КАЛЯДНАЕ ПАСЛАНЬНЕ ДА БЕЛАРУСАЎ АРГЕНТЫНЫ, БРАЗЫЛІІ І УРУГВАЮ

архіяпіскап Апанас (Мартас)

“Хрыстос нараджаецца, услаўляйце!”

У маўчаньні і цішыні Бэтлеемскае ночы зьдзейсьніўся “вялікі і прыслаўны цуд, бо Бог у плоці зьявіўся жывучым у цемры і цені сядзячым”. “Цар Нябесны праз чалавекалюбства на зямлі зьявіўся і зь людзьмі жыве, ад Дзевы чыстай плоць прыняўшы”. “Слова стала плоцьцю, і ўсялілася ў нас, поўнае мілаты і праўды” (Ян. 1:14). У Бэтлееме нарадзіўся “Бог моцны, Уладар, Цар сусьвету, Айцец будучага стагодзьдзя”. Пераможца граху, Выратавальнік прыносячых пакаяньне грэшнікаў. Сябра абцяжараных і працуючых. Увасабленьне Бога Слова ёсьць таямніца ад стагодзьдзя прыхаваная, неспасьціжная розумам чалавечым, але чыстай верай успрынятае.

СЛОВА НА НОВЫ ГОД

Разважаньне пра час і часовым. Гасподзь, сілаю Сваёю носячы сусьвет, носіць нас. У сапраўдную хвіліну Бог трымае нас у правіцы Сваёй над безданьню нікчэмнасьці. Будзем жа захоўваць сябе ў чысьціні. Будучае наша ў руках Божых

сьвяціцель Феафан Затворнік

Вось і яшчэ прайшоў адзін год — і ў шэраг мінаючых гадоў уступае новы год, каб мінуць падобна усім іншым. Бесьперастанку прыкладаецца дзень да дня, месяц да месяца, год да года, — і множаньне часу скарачае час. Бесьперапынна і хутка цячэ рэчка часу і сьпяшаецца да рысы, за якою не будзе больш часу. Але і мы не на беразе гэтай рэчкі стаім, каб быць толькі гледачамі яе плыні. Не, але па ёй, ці разам зь ёю і ў ёй вабімся і самі тым жа шляхам часавых зьмен да свайго канца. Таму думка пра час не чужая нам; яна дакранаецца вельмі істотнай рысы ў нашым жыцьці часавым і калі ва усякі час можа займаць нас, то тым больш непазьбежна павінна заняць цяпер, калі за тым і зьбіраемся ў храмы, каб маліць Гасподзь Усётрымаючы пра асьвячэньне і дабраслаўленьне новага году.

Жывячы ў часе, мы шматлікае ведаем аб часе: ведаем, што час хуткаплынны, што яго трэба шанаваць, што згубленага часу варочаць ужо нельга, што тэрмін дадзенага нам часу кароткі, а тое, што павінна быць зьдзейсьнена ў працяг ягоны, мае вечны кошт, што час толькі на час і з часам усё павінна саступіць месца сваё вечнасьці. Але што ёсьць само часавае? Як бывае тое, што ў часе? Бесьперастанна крочаць зьмены прад вачамі нашымі, і зь вуснаў нашых увесь час чуецца: цяпер, учора, заўтра; але як стаіць тое, што ёсьць цяпер, ці гэта гадзіна? Куды дзявалася тое, што было учора ці за гадзіну? Адкуль прыйдзе тое, што будзе заўтра ці праз гадзіну?

ГАЛАКОСТ АПЛАЦІЛІ СІЯНІСТЫ, КАБ СТВАРЫЦЬ “ІМПЭРЫЮ ІЗРАІЛЬ”

Герарх Эладкай Праваслаўнай Царквы, мітрапаліт горада Пірэй, галоўнага гандлёвага порта Грэцыі, вялебны ўладыка Сэрафім выступіў на адным зь найбольш папулярных каналаў Mega TV зь абвінавачаньнямі на адрас жыдоў, на якіх ён пакладае адказнасьць за фінансавыя праблемы Грэцыі і яе народу.

