КАЗАНЬ У 11-Ю НЯДЗЕЛЮ ПАСЬЛЯ ПЯЦІДЗЕСЯТНІЦЫ

Калі вы будзеце дараваць людзям правіны іх, то даруе і вам Айцец ваш Нябесны.

Мц. 06:14

Так і Айцец Мой Нябесны зробіць вам, калі кожны з вас не даруе ад сэрца свайго брату свайму грахі яго

Мц. 16:35

У імя Айца, і Сына, і Сьвятога Духа!

Упадабаныя браты і сёстры!

Незьлічоныя міласьці, выяўленыя кожнаму з нас Усяшчодрым Тварцом. Гасподзь дыханьнем Сваім удыхнуў у нас жыцьцё, даў нам гэты сьвет з яго цудамі і прыгажосьцямі, надзяліў сьветлым розумам, свабоднай воляй і ці не самым галоўным - здольнасьцю да любові. Нябесны Айцец паказаў нам шлях да Вечнага жыцьця, адкрыў для нас браму Царства Нябеснага. Здавалася б, кожны момант нашага існаваньня павінны мы сьпяваць песьню падзякі, каб хоць крыху аддаць доўг Усяміласьціваму Творцы

Усе Эвангельскія тэксты сьведчаць - найбольш Гасподзь вучыць людзей любові і брацкім адносінам да усіх людзей.

І вось сёньня мы чулі Эвангельскую прытчу аб нашай людзкой няўдзячнасьці. Быў адзін гасподар, які заклікаў раба, які завінаваціўся яму велізарную суму: у Эвангельлі называецца сума, якой у тыя часы не валодалі нават князі і цары. Аднак гаспадар дараваў гэтым рабу увесь доўг, а той пайшоў, знайшоў свайго таварыша, які павінен быў яму зусім няшмат, стаў патрабаваць з яго гэту малую пазыку і пасадзіў за нявыплату ў вязьніцу, за што і быў пакараны гаспадаром. Эвангельле нагадвае нам, каб мы, будучы людзьмі грэшнымі, не забывалі пра тое, што нашы даўгі перад Богам - гэта велізарная, нічым не выкупная сума грахоў нашых, нашага непаслушэнства, нашай ляноты. Мы ж забываемся пра гэта, стараемся кагосьці асудзіць, кагосьці наставіць на шлях праўдзівы, часта робячы гэта па сваёй злосьці, а не па любові.

Гэтая Эвангельская прытча вучыць нас, дарагія браты і сёстры, той праўдзе, што Гасподзь бывае нялітасьцівых да нас, калі мы самі нелітасьцівы. Ён не даруе грахоў нашых, калі мы самі не даруем блізкім правіны іх супраць нас.

Мы усе і заўсёды спадзяемся на ласку Божую. Але Гасподзь кажа нам, што рабіць з намі міласьціва, калі і мы будзем паступаць з нашымі братамі па-чалавечы. Мы перад Богам у вялікім абавязку, але ёсьць і ў нас свае даўжнікі. Ці умеем мы дараваць даўгі, умеем быць для людзей тым, чым Бог зьяўляецца для нас? Шлях да любові ляжыць не праз абстрактныя духоўныя стану, але праз рэальныя годнасьці. Сьвяціцель Рыгор Багаслоў, прымаючы аднойчы ў сябе ў храме кіраўніка горада, сказаў яму: «Ты пастаўлены начальнікам над многімі, выкарыстоўвай жа сваё становішча для таго, каб быць для іх богам, быць для іх тым, чым Бог зьяўляецца для цябе».

Мы жывем у сьвеце далёкім ад дасканаласьці, таму часта і ў маладосьці, і ў сталым узросьце і ў старасьці чалавек пачынае абурацца і бунтаваць. З гэтым мы сустракаемся амаль штодня: у храм прыходзіць шмат людзей, якія не разумеюць, што сваім жыцьцём і сваім існаваньнем яны абавязаны Богу. Яны абураюцца, шукаюць нейкай справядлівасьці, павагі да сябе, спрабуюць жыць па сваіх прынцыпах. На аснове гэтага абурэньня нярэдка узьнікаюць розныя вучэньні, партыі, якія жывуць па сваім статуце, з уласнай «бібліі», па выдуманых, ілжывым законах. І гэта не новае, усё гэта было з самага пачатку чалавецтва. Яшчэ Адам спрабаваў высьвятляць нейкія адносіны з Богам, аспрэчваў свае абавязкі, спрабаваў абвінаваціць у нейчым Бога. Часта чалавек не усьведамляе, што за малую працу дзеля Бога ён атрымае карысьць вечную, пра якую кажа апостал: “Hя бачылі вочы, i вуха не чулі, i на сэрцы чалавека не прыходзіла тое, што Бог падрыхтаваў, для любячых Яго” (1 Кар. 2:9).

