Monday, August 31, 2009

БАЧНЫЯ НЯЧЫСЬЦІКІ

Праваслаўная царкоўнае веравучэньня аб сатанізме юдэяў

СЫНЫ ЗЛОГА

Любы вучань нядзельнай школы ведае, што Праваслаўнае Веравучэньне, якое ёсьць праўдзівае вучэньне Госпада і Выратавальніка нашага Ісуса Хрыста – мае ў сваім падмурку два непарушных слупа: Сьвятое Пісаньне і Сьвятое Паданьне. Сьвятое Пісаньне – гэта боганатхнёныя кнігі Старога і Новага запавету, зьмяшчаючые у сабе Боскае Адкрыцьцё. Сьвятое Паданьне утрымлівае тое ж самае Боскае Адкрыцьцё, паказанае сусьвету ужо пасьля увасабленьня Сына Божага праз Сьвятых Айцоў, г.з. услаўленых Царквой дагаджальнікаў Божых. Гэтыя жывыя судзіны Сьвятога Духа на працягу двух тысячагодзьдзяў багата пралівалі ў сусьвет выратавальную дабрыню Хрыстову ў сваіх малітвах, пропаведзях і павучаньнях.

Таму любое вучэньне, якое прэтэндуе на значэньне агульнацаркоўнага, абавязкова павінна мець сваім падмуркам Сьвятое Пісаньне і Паданьне. І праваслаўнае веравучэньне аб сатанізьме “богасупраціўных юдэяў1 або, што тое ж самае, юдэяў-богазабойцаў 2 – не выключэньне.

У Сьвятым Евангельлі апостал Ян апавядае нам, што ў гутарцы зь юдэямі, якія спрабавалі апраўдаць свае беззаконьня, спасылаючыся на сваяцтва са сьвятым патрыярхам Аўраамам – “мы семя Абрагаму бацька наш ёсьць Абрагам” Госпад Ісус Хрыстос сурова выкрыў іх сатанізм, узьвясьціўшы: “ведаю, што вы семя Абрагамава: аднак намышляеце забіць Мяне ваш бацька д'ябал, і вы хочаце выконваць прыхамаць бацькі вашага, а ён быў душагуб ад пачатку 3

Гэтае сьведчаньне Сьвятога Пісаньня, якое зьяўляецца неад'емнай часткай царкоўнага веравучэньня, у далейшым атрымала яшчэ больш поўнае разьвіцьцё і тлумачэньне ў Сьвятым Паданьні, даўшы нам мноства павучаньняў на гэтую тэму.

НЕНАВІДЖУ СІНАГОГУ

І ГРЭБУЮ ЁЙ

“Бачнымі нячысьцікамі” назваў юдэяў у V стагодзьдзі па Р.Х. сьвяціцель Кірыла, Патрыярх Александрыйскі. Але гэта – далёка не самае суровае меркаваньне аб іх, што пакінулі нам сьвятымі дагаджальнікамі Боскімі. Так, сьвяціцель Ян Залатавуст, якога больш позьнія Айцы называюць “вуснамі Хрыстовымі, сьвяцілам сусьветным, сусьветным настаўнікам4, якога Царква услаўляе ў сваіх малітвах: “Ад нябёсаў прыняў ты Боскую дабрыню і тваімі вуснамі усіх вучыш пакланяцца ў Тройцы Адзінаму Богу, Ян Залатавуст усядабрашчасны, звышгодны, годна хвалім цябе, настаўніка, выяўляючага нам Боскае5 – гэты вялікі Настаўнік Царквы напісаў адмысловую кнігу, што атрымала назоў “Супраць юдэяў”. У ёй ён піша:

“Ніхто зь юдэяў не пакланяецца Богу. Яны не ведаюць Айца, укрыжавалі Сына, адпрэчылі дапамогу Духа; можна адважна сказаць, што сынагога ёсьць жыльлё дэманаў. Там не пакланяюцца Богу, там месца ідаласлужэньня.

