АГУЛЬНАЯ СПОВЕДЗЬ

мітрапаліт Антоні (Суражскі)

Гасподзь, стаю цяпер прад Табой зь усёй няпраўдай маёй і надзелены мілатой Тваёй; Гасподзь, як блуднага сына, яка авечку зьніклую, спагані, прабач і вылечы! Гасподзь, штогадзіны прад Табою грашу... Няма ў мне радасьці пра сустрэчу з Табой; няма ў мне стараннасьці ў шуканьні Цябе!.. Божа, як лёгка мне ў мітусьні жыцьцёвым, у бязьдзейных думках; Гасподзь, як цяжка мне ў маўчаньні і глыбокай пашане, у малітве і адзіноце стаяць перад Табой! Божа, прабач... Калі б я любіў Цябе, то шукаў бы Цябе штогадзіны, тужыў бы аб Цябе дзень і ноч, цешыўся б кожнаму імгненьню адзіноты, каб быць з Табой; але гэта не так. Гасподзь!.. Ты мне даў жыцьцё. Ты заклікаў мяне быць сябрам Тваім, Ты сышоў на зямлю, зрабіўшыся адным зь нас, людзей, родным нам па целе; Ты памёр на крыжы, у нудзе сустракаючы сьмерць у Гэфсыманскам саду.

Гасподзь, і ў адказ на усё гэта я не магу прынесьці той падзякі, якая падштурхнула б мяне зьмяніць жыцьцё, жыць Табой, для Цябе, для Тваёй справы любові... Божа, калі б я Цябе любіў, я б Цябе шукаў, я б Табе служыў... І прабач хлусьню маіх слоў, калі я кажу пра жыцьцё мае; Гасподзь, узьвядзі мяне! Маё цела працятае мілатой прычашчэньня Твайго, усё жыцьцё мая злучана з Табой хрышчэньнем; Духу Твайго Сьвятога Ты паслаў, у дарунку памазаньня захаваўшы мяне... Божа, апосталам Тваім Ты сказаў, што нішто не можа нас адарваць ад любові Тваёй: дай мне, Божа, прачнуцца ад сьмерці грахоўнай, ад сну і ад тленьня! Божа, пазбаў мяне ад забыцьця, ад маладушнасьці, ад няўдзячнасьці, ад каменнай нячуласьці!

Божа, грашу перад Табой штогадзіны і стаўленьнем маім да блізкага майго; ці не Ты, Гасподзь, сказаў: Што створыце аднаму зь малых гэтых, вы Мне стварылі... Божа, Ты верыш у нас, нягледзячы на тое, што усё пра нас ведаеш — а я не умею верыць у брата, у сястру, у блізкіх маіх. Бачу толькі вонкавае, павярхоўнае; ведаю, Божа, што Ты верыш у іх, і застаюся чужы Тваёй веры, Тваёй нязломнай аб нас надзеі, чужы і любові. Божа, прабач! Калі я мала люблю, як мала, тых, якім адкрыта маё сэрца, і як яно ашчадна, і як шмат я патрабую ад тых, хто гатовы любіць мяне, і як мала я даю! Ад свайго — амаль нічога; а сябе — і зусім нічога! Божа, Ты паставіў кожнага зь нас прынесьці слова суцяшэньня, слова крэпасьці, слова радасьці, слова праўды, слова веры і слова надзеі, і слова любові Тваёй — і няма ў нас гэтых слоў, няма ў мяне гэтых слоў. А дзе ёсьць словы, то няма зьместу іх — яны пустыя, Гасподзь, як медзь зьвінючая!.. Божа, супраць блізкага майго штогадзіны грашу — і зманам, і крывадушнасьцю, і халоднасьцю, і няпамятлівасьцю, і нялюбасьцю... Грашу і матэрыяльна, грашу і душэўна — усім, Госпадзі! І Цябе, Гасподзь, пазбаўляю таго, для чаго Ты жыцьцё Сваю аддаў: гінуўшага грэшніка, прапаўшую авечку не шукаю, а калі яна прыходзіць, адпрэчваю; суджу і асуджаю...

