Сёньня таксама сьвяткуем памяць:

МУЧАНІК ФЕАДОТ І СЬВЯТЫЯ МУЧАНІЦЫ СЕМ ДЗЕЎ – ЦЯКУСА, ФАІНА, КЛАЎДЗІЯ, МАТРОНА, ЮЛІЯ, АЛЯКСАНДРА І ЕЎФРАСІЯ.

Сьвяты мучанік Феадот і сьвятыя пакутніцы сэм паннаў – Цякуса, Фаіна, Клаўдзія, Матрона, Юлія, Аляксандра і Еўфрасія, жылі ва 2-й палове III стагодзьдзя ў горадзе Анкіры, Галяційскай вобласьці, і па – пакутніцкі памёрлі за Хрыста ў пачатку IV стагодзьдзя. Сьвяты Феадот быў “карчмаром”, меў сваю гасьцініцу, быў жанаты. Ужо тады ён дасягнуў высокай духоўнай дасканаласьці: выконваў чысьціню і цноту, выхоўваў у сабе устрыманьне, пакараў цела духу, практыкуючыся ў пасьце і малітве. Сваімі гутаркамі ён прыводзіў жыдоў і язычнікаў да хрысьціянскай веры, а грэшнікаў – да раскаяньня і выпраўленьня. Сьвяты Феадот прыняў ад Госпада падарунак вылічэньня і лячыў хворых ускладаньнем на іх рук.

Падчас ганеньня імпэратара Дзіакліціяна (284 – 305) на хрысьціян у горад Анкіру быў прызначаны вядомы сваёй жорсткасьцю кіраўнік Феацекн. Шмат хрысьціян зьбеглі з горада, пакідаючы свае хаты і маёмасьць. Феацекн апавясьціў усіх хрысьціян, што яны абавязаныя прынесьці ахвяру ідалам, у выпадку жа адмовы будуць адданыя на пакуты і сьмерць. Язычнікі прыводзілі хрысьціян на пакуты, а маёмасьць іх раскрадалі.

У краіне наступіў голад. У гэтыя суровыя дні сьвятой Феадот у сваёй гасьцініцы даваў прытулак хрысьціянам, пакінутым без прытулку, сілкаваў іх, хаваў падвяргаючыхся перасьледу, з сваіх запасаў даваў у спустошаныя цэрквы усё неабходнае для зьдзяйсьненьня Боская літургіі. Ён бясстрашна пранікаў у турмы, аказваючы дапамогу нявінна асуджаным, пераконваючы быць да канца вернымі Хрысту – Выратавальніку. Феадот не страшыўся хаваць рэшткі сьвятых мучанікаў, таемна выносячы іх або выкупляючы за грошы ў ваяроў. Калі ў Анкіры хрысьціянскія цэрквы былі спустошаныя і зачыненыя, Боскую літургію сталі служыць у яго гасьцініцы. Усьведамляючы, што яму таксама прыгатаваны ў будучыні пакутніцкі подзьвіг, сьвяты Феадот у гутарцы са сьвятаром Франтонам прадказаў, што яму ў хуткім часе даставяць мошчы мучаніка на месца, абранае імі абодвума. У пацьверджаньне гэтых слоў сьвятой Феадот аддаў свой пярсьцёнак сьвятару.