Не такія нашы цэрквы, дзе Бог, маючы уладу над жыцьцём і сьмерцю. А юдэі жывуць для улоньня, прыляпіліся да сучаснасьці, і па сваёй блуднасьці і празьмернай прагнасьці ніколькі не лепш парсюкоў і казлоў… Сынагога больш ганебна усякай карчмы, таму што служыць сховішчам не проста для разбойнікаў і гандляроў, але для дэманаў; а дакладней сказаць, не сінагогі толькі, але і самыя душы юдэяў ёсьць жыльлё дэманаў.

А таму, што некаторыя лічаць сінагогу месцам годнашаноўным, то неабходна сказаць і супраць іх. Чаму вы паважаеце гэтае месца, тады як ім належыць пагарджаць, грэбаваць і уцякаць? У ім, скажаце, ляжыць закон і прароцкія кнігі. Што жа з-за гэтага? Няўжо, дзе будуць гэтыя кнігі, то месца і будзе сьвята? Зусім не. Я тамута асабліва ненавіджу сінагогу і грэбую ёю, што маючы прарокаў, юдэі не вераць прарокам, чытаючы Пісаньне, не прымаюць сьведчаньні яго; а гэта уласьціва людзям у вышэйшай ступені зласьлівым.

Так разважай і аб сінагозе. Юдэі увялі туды зь сабой Майсея і прарокаў не для таго, каб ушанаваць, але каб абражаць і ганьбіць іх… Словам, калі ты паважаеш усё юдзейскае, то што ў цябе агульнага зь намі? Калі юдзейскае важна і годна павагі, значыць, наша ілжыва. Але калі наша праўдзіва а яно і на самай справе праўдзіва, то юдзейскае напоўнена падманам. Гавару аб нягоднасьці і цяперашняй бяздумнасьці юдэяў. Дэманы жывуць у самых душах юдэяў, і цяперашнія яшчэ зьлее ранейшых. І вельмі справядліва: таму што раней яны абражалі прарокаў, а зараз лаюцца на самаго Уладара прарокаў.

Як вы зьбіраецеся ў адно месца зь людзьмі, апантанымі дэманамі, якія маюць у сабе столькі нячыстых духаў, выхаваных у сьмяротных забойствах і не жахаецеся? Ці варта нават абменьвацца зь імі прывітаньнямі і дзяліцца простымі словамі? Насупраць, не ці павінна адхіляцца іх, як усеагульнай заразы і язвы для усяго сусьвету?

Якога зла яны не зрабілі? Якога ліхадзейства, якога беззаконьня не зацямнілі яны сваімі гнюснымі забойствамі? Яны аддалі ў ахвяру дэманам сваіх сыноў і дочак… Чаму перш здзіўляцца ў іх? Ці нягоднасьці, або жорсткасьці і нячалавечнасьці? Аб чым яшчэ сказаць вам? Аб крадзяжах, аб срэбралюбасьці, аб прыгнёце бедных, аб крадзяжах, аб карчмарніцтве? Але для аповяданьня аб гэтым не хопіць і цэлага дня.

Калі бы хто забіў твайго сына, скажы мне, няўжо ты мог бы глядзець на такога чалавека, слухаць яго гутаркі? Не ці пазьбягаў бы ты яго, як злога дэмана, як самога д'ябла? Юдэі забілі Сына твайго Уладара, а ты адважваесься сыходзіцца зь імі ў адным і тым жа месцы?...

Але, скажа хто-небудзь, цяжка і прыкра аб'яўляць аб вінаватых у гэтым (аб юдэйствуюшчых адступніках ад Праваслаўя – заўв. рэд.). Не, цяжка і прыкра маўчаць аб гэтым… Маўчаньнем ты і Бога узброіш супраць сябе, і брату пашкодзіш. Такім чынам не думайце, што вы дагаджаеце вашым братам, калі, убачыўшы, што яны робяць штосьці благое, не выкрываеце іх са усёй строгасьцю. Агульная маці наша, Царква, страціла такіх братоў: выкраў іх д'ябал і трымае зараз у юдэйстве. Ты ж ведаеш скраўшага, ведаеш выкрадзенага… і стаіш у маўчаньні, і не аб'яўляеш? Царква ці не зьлічыць цябе найвялікшым ворагам сваім, не ці вызнае ворагам і здраднікам?

