НА СЬВІТАНКУ ЖЫЦЬЦЯ

“Ходзіце, пакуль ёсьць сьвятло. Прыходзіць ноч, калі ніхто не можа дзеяць”

(Ян. 12:35. 9:4)

Працуйце, пакуль ёсьць сьвятло - асабліва сьвятло ранішняе! Мы не можам добра пераканаць маладых, як каштоўныя іх маладыя гады. Старыя часам аддаюцца бясплённаму шкадаваньню аб згубе юнацкасьці або ж, прыгнечаныя трывожнымі успамінамі, імкнуцца забыцца мінулае, каб дажыць спакойна свой век, не думаючы аб велічэзнай карысьці, якую іх шматгадовы досьвед мог бы прынесьці робячай памылкі моладзі. Кожны зь нас павінен папярэджваць маладых сяброў сваіх аб вялікім значэньні маладых гадоў для наступнага жыцьця. Бо усе іх шчасьце, грамадзкае становішча, душэўны спакой, лёс часавага і вечнага жыцьця залежаць ад памкненьняў дзён юнацкасьці. Як ранішні сьвітанак мае ў сабе нешта урачыстае, так і маладыя гады, адораныя багацьцем сьвежых, маладых сіл, павінны працякаць у глыбокай, урачыстай сьвядомасьці пачынаючагася жыцьця.

Памятайце, што кожны дзень вырашае беззваротна ваш лёс! У кожным зь іх ляжыць зародак будучыні, наступны лёс залежыць ад маладых гадоў, якія кладуць падмурак усяго жыцьця. Таму не прапускайце ні аднаго дня без працы над сабою; дайце сабе ясную справаздачу аб стане вашай душы і зь юных гадоў працуеце над выкараненьнем у ёй зла, маючы заўсёды перад сабой высокі ідэал, да якога усе мы павінны імкнуцца.

Шануеце ж гэты каштоўны дар маладосьці, глядзіце на яго як на даручаны вам скарб, не губляйце дарма часу, не выпускайце выпадку, які ужо не вернецца, а карыстайцеся, карыстайцеся маладымі гадамі, у якіх вы можаце зрабіць так шмат для сябе і для іншых!

ГОСПАД ЗЬДЗЕЙСЬНІЦЬ

“Госпаду перадай дарогу тваю, і на яго спадзявайся, і Ён зробіць”. “Гасподзь зробіць за мяне!”

(Пс. 36:5. 137:8)

Немагчыма дапусьціць, каб Госпад пасылаў нам выпрабаваньня, скрухі і клопаты, якія перавышалі бы нашы сілы. Непасільнай ношы няма на гэтым сьвеце! Разам зь ношай дасца ад Госпада і досыць сілы, каб яе несьці; яна цяжкая, яна нас душыць, гняце, часам нам здаецца, што мы зьнемагаем у працы і гатовыя ў адчаі адмовіцца ад яе, або ж мы думаем, што не вынесем выпрабаваньня.

Досьвед хрысьціянскага жыцьця вучыць нас іншаму. Спадзеючыся на Бога, чакаючы ад Яго штодня і сілу, і указаньні, мы не саслабеем на шляху і вынесем да канца усё тое, на што нашых уласных сіл, вядома, не хапіла бы. “Ён зьдзейсьніць” за нас.

Перад намі, напрыклад, цяжкі шлях, высокая, стромкая, непрыступная гара стаіць перад намі. Уздымаючы стомлены погляд на гэтую гару, мы толькі і бачны наперадзе адны перашкоды і перашкоды на кожным кроку; і сапраўды, без жывой, цьвёрдай веры ў Бога гара гэтая непрыступная. Аднак калі мы, забываючы нашу слабасьць, нашу немач, будзем бесьперастанку заклікаць да Бога аб дапамозе, крок за крокам, мы адолеем і перашкоды, і самую гэтую гару Як на крылах, уздымемся мы на вышыню праўды Боскай, у зьзяньне Яго сьвятла, дзе ўладараць мір дасканалы і бясконцая радасьць.

Не маркоцьцеся на шляху! Госпад “пакорлівым дае мілату”; літасьць Яго не высілілася, “рука Яго не скарацілася на то, каб выратаваць” (Іс. 59:1). Сьвятло Яго не загасьне, даверцеся Яму, і Ён давядзе вас да канца. “Распачаўшы ў вас добрую справу будзе зьдзяйсьняць яго нават да дня Ісуса Хрыста” (Флп. 1:6).