Мітрапаліт Серафім сьцьвярджае, што злачыннае зьяднаньне жыдоў і масонаў, тыповым прадстаўніком якой выступае барон Ротшыльд і іншыя "сусьветныя сіяністы", мае мэтай заняволеньне Грэцыі і Праваслаўнай Царквы ў цэлым. Акрамя таго, заўважыў ён, сіянісцкая змова таксама накіраваны на разбурэньне традыцыйнай сям'і і замену гэтага інстытута аднаполымі шлюбамі і бацькамі—адзіночкамі.

Падчас гэтай праграмы кіроўны спытаў мітрапаліта, ці падзяляе ён погляды Гітлера і ці не лічыць разумным у сьвятле вышэйсказанага “канчатковае рашэньнем жыдоўскага пытаньня”?

НАВАГОДНІЯ ДУМКІ

архіяпіскап Апанас (Мартас)

“З Новым Годам, зь новым шчасьцем!” — так вітаюць узаемна сябры і знаёмыя пры наступе кожнага новага года. Людзі сьвету і па-сьвецку наладжаныя робяць гэта з куфлем віна ці чаркай гарэлкі ў руцэ, з крыкам “ура,” зь музыкай і танцамі, з шумам і весялосьцю. І гэты распаўсюджаны звычай зь вялікай стараннасьцю выконваецца і часткай нашых беларускіх эмігрантаў па новым календары са зьневажаньнем царкоўных законаў, якія забараняюць танцы і балі ў час посту перад Нараджэньнем Хрыстовым. Навагоднія пажаданьні “новага шчасьця” выяўляюцца і прыносяцца зь нейкім сьляпым перакананьнем, што ад гэтых пажаданьняў сапраўды “новае шчасьце” прыйдзе. Пры гэтым забываюцца пра тое, што наша шчасьце залежыць не ад пажаданьняў сяброў і знаёмых, хай нават самых сардэчных, а ад унутранага стану душы кожнага зь нас, не ад нейкіх вонкавых акалічнасьцяў, а ад Госпада Прамысьліцеля. Калі ў нашай душы пануе сапраўднае пекла з прычыны нездаволеных пажаданьняў і намераў, калі душа пагружаная ў засмучэньне і скруху, то аб якім шчасьце можна казаць? Наш цяжкі душэўны стан ніколькі не зьменіцца да лепшага ад навагодніх пажаданьняў сяброў і знаёмых. “Новае шчасьце” зьдзейсьніцца і магчыма толькі тады, калі мы самі духоўна абновімся, зробімся новымі людзьмі ў рэлігійным і маральным разуменьні значэньня гэтых слоў.

НЯДЗЕЛЯ ПРАД НАРАДЖЭНЬНЕМ ХРЫСТОВЫМ

мітрапаліт Антоні (Суражскі)

У імя Айца, і Сына, і Сьвятога Духа.

У гэту нядзелю і ў надыходзячыя дні усё кажа нам пра веру, як яе вызначае Апостал у 11—й частцы Пасланьня да жыдоў: вера — гэта упэўненасьць у рэчах нябачных, унутраная упэўненасьць, цьвёрдая упэўненасьць, якая дазваляе жыць згодна з тым, на што спадзяесься і чаго чакаеш, і жыць для таго, што будзе.

Радавод Хрыста кажа менавіта б гэтым. Незьлічоныя імёны, якія цяпер чыталіся, імёны тых, якія нават і не увайшлі ў летапіс, гэта імёны тых людзей, якія з тысячагодзьдзя ў тысячагодзьдзе, са стагодзьдзя ў стагодзьдзе чакалі прыходу Хрыста; чакалі ва упэўненасьці, што слова Боскае, абяцаньне Боскае праўдзівае, што яно спраўдзіцца і прыйдзе час, калі зь намі будзе Бог, калі Бог Нябесны, Таямнічы, Неспасьціжны, Нябачны раптам, цудам, зробіцца бачным, блізкім, родным, сваім, застаючыся адначасова тым, чым Ён першапачаткова быў: Богам, Якога нельга ніякім імем назваць, Якога нават спазнаць нельга інакш, як ушаноўваючы Яму і адкрываючыся Ягонаму Адкрыцьцю.

