АДЫХОДЗЯЧЫ АД БОГА, ЧАЛАВЕК АДЧУВАЕ ПЯКЕЛЬНУЮ ПАКУТУ

сьвяты Паісій Сьвятагорац

Я не памятаю дня, у які не адчуваў бы боскага суцяшэньня. Перапынкі часам бываюць, і тады я пачуваюся дрэнна. Такім чынам, я ў стане зразумець, наколькі дрэнна жыве большасьць людзей. Яны адышлі ад Бога і таму пазбаўлены боскага суцяшэньня. Чым далей чалавек адыходзіць ад Бога, тым яму цяжэй. А калі мець Бога, то можна не мець нічога больш — і нічога больш не жадаць. Уся справа ў гэтым. Калі ж у чалавека ёсьць усё, але няма Бога, то ён выпрабоўвае унутраныя пакуты. Таму, наколькі можна, нам неабходна наблізіцца да Бога. Толькі каля Бога чалавек знаходзіць радасьць — сапраўдную, вечную. Жывячы удалечыні ад Салодкага Ісуса, мы п'ЁМ горкую чару. Калі стары чалавек робіцца чалавекам — сынам царскім, ён сілкуецца боскай асалодай, нябеснай саладосьцю і перажывае райскае вясельле, ужо ў гэтым жыцьці збольшага адчувае райскую радасьць. Ад меншай райскай радасьці чалавек кожны дзень пераходзіць да большай і большай. Ён задаецца пытаньнем: “Няўжо ў раі ёсьць штосьці вышэй таго, што я перажываю цяпер?” Ён перажывае такі стан, што не можа займацца ніякай справай. Ад гэтай боскай цеплыні і саладосьці ягоныя ногі хіляцца ў каленах, нібы сьвечкі. Яго сэрца захлынаецца, трапеча ад радасьці, жадае прадраць тонкую гліняную перагародку грудной клеткі і паляцець — таму што зямля і усё зямное здаюцца сэрцу нічога не каштуючымі дробязямі.

Спачатку чалавек знаходзіўся ў зносінах з Богам. Аднак пасьля ён адышоў ад Бога і пачаў пачувацца так, як калі б спачатку ён жыў у палацы, а потым, назаўжды апынуўшыся за палацавымі варотамі, глядзеў на палац здалёк і плакаў. Як пакутуе дзіця, знаходзячыся удалечыні ад маці, так пакутуе, мучыцца чалавек, які адышоў ад Бога. Адыходзячы ад Бога, чалавек выпрабоўвае пякельную пакуту. Сатане атрымалася адвесьці чалавека ад Бога так далёка, што людзі пачалі ушаноўваць балванаў і прыносіць у ахвяру гэтым балванам сваіх дзяцей. Як жа гэта страшна! І вось нячысьцікі: адкуль яны іх толькі адкопваюць, гэтулькіх “багоў”? “Бог” Хамас!.. Адно імя пачуеш — ужо хопіць! Аднак больш усіх мучыцца сам сатана — бо ён адышоў ад Бога, ад любові далей усіх. Але калі сыходзіць любоў, тое пачынаецца пякельная пакута. Што процілегла любові? Злосьць. А злосьць і пакута — гэта адно і тое ж.

Той, хто адышоў ад Бога, прымае д'ябальскае узьдзеяньне, тады як той, хто жыве з Богам, прымае боскую Мілату. Мілата Боская даруецца таму, хто яе мае. А калі чалавек мае трохі Мілаты, але паводзіцца зь ёй без належнай глыбокай павагі, то ў яго аднімецца і той малы кавалачак, што ў яго ёсьць. Сучасным людзям бракуе Мілаты Боскай, таму што, зьдзяйсьняючы грэх, яны адкідаюць ад сябе і тыя кавалкі Мілаты, якія маюць. А калі сыходзіць боская Мілата, у чалавека люта накіроўваюцца усе нячысьцікі. У адпаведнасьці з тым, наколькі людзі адышлі ад Бога, яны адчуваюць засмучэньне ў гэтым жыцьці. У жыцьці іншым яны будуць перажываць вечнае засмучэньне. Наколькі чалавек жыве паводле волі Боскай, настолькі — яшчэ ў гэтым жыцьці — ён у некаторай ступені смакуе частку райскай саладосьці. Ці ужо ў гэтым жыцьці мы будзем збольшага перажываць райскую радасьць і адгэтуль накіруемся ў рай, ці ж мы будзем збольшага перажываць пякельную пакуту і — уратуй нас ад гэтага Божа — патрапім у пекла. Рай — гэта тое ж самае, што дабро, пякельная пакута — тое ж самае, што зло. Робячы дабро, чалавек адчувае радасьць. Робячы грэх — пакутуе. Чым больш дабра робіць чалавек, тым больш ён цешыцца, чым больш робіць зла, тым мацней пакутуе яго душа. Ці адчувае радасьць злодзей? Якая там радасьць — бо яе адчувае той, хто робіць добрыя справы. Тут нават калі знойдзеш нешта на дарозе і паднімеш, сказаўшы сабе, што гэта рэч твая — і то адразу страціш супакой. Адшукаўшы не ведае, хто страціў гэту рэч, ён нікога не пакрыўдзіў і не абрабаваў, аднак супакою усё адно пазбаўляецца. А што ж казаць пра злодзея! Нават калі чалавек проста штосьці прымае ад іншага — ён не адчувае той радасьці, якую выпрабоўвае, калі сам штосьці дае. А ужо якая там радасьць, калі красьці і крыўдзіць самому! Таму пагледзіце на тых, хто крыўдзіць і ашуквае іншых: якія ў іх страшныя твары, як выродліва яны грымасьнічаюць!

Таму давайце ўсе жыць ў радасьці з Богам і ніколі не адыходзіць ад Яго.