Яшчэ я спытаю кожнага зь юдэяў: Хіба не часта прамаўлялі вы зьнеслаўленьне на Бога? Хіба не зьдзяйсьнялі усякага роду нягоднасьці і грахі? Чаму, скажы мне, Бог цалкам адхіліўся ад вас? Калі вы саромеецеся сказаць чыньнік, скажу прама я, або дакладней не я, але сама сапраўдная Ісьціна. За тое, што вы забілі Хрыста, за тое, што паднялі руку на Уладара, за тое, што пралілі каштоўную кроў вось чаму няма вам прабачэньня, няма выбачэньня… Раней вы абражалі прарокаў Майсея, Ісаю і Ірэмію, раней яшчэ не было зроблена галоўнае зло. А зараз вы перабольшылі усе свае ранейшыя беззаконьні, і пасьля ліхадзейства супраць Хрыста для вас не застаецца ужо злачынства большага…

А вы, браты мае хрысьціяне, не ці перасыціліся яшчэ барацьбою зь юдэямі? Ведайце жа: хто не перасычаецца любоўю да Хрыста, той ніколі не перасыціцца і вайной зь ворагамі Яго…”6

ЯНЫ МОЦНА НЕНАВІДЗЯЦЬ НАС

Аднадумна са сьвяціцелем Янам Залатавустам мудрасловілі і усе астатнія Айцы. Феафілакт Баўгарскі пісаў: “Антыхрыст народзіцца ад блудніцы нячыстай, юдэйскай існай з калена Данава”7. “Узвысіўшыся над усімі, паўтараў зь ім дабрашчасны Іпаліт Рымскі, ён адновіць разбураны (юдзейскі ) храм у Ерусаліме, усю краіну і межы яе верне юдэям. Затым абвесьціць сябе царом іх, як і Хрыстос сказаў, што юдэі прымуць антыхрыста за Месію”8

У поўнай згодзе зь старажытнымі Айцамі вучылі праз чатырнаццаць стагодзьдзяў і славянскія сьвятыя. Так, сьвяціцель Ігнат (Брянчанінаў, 1807–1867), услаўлены ў 1988 году Памесным Саборам Рускай Праваслаўнай Царквы, пісаў: “Народ ізраільскі зрабіўся народам па перавазе адхіленым. Юдэі адпрэчылі Выратавальніка, узьнялі на увасобіўшагася Бога богазабойчые рукі. Усядасканалага Бога яны прылічылі да разраду злачынцаў і аддалі на ганебнае пакараньне, як крымінальнага злачынца, як злачынца зь злачынцаў…

Чыньнікам адрачэньня юдэяў ад Выратавальніка было іх амаральнае жыцьцё, і прыватнае і грамадзкае, якое уяўляла сабой сталае парушэньне і зьневажаньне Закона Божага… Быўшы цалкам занятыя сваім зямным значэньнем, марачы аб незвычайным зямным посьпеху, дзеля адной мітусьлівай мары яны адпрэчылі Месію. У асьляпленьні і памылцы ажыьцяўляючы ідэю аб сусьветным панаваньні… яны палічылі зямное становішча сваё каштоўным, годным усякай ахвяры…

Адпрэчыўшы Месію, зьдзясьніўшы Богазабойства, яны канчаткова разбурылі запавет зь Богам. За жудаснае злачынства яны нясуць жудасную кару. На працягу двух тысячагодзьдзяў упарта знаходзяцца ў непрымірымай варожасьці да Богачалавека”9

Іншы вялікі дагаджальнік Божы, “усерасейскі малітоўнік”, сьвяты справядлівы Ян Кранштацкі (1829–1908), услаўлены ў 1990 году Памесным Саборам РПЦ, пісаў: “Юдэі ў большасьці за сваю хітрасьць і незьлічоныя злачынствы, у якіх не павініліся, загінуць… Юдэі не верылі прарокам… юдэі не паверылі ў Хрыста і забілі Яго крыжавою сьмерцю… Яны моцна ненавідзяць нас і хварэюць д'ябальскаю нянавісьцю, яны жаласныя, няшчасныя, схільныя да запалу, нянавісьць асьляпіла іх сардэчныя вочы, яны варагуюць і супраць Бога, запавядаўшага усім любоў…”10Усё сьвятыя будуць сьведкамі выратавальнай веры Хрыстовай супраць юдэяў11 .