Грахі гэтага сьвету: эгаізм, адсутнасьць вопыту дзейснай любові да бліжняга робяць сэрца жорсткім і прымушаюць чалавека жыць жыцьцём спажыўца: “Нічога не аддам. Усё маё!” І толькі цьвярозы холад рэальнасьці кажа аб часовасьці нашага зямнога жыцьця і неабходнасьці неўзабаве даць адказ Богу, можа вывесьці з гэтага стану гарачай фанабэрыстасьці. Вялебны Амвросій Опцінскі часта распавядаў простую прытчу: “Чалавек, як жук. Калі цёплы дзень і гуляе сонца, ляціць ён, ганарыцца сабой і гудзе: усе мае лесу, усе мае лугі! Усе мае лугі, усе мае лесу! - А як сонца схаваецца, дыхне холадам і загуляў вецер, - забудзе жук сваю удаласьць, прыпаўзуць да лістку і толькі пішчыць: Не прагані!”

Мы называем сябе праваслаўнымі і па некалькі разоў на дзень паўтараем сьвятыя словы малітвы Гасподняй: “Прабач нам даўгі нашы, як і мы адпускаем вінаватым нашым”. Паўтараем вуснамі, але ня сэрцам. Калі б сэрцам праніклі мы ў сэнс гэтых слоў, дадзеным у спадчыну нам Самім Збаўцам, то зразумелі б, які страшны грэх - асуджэньне блізкіх, і жахнуліся б. Бо прысвойваць сабе права суда над іншымі людзьмі - гэта абраза Боскасьці. “Судзіць - значыць бессаромна выкрадаць сан Божы, асуджаць - значыць загубі душу”, - так кажа вялебны Ян Лесьвічнік.

Але давайце, умілаваныя браты і сёстры, успомнім, што ў кожнага з нас ёсьць прастора, хай невялікі, абмежаваны, на якім кожны з нас можа быць богам для іншых людзей, прыносячы ім дабро і даруючы іх даўгі. Мы павінны так рабіць, калі самі хочам атрымаць дараваньне ад Бога. Мы павінны быць не проста справядлівымі законьнікамі, але міласэрнымі Самарай, гэта значыць людзьмі, якія прыходзяць на дапамогу. Гэта проста - нам толькі трэба жыць па запаветах Госпада любові і сэрцам прыматы заклік штодзённай малітвы, пра якія я казаў вышэй: “Прабач за грахі нашы, як і мы прабачаем вінаватым нашым”

Сёньня наша Сьвятая Праваслаўная Царква нагадвае нам Эвангельскай прыпавесьцю пра тое, што сваім існаваньнем, сваім жыцьцём мы абавязаны Богу; што перад Ім заўсёды ў абавязку, заўсёды вінаватыя. Што мы павінны ўпакорваць ў сабе бунтарскі дух, які выяўляюцца ў кожным з нас і ў розны час і ў розным узросьце, не забываючы, што усе нашы хваробы, нашы цяжкасьці і усё, што адбываецца з намі ў гэтым часовым жыцьці - толькі вехі на шляху або да Бога і з Ім у Неба, або шлях ў прорву цемры. Але не будзем аддавацца нудоце, пастараемся прытрымлівацца вучэньня Сьвятых Айцоў, якія казалі, што варта трымаць свой розум у пекле, усьведамляючы свае немачы і грахі, але не адчайвацца, а спадзявацца на ласку Божую. Пачнём больш сачыць за сабой у паўсядзённым жыцьці, пастараемся выпраўляцца і скарацца Богу, і рыхтаваць сябе да вечнасьці, бо жыцьцё наша вельмі кароткая. Амін.

Прат. Сяргей Горбік

26 жніўня / 8 верасьня