўнае дасканаласьці манаха Хвядора і пра яго патаемную таямніцу. Плябан, каб зьняць паклёп са спачыўшай, у прысутнасьці настаяцеля і браціі Энацкага манастыра распавёў пра бачаньне і для пасьведчаньня адкрыў грудзі вялебнай. Энацкій ігумен і брація здрыгануліся ад жаху за свой вялікі грэх і, прыпаўшы да сьвятога цела, са сьлёзамі прасілі прабачэньні ў звышгоднае Фядоры. Вестка пра сьвятую падзьвіжніцу дайшло да мужа звышгоднае Фядоры. Ён прыняў пострыг у манастыры, дзе ратавалася ягоная жонка. Хлопец, выгадаваны звышгоднай, таксама пайшоў па стопах сваёй прыёмнай маці. Пасьля ён зрабіўся ігуменам гэтага манастыру.