Цытаты падобнага роду можна памнажаць бясконца…

НЕ ТРЭБА БАЯЦЦА ЗВАЦЬ РЭЧЫ СВАІМІ ІМЁНАМІ

Сярод сучасных багасловаў найбольш поўна вытлумачыў праваслаўнае царкоўнае веравучэньне аб сатанізьме юдэяў мітрапаліт Санкт-Пецярбурск і Ладаскі Ян (Снычаў, 1927–1995). І хоць афіцыйна ён пакуль не услаўлены РПЦ у хоры сьвятых дагаджальнікаў Божых, яго шырокае народнае шанаваньне і шматлікія прыклады яго цудоўнай дапамогі па малітвах веруючых у яго сьвятасьць хрысьціянаў, даюць права выказаць думку, што з часам яго працы папоўняць сьпіс сьвятаайцоўскіх павучаньняў.

“Разважаючы аб рускай гісторыі, – пісаў уладыка Ян, – гаворачы аб чыньніках абмарачэньня рэлігійнай самасьвядомасьці рускіх людзей, якія прывялі да згубы праваслаўную расійскую дзяржаўнасьць, немагчыма пазьбегнуць абмеркаваньні гэтага пытаньня. Тэма даўно насьпела, трэба толькі падысьці да яе без нянавісьці і злосьці, раздражненьні і хітрасьці з шчырым жаданьнем зразумець...

Па-першае, варта выразна уразумець сабе, што нам супрацьстаіць праблема духоўная, праблема міжрэлігійных, але зусім не міжнацыянальных адносін. Царква не дзеліць і ніколі не дзяліла сваіх дзяцей па нацыянальнай прыкмеце. У хоры праваслаўных сьвятых аблічча падзьвіжнікаў-жыдоў (пачынаючы зь апосталаў) займае сваё месца нараўне зь дагаджальнікамі Божымі, закліканымі дабрынёй Яго зь асяродку іншых народаў – без усякага адрозьненьня.

Па-другое, неабходна усьвядоміць, што сутнасьць праблемы складаецца ў непрымірымай супярэчнасьці двух рэлігійных сьветапоглядаў, адпаведна вызначаючых ідэалы народнага быцьця, маральныя нормы і разуменьне сэнсу жыцьця. Супрацьстаяньне гэта абвастраецца тым, што ў самасьвядомасьці абодвух народаў надзвычай моцныя ідэі абранасьці, мэсіянства, адмысловага служэньня”13.

“Закамянеўшы ў чаканьні вайскоўца і палітычнага лідэра, юдэі адпрэчылі праўдзівага Хрыста, прыйшоўшага ў сусьвет з пропаведзьдзю пакаяньня і любові. Адмысловую іх нянавісьць выклікаў той факт, што, выкрыўшы фарысэяў, Хрыстос разбурыў міт аб габрэйскай “богаабранасьці”, прылучыўшы да Свайго вучэньня паганскія народы. І вось юдэі абгаварылі Выратавальніка перад рымскай уладай і дамагліся Яму сьмяротнага прысуду. Вынікам гэтага блюзнэрств было адхіленьне злачынцаў дабрынёй Божай. Народ юдэйскі, “які першапачаткова быў абраны Божым народам... зрабіўся народам па перавазе адхіленым (сьвяціцель Ігнацій Брянчанінаў). Але укрыжаваны Хрыстос апынуўся для багаборцаў яшчэ страшней14.

Юдэйскі, анціхрысьціянскі экстрэмізм пакінуў у рускім лёсе страшны, крывавы сьлед. Гэтая відавочная ісьціна не павінна, аднак, ператварацца ў падставу для нагнятаньня бессэнсоўнай істэрыі. Крыкамі і праклёнамі бядзе не дапаможаш. Для таго, каб засьцерагчы Расію ад магчымага паўтору таго багаборніцкага, русафобскага кашмару, які яна перажыла ў XX стагодзьдзі, неабходна, па-першае, аднавіць гістарычную ісьціну ў яе нескажаным выглядзе, а па-другое, глыбока і усебакова прааналізаваць нашу нацыянальную трагедыю, яе чыньніку і вынікі і зрабіць адпаведныя высновы”15].