У то час сьмерць за Хрыста прынялі сэм сьвятых дзеў, з якіх старэйшая, сьвятая Цякуса, была цёткай сьвятога Феадота. Сьвятыя дзевы – Цякуса, Фаіна, Клаўдзія, Матрона, Юлія, Аляксандра і Еўфрасія, з юных гадоў прысьвяцілі сябе Богу, жылі ў сталых малітвах, пасьце, устрыманьні, добрых справах і усё дасягнулі старэчага веку. Прыведзеныя на суд як хрысьціянкі сьвятыя дзевы мужна паспавядалі перад Феацекнам сваю веру ў Хрыста і былі адданыя катаваньням, але засталіся непахіснымі. Тады кіраўнік аддаў іх бессаромным юнакам на апаганеньне. Сьвятыя дзевы горача маліліся, просячы ў Бога дапамогі. Сьвятая Цякуса звалілася да ног юнакоў, зьняўшы галяўное покрыва, паказала ім сваю сівую галаву. Юнакі апамяталіся, самі заплякалі і сышлі з месца катаваньняў. Тады кіраўнік загадаў, каб сьвятыя прынялі удзел у імпрэзе "абмываньня ідалаў", як гэта здзяйсьнялі паганскія жрыцы, але сьвятыя дзевы зноў адмовіліся. За гэта яны былі прысуджаныя да сьмерці. Кожнай на шыю быў прывязаны цяжкі камень, і усе сем сьвятых дзеў былі патопленыя ў возеры. У наступную ноч сьвятая Цякуса зьявілася ў сьне сьвятому Феадоту, просячы дастаць целы іх і пахаваць па-хрысьціянску. Сьвяты Феадот, узяўшы з сабой свайго сябра Паліхронія і іншых хрысьціян, накіраваўся да возера. Было цёмна, і шлях паказвала падпаленая лямпада. Паміж тым перад вартай, пастаўленай язычнікамі на беразе возера, зьявіўся сьвяты мучанік Сасандар. Застрашаная варта зьвярнулася ва уцёкі. Вецер адагнаў ваду на іншы бок возера. Хрысьціяне падышлі да целаў сьвятых мучаніц і павезьлі іх да царквы, дзе і аддалі пахаваньню. Пазнаўшы аб выкраданьні цел сьвятых мучаніц, кіраўнік прыйшоў у лютасьць і загадаў хапаць без разбору усіх хрысьціян і аддаваць іх пакутам. Быў схоплены і Паліхроній. Не вытрымаўшы катаваньняў, ён паказаў на сьвятога Феадота, як вінаватага ў выкраданьня цел. Сьвяты Феадот стаў рыхтавацца да сьмерці за Хрыста; узьнясучы разам са усімі хрысьціянамі старанныя малітвы, ён адпісваў аддаць яго цела сьвятару Франтону, якому раней аддаў свой пярсьцёнак. Сьвяты паўстаў перад судом. Яму паказалі розныя прылады пакут і разам з тым абяцалі вялікія ушанаваньні і багацьце, калі ён зрачэцца ад Хрыста. Сьвяты Феадот уславіў Госпада Ісуса Хрыста, спавядаў сваю веру ў Яго. У лютасьці язычнікі аддалі сьвятога на працяглыя катаваньні, але сіла Боская падтрымала сьвятога мучаніка. Ён застаўся жывы і быў адведзены ў вязьніцу. На наступную раніцу кіраўнік ізноў загадаў катаваць сьвятога, але неўзабаве зразумеў, што пахіснуць яго мужнасьць немагчыма. Тады ён загадаў адсекчы галяву мучаніку. Пакараньне сьмерцю зьдзейсьнілася, але падняўшаяся бура перашкодзіла ваярам спаліць цела мучаніка. Ваяры, седзячы ў намёце, засталіся пільнаваць цела. У гэты час сьвятар Франтон праходзіў найблізкай дарогай, вядучы асла з паклажай віна з свайго вінаградніку. Каля месца, дзе ляжала цела сьвятога Феадота, асёл раптам зваліўся. Ваяры дапамаглі падняць яго і распавялі Франтону, што пільнуюць цела пакаранага хрысьціяніна Феадота. Сьвятар зразумеў, што Госпад сьпецыяльна прывёў яго сюды. Ён усклаў сьвятыя рэшткі на асла і прывёз іх на месца, паказанае сьвятым Феадотам для свайго пахаваньня, і з гонарам аддаў зямлі. Пасьля ён узьвёў на гэтым месцы царкву. Сьвяты Феадот прыняў Сьмерць за Хрыста 7 чэрвеня 303 або 304 году, а памянаецца яго памяць 18 траўня, у дзень сьмерці сьвятых дзеў.

Апісаньне жыцьця і пакутніцкага подзьвігу сьвятога Феадота і мучаніцтва сьвятых дзеў склаў сучасьнік і паплечнік сьвятога Феадота і відавочнік сьмерці яго – Ніл, які знаходзіўся ў горадзе Анкіры ў пэрыяд ганеньня на хрысьціян імпэратара Дзіякліціяна.