ПАМЯЦІ ЎЛАДЫКІ МІКАЛАЯ

Раіса ЖУК—ГРЫШКЕВІЧ,
Былая Старшыня ККБК

Сёньня аддаём мы пашану памяці Яго Праасьвяшчэнства Мітрапаліта, Першаярарха Беларускай Аўтакефальнай Праваслаўнай Царквы Ўладыкі Мікалая.

Пражыў Уладыка Мікалай 85 гадоў. Болей за палову свайго доўгага жыцьця, 48 гадоў, прысьвяціў ён службе Богу і Бацькаўшчыне—Беларусі. Калі прыйшла патрэба—пакліканьне, Уладыка Мікалай, будучы маладым сябрам Згуртаваньня Беларусаў Канады (ЗБК) рашуча, ахвярна аж да самавырачэньня, вырашыў стацца сьвятаром БАПЦ. Ен ведаў, што шлях, які ён выбраў, будзе цяжкім, няўдзячным, цярністым, шляхам змаганьня за незалежную беларускую царкву.

Уладыка Мікалай стварыў цэлую эпоху ў жыцьці беларусаў Канады. Каб расказаць пра ўклад Уладыкі Мікалая ў беларускае жыцьцё трэба хоць коратка расказаць пра гісторыю гэтай эпохі.

НАШЫ ВІТАНЬНІ ЗЬ НОВЫМ ГОДАМ

Шаноўныя сябры і чытачы “Беларускай Аўтакефаліі!

Рэдакцыя “Беларускай Аўтакефаліі” вітае ўсіх зь надыходзячым 2011 годам.

Молімся да Госпада, каб надыходзячы год быў для ўсіх добры;

Каб наша Бацькаўшчына – Сьвятая Беларусь была вольнай і шчасьлівай.

Каб падаў Гасподзь дастатак і радасьць кожнай беларускай сям’і.

Зь Новым Годам усіх!

ЗВАРОТ СЬВЯЦЕЙШАГА АРХІРЭЙСКАГА САБОРУ ЎКРАІНСКАЕ АЎТАКЕФАЛЬНАЕ ПРАВАСЛАЎНАЕ ЦАРКВЫ ДА ПРЫСЬВЯТЫХ АРХІПАСТЫРАЎ І ВЯЛЕБНЫХ ПАСТЫРАЎ УКРАІНСКАЙ ПРАВАСЛАЎНАЙ ЦАРКВЫ Й УКРАІНСКАЙ ПРАВАСЛАЎНАЙ ЦАРКВЫ КІЕЎСКАГА ПАТРЫЯРХАТУ

Вашы Прысьвятасьці! Вялебныя айцы! Упадабаныя ў Хрысьці архіпастыры і пастыры Сьвятой Праваслаўнай Царквы на Ўкраіне!

Гасподзь нас Ісус Хрыстос пакінуў запавет Сваім вучням любіць адзін аднаго: “Запаведзь новую даю вам, палюбеце адзін аднаго; як Я палюбіў вас, так і вы палюбеце адзін аднаго; Па тым пазнбюць усе, што вы Мае вучні, калі будзеце мець любоў між сабою.” (Ян. 13:34 – 35)

Гасподзь і набожны ўкраінскі народ чакае ад кожнага зь нас мужнага ды рашучага кроку на сустрэч адзін аднаму. Царкоўны падзел, разрыў царкоўных зносін – найбольш балючая рана сучаснае Ўкраіны. І менавіта ад нашых дзеяў, ад дзейнасьці і паўнаты нашае любові адзін да аднаго залежыць сёньня доля падзеленага Ўкраінскага Праваслаўя.