“Пераважная большасьць войнаў мела ў гісторыі характар рэлігійны, а такія глябальныя вайсковыя супрацьстаяньні, як, напрыклад, узброеная барацьба ісламу і хрысьціянства, доўжыліся, то згасаючы, то успыхваючы ізноў, на працягу шматлікіх стагодзьдзяў. Але ні адно з падобных сутыкненьняў ні па бязьлітаснасьці барацьбы, ні па маштабах, ні па сваіх наступствах не можа параўнацца з рэлігійнай вайной, вось ужо два тысячагодзьдзя упарта і бесьперапынна вядзецца юдаізмам супраць Цэрквы Хрыстовай.

Духоўныя пачаткі двух бакоў цалкам процілеглыя і непрымірымыя. Справа ў тым, што сучасны юдаізм не мае, у хрысьціянскім разуменьні, ніякага станоўчага рэлігійнага зьместу. З таго моманту, як юдэі ўкрыжавалі Месію, Ісуса Хрыста, Сына Божага, Якога яны павінны былі б прыняць з глыбокай павагай і любоўю, бо менавіта ім Бог даручыў веданьне аб тым, што Хрыстос прыйдзе выратаваць чалавека ад граху, – з гэтага моманту асновай юдаізму стала ваяўнічае анціхрысьціянства. Адгэтуль – усе складанасьці юдэйска-праваслаўных адносін, бо Праваслаўныя народы стагодзьдзямі усьведамлялі сябе як абаронцаў і галоўных захавальнікаў хрысьціянскіх сьвятынь, роўна ў вобласьці духоўнай і дзяржаўнай”16.

“Непрымірымае адношаньня юдаізму да хрысьціянства караніцца ў абсалютнай несумяшчальнасьці містычнага, маральнага, этычнага і сьветапогляднага зьместу гэтых рэлігій. Хрысьціянства ёсьць сьведчаньне аб літасьці Божай, падараваўшым усім людзям магчымасьць выратаваньня коштам добраахвотнай ахвяры, прынесенай Госпадам Ісусам Хрыстом, ачалавечаўшымся Богам, дзеля адкупленьні усіх грахоў сьвету. Юдаізм ёсьць сцвярджэньне выключнага права юдэяў, гарантаванага ім самім фактам нараджэньня, на пануючае становішча не толькі ў чалавечым сусьвеце, але і ва усім Сусьвеце”17.

“Праваслаўны народ усьведамляў сваю задачу народа-боганосца ў тым, каб служыць ахоўнікам ісьцін веры, даючы магчымасьць любому жадаючаму прыпасьці да гэтай крыніцы жывой вады, сапраўды цякучай у жыцьцё вечнае і дабрашчаснае. Іншае разуменьне абранасьці прапануе юдаізм. “Юдэі прыемней Богу чым анёлы”, “як чалавек у сьвеце высока стаіць над жывёлінамі, так юдэі высока стаяць над усімі народамі на сьвятле”, – вучыць Талмуд.

Гэтае веравучэньне засноўваецца на тым сьцьвярджэньні, што юдэі Самім Богам абраныя для панаваньня і павінны усяляк імкнуцца да дасягненьня гэтай мэты. Адгэтуль паходзіць яшчэ адно фундамэнтальны падмурак юдаізму, які абвяшчае, што юдэй не мае ніякіх маральных абавязальніцтваў перад іншаверцам. Паняцьці справядлівасьці і літасьці, сумленнасьці і падзякі, з гэтага пункта погляду, не прыстасавальны да хрысьціяніна або мусульманіна, бо яны, шчыра кажучы, не могуць нават лічыцца людзьмі (з кропкі гледжаньня артадаксальнага юдаізма).

Такім чынам: праваслаўнае разуменьне сваёй абранасьці ёсьць разуменьне абавязку служыць блізкаму свайму. Абранасьць жа юдэя ёсьць абранасьць на панаваньне над навакольнымі людзьмі. Зразумела, што судотык гэтак ашаламляльна адрозьніваючыхся поглядаў на жыцьцё і на сваё месца ў ім не магло не выклікаць зьяў хваравітых, разбуральных, катастрафічных. Руская гісторыя – лепшае таму пацьверджаньне”18.

