НЯДЗЕЛЯ ЖАНЧЫН–МІРАНОСІЦ

мітрапаліт Антоні (Суражскі)

У імя Айца, і Сына, і Сьвятога Духа.

Сёньня мы сьвяткуем як бы сьвята пэўнасьці. У Крыжа Госпада стаяла Боская Маці і апостал Ян; усе іншыя вучні уцяклі. Але наводдаль ад Крыжа стаялі жанчыны–міраносіцы, тыя, якія ішлі за Ім на працягу усяго Ягонага служэньня. І калі памёр Гасподзь, два чалавека, пры жыцьці Яго не якія сьмелі заявіць, што яны Яго вучні, знайшлі ў сабе мужнасьць, якой тады не мелі апосталы, пайшлі да Пілят прасіць цела Ісуса, і пахавалі Яго. Гэта былі Іосіф Арымафэйскій і Нікадзім, які таемна да Яго уначы прыходзіў.

І вось, у гэту другую нядзелю пасьля Вялікадня мы сьвяткуем іх памяць, — памяць тых, якія былі верныя ў самыя страшныя хвіліны, калі усё спалохаліся і адышлі. Слава ім не толькі ў вечнасьці, але і на зямлі, слава ім! Які прыклад яны нам даюць! Вера складаецца ў даверы, так, — але не толькі ў абстрактным, адлучаным даверы: яна складаецца ў вернасьці да канца, у пэўнасьці сэрца, у вернасьці, якая з глыбіні гэтага сардэчнага досьведу знаходзіць у сабе мужнасьць пайсьці на усё, але не здрадзіць.

Хай яны служаць нам прыкладам. Хто быў у малым верны, над шматлікім будзе пастаўлены Выратавальнікам Госпадам. Зь нас не патрабуецца тая страшная вернасьць, якую яны выявілі. Іосіф Арымафэйскій і Нікадзім страцілі усё, што яны чалавеча шанавалі: павагу тых, чыё меркаваньне ім было дорага і чыя падтрымка ставіла іх па-за небясьпекай; жанчыны—міраносіцы ні з чым не палічыліся па вернасьці сардэчнай любові. Нам увесь час даецца магчымасьць быць вернымі ў малым — адзін аднаму, Царкве, Хрысту: няўжо мы апынёмся, пры нашай поўнай бясьпецы, няздольнымі быць гэтак жа вернымі, як яны, хоць яны рызыкавалі жыцьцём, гонарам, усім? Як дзівосна думаць, што падобныя нам людзі, далікатныя жанчыны і пажылыя людзі, выявілі такую вернасьць, і што кожнаму зь нас у іх ёсьць і прыклад, і малітоўнік, і падтрымка, дзякуючы якой усё і нам магчыма! Амін!