Еднасьць Царквы – не палітычная, а багаслоўская і рэлігійная каштоўнасьць. Менавіта таму мы заклікаем ўсіх вас дзеяць дзеля царкоўнага яднаньня адкрыта і сумленна, памятая, што а ні шлях інтрыг, а ні зьнешні ціск на Царкву ніколі не адновяць царкоўнае еднасьці. Аб’яднаньне, аднаўленьне добрай еднасьці ў Хрысьці магчыма толькі тады, калі мы будзем дзеяць набожна і шляхетна, адкінуўшы ўласныя амбіцыі ды інтарэсы і паклаўшыся ў сваіх дзеях не на сілу сьвету, а на ласку Боскую.

СЛОВА НА НАВАГОДНІМ МАЛЕБНЕ

мітрапаліт Антоні (Суражскі)

У імя Айца, і Сына, і Сьвятога Духа!

Перад пачаткам нашай агульнай малітвы я жадаў бы сказаць некалькі слоў, каб затым нам маліцца разам больш пераканана, адзіным сэрцам і адзінай думкай.

З году ў год я казаў пра надыходзячы новы год, як аб нічым не заплямленай, чыстай сьнежнай раўніне; і адмысловую увагу я зьвяртаў на тое, што уступаць на гэту яшчэ не заплямленую беласьць мы павінны зь усёй адказнасьцю, таму што ў залежнасьці ад таго, як мы будзем па ёй крочыць, мы альбо пракладзём на гэтай раўніне дарогу, згодную зь воляй Боскай, або пакінем на ёй блукаючыя сьляды, якія толькі заплямяць сьнежную беласьць.

У надыходзячым годзе, можа быць, больш, чым калі‑небудзь, мы не павінны забываць аднаго: гэту беласьць, гэту невядомасьць атачае цямрэча, навісаючы над ёй як бы зборам; цямрэча зь малой ‑ а можа быць і вялікай ‑ колькасьцю зорак, але усё ж цямрэча, густая і непразрыстая, пагрозьлівая і страшная. Мы цяпер разьвітваемся  з годам, калі мы усё гэту цемру маглі адчуваць, і гвалт і жорсткасьць яго усё працягваюцца. Як мы адгукнёмся на гэта?

АРХІПАСТЫРСКІ НАВАГОДНІ ЗВАРОТ ДА ВЭТЭРАНАЎ БЕЛАРУСКАЙ НЕЗАЛЕЖНІЦКАЙ ПАРТЫЗАНКІ

архіяпіскап Апанас (Мартас)

“Дабраслаўлёны канец году дабрыні Тваёй Госпадзі, захоўвай ў міры людзей Тваіх, малітвамі Багародзіцы, і выратуй нас”

У навагоднім набажэнстве мы рупліва просім Гасподзь Бога аб паданьні нам літасьці і шчодрасьці Сваёй у Новым годзе. Гасподзь слухае нашы маленьні і дае кожнаму па заслугах ягоных. Найвялікім дабрадзействам Божым да нас ёсьць дараваньне нашай беларускай капліцы, у якой мы зьдзяйсьняем урачыстыя Набажэнствы ужо са сьвята Цудатворцы Мікалая 1956 г. Пры дапамозе Боскай мы дасягнулі вялікіх посьпехаў ва усіх праявах нашага царкоўнага жыцьця, але гэта апошняе пераўзыходзіць усё іншае па важнасьці і свайму значэньню для Аргентынскай беларускай дыяспары. Усе мы памятаем рэакцыю на беларускую мову і наш народ рускіх праваслаўных хрысьціян: сьвятароў і вернікаў. Нешта падобнае можна было выпрабоўваць толькі ад бязбожнікаў камуністаў, але не ад служак Хрыста Выратавальніка. Цяпер мы молімся спакойна ва уласнай капліцы і атрымліваем асалоду ад яе унутранай прыгажосьці па нашых эмігранцкіх магчымасьцях. Нараджэньне Хрыстова сёлета мы  сустракаем у сваёй уласнай беларускай сьвятыні і сьвядомасьць гэтага цешыць сэрца.