“Талмуд сцвярджае: “Юдэйскі народ годны вечнага жыцьця, а іншыя народы падобныя аслам”; “Юдэі, вы людзі, а іншыя народы не людзі...”; “Адны юдэі годныя назовы людзей, а гоі... маюць толькі права звацца сьвіньнямі”. Падобным сьцьвярджэньням, якія выводзяць дзейнасьць сваіх прыхільнікаў за рамкі маральных адзнак і пазбаўляючыя іх якіх бы ні было этычных і маральных норм у зносінах зь іншымі народамі, талмудызм адводзіць цэнтральнае месца, сьвядома падмяняючы веравызнаньне нацыянальнай прыналежнасьцю адэптаў”19.

“Сярод хрысьціянаў усталяваўся погляд на варожасьць юдаізму да хрысьціянства як на адлюстраваньне ў сьвеце багаборніцкай нянавісьці сатаны, злога – да Ісуса Хрыста, Сына Божага, разбурыўшага Сваёй крыжавой ахвярай яго дзяржаву і уладу над душамі людзей”20.

“У пачатку дваццатага стагодзьдзя старажытная рэлігійная ідэя аб сусьветным панаваньні абранай "звыш" эліты, найболей ясна выяўленая ў талмудысцкіх мэсіянскіх спадзеваньнях, шчыльна падышла да свайго палітычнага увасабленьня. Ухіленьне зь міжнароднай арэны праваслаўнай дзяржаўнасьці, развал унутрашняга Эўрапэйскага палітычнага балянс і нябачаны рост тэхнічных магчымасьцяў кіраваньня грамадзтвам дазволілі прыступіць да практычнай дзейнасьці па стварэньні інтэрнацыянальных палітычных, эканамічных, юрыдычных і іншых мэханізмаў рэалізацыі гэтага глябальнага задуму. Рашучым крокам на такім шляху зрабілася стварэньня Лігі Нацый сусьветнай арганізацыі, якая мела, паводле статуту, сваёй мэтай "разьвіцьцё супрацоўніцтва паміж народамі і гарантыю іх міру і бясьпекі

На першым жа паседжаньні была вызначаная і мэта збору: “Падрыхтаваць Злучаныя Штаты Еўропы, стварыць наднацыянальную уладу, якая павінна будзе вырашаць спрэчкі паміж нацыямі”. Прадугледжвалася таксама забясьпечыць “палегчаную практыку абавязковага, поўнага дзеяньня міжнароднага права”, якое "павінна быць узброенае такімі санкцыямі, якія загадзя спыняць тыя нацыі, якія паддаліся бы спакусе зьмяніць свайму слову" - гэта значыць падпарадкоўвацца Лізе. Стварэньне сусьветнай анціхрысьціянскай дыктатуры аб'яўлялася ў адной з рэзалюцый кангрэса “канчатковай мэтай, да якой на працягу столькіх стагодзьдзяў імкнулася масонства”, і “вызваленьнем чалавецтва ад усякага маральнага, рэлігійнага, палітычнага і эканамічнага заняволеньня”” 21.

Усе гутаркі аб “агульнай гістарычнай глебе” хрысьціянства і юдаізму хлусьня. Дзьве тысячы гадоў назад наогул не было такога паняцьця – юдаізм. А рэлігійныя вераваньні юдэйскага народу пасьля духоўнай катастрофы богазабойства ужо зусім не тыя, што былі ў іх далёкіх продкаў – старазапаветных патрыярхаў і прарокаў, удастоеных за сваю набожнасьць шматлікіх дабрадатных падарункаў. Гэта дзьве розныя рэлігіі, вось і усё! Тварэньні усіх сьвятых айцоў і настаўнікаў Царквы – ад Яна Залатавуста да Ігната Брянчанінава – згодна пацвярджаюць такі пункт погляду”22.