МУЧАНІКІ ПЁТР, ДЫЯНІСІЙ, АНДРЭЙ, ПАВАЛ, ХРЫСЬЦІНА

Сьвятыя мучанікі Пётр, Дзіянісій, Андрэй, Павел, Хрысьціна папакутавалі пры імпэратару Дзікіі (249 - 251). Першым з іх папакутаваў юнак Пётр у горадзе Лампсаке (Гелеспанцскам). Прыведзены на суд кіраўніка Апіціміна, ён бясстрашна спавядаў сваю веру ў Хрыста. Набожнага юнака прымушалі зрачыся ад Госпада і пакланіцца ідалу багіні Вэнэр, але мучанік адмовіўся выканаць наказ, заявіўшы голасна, што хрысьціянін не будзе пакланяцца ідалу блуднай жанчыны. Сьвяты Пётр быў падвергнуты жорсткім катаваньням, але доблесна вытрымаў пакуты, дзякуючы Госпаду Ісусу Хрысту, падаўшаму яму Сваю усёмагутную дапамогу, і быў усечаны мячом. У той жа час былі адданыя суду Дзіянісій, Нікамах і два ваяра, прыведзеныя з Месапатаміі, а таксама Андрэй і Павел. Усе яны паспавядалі сваю веру ў Хрыста і адмовіліся прынесьці ахвяру ідалам, за гэта былі адданыя катаваньням. Да вялікай скрухі усіх хрысьціян, Нікамах не выстаяў і зрокся ад Госпада Ісуса Хрыста, пайшоў на капішча і прынёс ахвяру. Адразу жа ён падвергнуўся жудаснаму вар'яцтву і памёр у страшных пакутах. Адрачэньне Нікамаха чула стаяўшая ў натоўпе 16-летняя дзяўчына Хрысьціна, якая выклікнула: "Нягодны і гінуўшы чалавек! Вось ты з-за аднаго толькі гадзіны прыдбаў сабе зараз вечную і невымоўную пакуту!" Гэтыя словы пачуў кіраўнік. Ён загадаў схапіць сьвятую дзеву і, пазнаўшы ад яе, што і яна хрысьціянка, аддаў яе на апаганеньне нягоднікам. У хату, куды прывялі сьвятую дзеву, зьявіўся Анёл. Застрашаныя яго грозным выглядам юнака са сьлязамі сталі прасіць прабачэньні ў сьвятой дзевы і умольвалі памаліцца за іх, каб не спасьцігла іх пакараньне Гасподне.

На наступную раніцу перад кіраўніком ізноў паўсталі сьвятыя Дзіянісій, Андрэй і Павел. За спавяданьне веры ў Хрыста яны былі аддадзеныя натоўпу язычнікаў на разарваньне. Сьвятых прывязалі за ногі, пацягнулі іх да месца пакараньня сьмерцю і тамака пабілі камянямі. Падчас пакараньня сьмерцю прыбегла сьвятая Хрысьціна, каб памерці разам з мучанікамі, але, па загадзе кіраўніка, яна была усечаная мячом.

МУЧАНІКІ ДАВЫД І ТАРЫЧАН

Сьвятыя мучанікі Давыд і Тарычан, грузіны па паходжаньні, былі роднымі братамі. Прынялі пакутніцкую сьмерць у 693 году ад пэрсідзкага кіраўніка Абдулы за адмову перайсьці ў мусульманства.

МУЧАНІКІ ІРАКЛІ, ПАЎЛІН І ВЕНЯДЗІМ

Сьвятыя мучанікі Іраклій, Паўлін і Венядзім папакутавалі за Хрыста ў горадзе Афінах. Тамака яны прапаведавалі язычнікам аб Хрысьце і пераконвалі іх пакінуць пакланеньне нячулым ідалам. Выбраньнікі Божы былі адданыя на суд разам са сваімі вучнямі, прыняўшымі праўдзівую веру. Пасьля шматлікіх катаваньняў усе яны былі кінутыя ў распаленую печ, у якой і аддалі свае душы Богу.

МУЧАНІКІ СІМОН, ЯЗЭП І ВАХЦІСІЙ

Сьвятыя мучанікі Сімеон, Язэп і Вахцісій былі хрысьціянамі і жылі ў III стагодзьдзі ў Пэрсіі пры цару Сапоры, жорсткім ганіцелю хрысьціян. Сьвятых прымушалі зрачыся ад Хрыста і зьвярнуцца да забабонаў вогнепаклоньнікаў. Але яны адмовіліся, адказаўшы язычнікам: “Мы не зрачомся ад Творцы стварэньня і не паклонімся сонцу і вагню”. Сьвятых мучанікаў жорстка катавалі, потым кінулі ў вязьніцу, дзе ім не давалі ежы сем дзён. Нарэшце, мучанікаў забілі мячом.