Божа, Ты і ад мяне, і ад кожнага зь нас чакаеш, каб мы да свайго цела, розуму, сэрцу, волі — да усёй сваёй існасьці ставіліся поўныя глыбокай пашаны, таму што Ты нас стварыў, таму што Ты нас збавіў, таму што наша цела дакранаецца сьвятыні ў водах хрышчэньня, у Хлебе і Віне прычашчэньня, у Целе і Крыві Тваіх... Божа, зграшыў супраць цела майго нядбайнасьцю, запалам! Зграшыў супраць розуму моракам, захапленьнем, безуважлівасьцю! Скрыўленьнем зграшыў супраць сэрца майго, не ачысьціўшы яго!.. Божа, не відаць мне славы Тваёй праз змрок ягоны! Не адклікаецца яно на Тваё слова, не трапеча Тваёй прысутнасьцю; Божа, не ажывае яно, калі Ты датыкаесься да яго: яно мёртва, каменнае, халоднае... Божа, жыву я толькі на паверхні жыцьця душы маёй, баюся глыбінь, баюся сысьці ў адзіноту, баюся пустэльні, баюся глыбіні і цемры; а Ты, Гасподзь, чакаеш мяне ў глыбінях... Божа, гублю я ў сабе чалавека, якога Ты стварыў для вечнага жыцьця — прабач і памілуй!

І мы, Царква Хрыстова, збор, сабраны ў Тваё імя, Гасподзь, тут — хіба мы не грэшныя перад Табой? Хіба людзі могуць чуць праўду, і бачыць праўду, і сустрэць любоў, і спачуваньне, і літасьць, і пакорнасьць, і устрыманьне, і доўгацярпеньне, і міласэрнасьць, і веру ў нашым асяродзьдзі?.. Божа, Цябе судзяць па нас: прабач нас! Праз нас ганіцца Тваё імя... Прабач нас, Гасподзь, прабач Царкву Тваю, якая забылася слова жыцьця і якая перастала жыць... Божа, дыхні Духам Тваім Сьвятым, скалыхні глыбіні нашы, абнаві нас. Гасподзь, сілай Тваёй, калі трэба — страхам Тваім, калі магчыма — любоўю Тваёй...

Гасподзь Ісус Хрыстос, Божа наш, малітвамі Багародзіцы абнаві нас, прабач нас, ачысьці нас, вылечы; падай нам немач Богу прыемную, і крэпасьць Тваю дай замест нашай ілжывай сілы, і зрабі нас новымі, Госпадзі! Удастой нас прычасьціцца Тваіх Таямніц не ў суд і не ў асуджэньне! Дай нам так злучыцца ва усячыстым Целе і Крыві, каб і целам, і душой, і духам быць з Табой адзінымі, прылучаючыся вечнасьці Тваёй і прымаючы і часавы, зямны лёс Твой... Божа, падобна апосталам Якаву і Яну, і нам Ты кажаш: Ці гатовыя вы піць Чару Маю і хрысьціцца Хрышчэньнем, ім жа Я буду хрысьціцца?.. Дай нам Божа, падобна ім, адказаць: Гатовыя, Гасподзь, прычасьціцца Крыжу Твайму, і выпіць Чару Тваю, і пагрузіцца ў жах, праз які Ты прайшоў, у выратаваньне нашай душы і выратаваньне блізкага!.. Божа, прыносячых пакаяньне прымі нас, выратуй нас!

Усясьвятая Багародзіцы, узьнясі усёмагутную, сьвятую малітву Тваю да Сына Твайго і Бога нашага, ды выратуе Табою душы нашы! Уладарка, Ты паверыла Богу, і ў Табе спраўдзілася ўсё Ім абяцанае: упрасі Хрыста, ды абновіць нас Ён у меру нашу! Ды будзе Ягоная воля ў нас, каб нам без хлусьні, з глыбінь жыцьця і душы быць здольнымі прамовіць малітву Ягоную, заклікаць да Айца нашага нябеснага сапраўдна як да Айца, быўшы сынамі і дочкамі Ягонымі. Амін.