“Нядаўна газэта “Известия” зь замілаваньнем распавяла сьвету кранальную гісторыю хасідскага рабіна, які ў самы разгар сталінскай эпохі “па сумяшчальніцтве” працаваў... другім сакратаром Самаркандзкага гаркама КПСС (артыкул "Дзе злосьць дня сплеценая зь вечнасьцю” у нумары ад 10 чэрвеня 1994 г.). Але “другі” у сыстэм партыйнай намэнклятуры традыцыйна курыраваў пытаньні ідэалёгіі. Як? Бачыць Бог: не прачытаў бы уласнымі вачамі не паверыў бы! “Ён для усіх сакратарыў, а ў коле давераных мясцовых юдэяў равінстваваў”, захапляецца газэта. Хіба гэта сьведчыць аб тым, што "антырэлігійныя ганеньні стасаваліся усіх роўна?”. Па-мойму, як раз аб зваротным. Такія вось "палымяныя бальшавікі" і раскручвалі махавік антыхрысьціянскага, антыправаслаўнага тэрору!”23

“Масонства як такое і юдэ-масонства, якім зьяўляецца сіянізм, – безумоўна, адмоўныя зьявы ў жыцьці сучаснага грамадзтва. Тут няма чаго дадаць або зьменшыць: зло ёсьць зло”24.

“Рэальны жыдоўскі (юдэйскі, бо сіяніст абавязкова спавядае юдаізм – рэд.) нацыяналізм (сіянізм), які нават не асабліва маскіруецца, нацэлены на скарачэньне хрысьціянскага народа як бы да бясьпечнага для іх мінімуму. Гэта рэальнасьць, яна агульнавядомая. Сіяністы атрымалі посьпех у сваіх справах, і плян іх рэалізуюцца, каб у выніку зьнішчыць праваслаўных хрысьціянаў, а для пачатку пазбавіць хрысьціянаў магутнасьці, разбурыць хрысьціянскія дзяржавы. Таму не будзем будаваць ілюзій, будзем рэалістамі ў нацыянальным пытаньні”25.

“Талмуд вызваляе сваіх кляўрэтаў ад адказнасьці перад іншымі людзьмі, калі для іх гэта выгодна. Гэта значыць пасьлядоўнікам талмуда дазволена уступаць у любыя партыі і саюзы, быць чальцамі любых рэлігійных арганізацый і ў той жа час заставацца вернымі талмуду, па уласным жаданьні адкідваючы свае абавязальніцтвы і клятвы перад іншымі людзьмі як несапраўдныя і неабавязковыя. Увогуле, талмуд замацоўвае крывадушнасьць у дачыненьні да іншаверцаў як нейкую ваенную хітрасьць, як дабрачыннасьць”26.

“Не трэба дамешваць нацыянальны аспэкт да барацьбы Праваслаўя зь юдаізмам. Тут адрозьненьне ў дачыненьні да Хрыста і Яго збавіцельнай ахвяры… Прыхільнікі юдаізму гэта нашчадкі і пасьлядоўнікі укрыжавальнікаў Хрыста, сярод якіх сёньня нямала людзей няжыдоўскай нацыянальнасьці. Так што тут барацьба веравучэньняў, а не нацыянальныя супярэчкі. Гэта трэба выразна разумець.

Юдэі чакаюць сваё месію-антыхрыста. І не толькі пасіўна чакаюць, але і актыўна рыхтуюць умовы для яго прыходу. Напрыклад, гэты і падобныя фэсты (гаворка ідзе аб шырока разрэклямаваным "Юдэйскім фэсьце" у Спартова-канцэртным комплексе Пецярбурга рэд) праводзяцца, каб зь любога чалавека, у тым ліку і рускага, зрабіць юдэйца. Калі такіх жыдоўствуючых зь ліку нежыдоў будзе больш, то палегчыцца і паскорыцца прыход антыхрыста. Так што рэалізуемая тэхналёгія зразумелая кожнаму, толькі шматлікія нашы суграмадзяне катэгарычна не жадаюць разумець яе, ім лепш нічога не бачыць, не чуць, жыць у сьлепаце недасьведчанасьці або цемры бяздумнасьці, пьянстве ды распусьце”27.

***

Такім чынам, усе патугі лібэральных “праваабаронцаў” абвінаваціць патрыётаў-нацыяналістаў, пратэстуючых супраць абуральнага юдэйска–жыдоўскага засільля ў сучасным сьвеце, у нейкім міфічным “антысэмітызме”, загадзя асуджаныя на правал. Змагаючыся за вызваленьне сусьвету ад абрыдлага юдэйскага ярма, мы гаворым не ад сябе, прапануем не свае асабістыя здагадкі і меркаваньні. Мы прапаведуем спрадвечнае веравучэньне Сьвятой нашай Маці-Царквы, пацверджанае аўтарытэтам двух стагодзьдзяў сьвятаайцоўскага Паданьня і дзеямі Памесных Сабораў.

Вы жадаеце судзіць нас? Калі ласка! Але ведайце, што разам зь намі вы цягнеце на лаву падсудных самога Госпада і Выратавальніка нашага Ісуса Хрыста, Яго сьвятых Апосталаў і вялікі хор сьвятых дагаджальнікаў Божых, чыё вучэньне мы публічна спавядаем і прапаведуем.

Бог жа пераможаным не бывае. А таму і нам нічога не страшна. Колькі раз багаборцы і хрыстазмагарцы спрабавалі прымусіць замоўкнуць голас царкоўнага павучаньня! Колькі хрысьціянскай крыві яны пралілі, колькіх хрысьціянаў замучылі, колькі жальбаў прынесьлі усім праваслаўным народам!

Але на крыві пакутнікаў, вучыць Царква, сцвярджаецца Ісьціна Божа. Ёю багата паліты шлях ў Царства Нябеснае – жаданы край вечнай Айцоўскай любові і асалоды чалавечай. Гэтай дарогай да нас ужо прайшлі шматлікіх хары хрысьціянаў, не спужаўшыхся ні пагроз, ні пакараньняў мітусьлівага “сьвету гэтага”. Дасьць Бог, і мы не пасаромім званьня хрысьціянскага.

“З намі Бог разумейце народы, і скарайцеся, бо зь намі Бог”


1 Гл. Житие святого мученика Евстратия Постника (память 28 марта ст.ст.). Четьи Минеи, Москва, 1997 г., с.574.

2 Гл. Гал. 1:13-14; Дзеі. 5:30-32.

3 Ян. 8:33, 37, 39, 44.

4 Беседы о молитве Иисусовой. Москва, 1998 г., б.128.

5 Православный Молитвослов. Москва, 1998. б.152.

6 Полное собрание сочинений Иоанна Златоуста в 12 томах. Том 1, книга вторая, “Против иудеев”, Москва, 1991. б.645-759

7 Толкование Священного Писания. СПб,. 1898. б.138-139

8 Блаженный Ипполит. Творения. Т II, СПб, 1892 г., б.160

9 Святитель Игнатий Брянчанинов. Собрание сочинений в семи томах. Том IV. Москва, 1993. б. 211-219.

10 Св. Иоанн Кронштадтский. Дневник. Последние записи. Москва, 1999 г. б.37, 67, 79.

11 Святой Праведний Иоанн Кронштадтский. Предсмертный дневник. Москва-Санк-Петербург, 2003. б. 50.

12 См. Деяния Юбилейного Освященного Собора Русской Православной Церкви. О соборном прославлении новомучеников и исповедников российских ХХ века. Москва, 2000 г.

13 Митр. Иоанн. Русская симфония. Санкт-Петербург, 1998. б. 255–256.

14 Русская симфония, б. 118.

15 Одоление смуты, б. 263–264.

16 Русская симфония, б. 254–255.

17 Русская симфония, б. 117.

18 Русская симфония, б. 256.

19 Русская симфония, б. 118.

20 Русская симфония, б. 119.

21 Русская симфония, б. 284–285.

22 Одоление смуты, б. 265–266.

23 Одоление смуты, б. 264–265.

24 Встречи с владыкой Иоанном. Издательство “Царское Дело”, СПб, 2005 г. б.70.

25 Встречи с владыкой Иоанном, б. 111

26 Встречи с владыкой Иоанном, б. 69

27 Встречи с владыкой Иоанном, б. 106, 123

Канстанцін ДУШЭНАЎ


No comments:

Post a Comment

Note: Only a member of this blog may post a comment.